Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...

"bırak onu!" dedim sessizce boğazımdan çıkan mırıltı ile, kimsenin beni duyduğunu düşünmüyordum, kimseler duymazdı beni. Kimselerin duymasına izin veremezdim. Birisi beni duyarsa eğer "bir sorunun mu var?" derdi. Sorun çoktu sadece verecek cevap yoktu. Cevaplar eksikti. Soru işaretli cümlelerim noktayla bitmişti. Ama bu sefer ilk kez duymalarına izin verdim. "BIRAK ONU!" diye bağırdım boğazım yırtılırcasına. Bağırmamı da mı kimse duymamıştı yani? Zihnim beni yanıltmazdı. Kalp yanıltırdı ama zihin yanıltmazdı. Bağırmıştım, boğazım acıyordu ama hâla kimse bakmıyordu, kimse dikkate bile almıyordu beni. Duymamışlardı, görmemişlerdi, kâle bile almamışlardı beni halbuki ciğerlerim acıyordu. Sessiz konuşunca anlamalarına izin vermezdim ama ciğerlerimdeki nefesi tüketene kadar bağırsam bile insanoğlu beni duymazdı. İnsanlar zayıf halkaydı, onlar hiçti. Duymazlardı, dilleri lâl olmuştu. Onlar bir halk değil teker teker bir çöp tenekesiydi. İnsanlar birşeyden ibaret değildi. Sadece tenekeydi. Benim gibi... çöp tenekesi.. tekmeleyerek sokağa fırlatılan bir çöp tenekesi gibi. Yolların çıkmazlı olduğu sokaklarda bile yürümeye çalışan Kayla İlkav, karşısına dizilen duvarların dizlerine yara olacağını bilmeden tırmanmaya yirmi yıldır devam etmektedir. Kayla, dizili büyük duvarlarını tırmanmaya devam ederken, ona basamak koyanı ve onun duvarlarını kıranları fark etmesi an meselesidir. Tek başına kutladığı bir doğum günü partisinde ise aldığı mesaj, onu duvarların en tepesinde iken, deprem etkisinden altında kalmasına sebeb olmaktadır. *Kayla İLKAV'ın satırlar arasına sıkışmış çığlıklarını duyamaya hazır olun (:*

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.