Tatuś nauczył Audrey, jak być grzeczną dziewczynką. Tatuś nauczył ją, że istnieje tylko jeden rodzaj miłości - taki, który wypala dusze, pochłania serce i niszczy. Taki, który boli.

Gregory wspomina nieprzyjemną przeszłość z wojska. //edited by @alemqa peepoLove

Życie każdego wygląda inaczej. Tworzymy pozory, dzięki którym ludzie mogą nas odebrać w inny sposób. W sposób jaki chcemy być odbierani... Jak bardzo jednak jest to fałszywe..?

Oderint, dum metuant - niech nienawidzą, byleby się bali. Niech hańbią, niech gardzą i brzydzą się myśleć. Niech imię moje będzie zakazane. Niemówione. Zapomniane gdzieś na starych pergaminach, pośród ksiąg, starej skóry i szorstkiego papieru. Niech towarzysząca melodia wprowadzi zamęt i larum. Niech będzie koszmarem dla tych, którzy się odważyli. Dla tych, którzy mimo strachu chcą wyjść przed szereg. Po kolei. Jak na ścięcie. Pokazać, że mogą. Pokazać, że tak trzeba.

Serce człowieka jest trudne do zrozumienia. Za trudne. Nie ma na nie sposobu. Jest dziwne. Każdy ma inny sposób na swoje serce. Jedni zatapiają się w muzyce, inni w książkach... A inni myślą. O rzeczach stworzonych i tych niestworzonych. Myślą i zastanawiają się nad wszystkim. Zastanawiają się, jak by było, gdyby byli teraz w innym miejscu, albo co by było, gdyby się odważyli powiedzieć, co naprawdę sądzą. Jakie miałoby to skutki? Co by możliwie mogło się stać?

Gdzieś, gdzie smutki na chwilę odchodzą w zapomnienie. Gdzieś, gdzie nie ma wrogów i nieprzyjaciół. Gdzieś, gdzie mimo śnieżycy na dworze, to w środku tli się ciepło. Gdzieś, gdzie zbiera się każdy i tego jednego dnia może poczuć prawdziwą magię, stojąc pod wielką, świetlistą choinką. Gdzie radośnie płynie muzyka, zapachy roznoszą się kilka ulic dalej, słychać piosenki, śpiewy i śmiechy. Gdzieś, gdzie każdy na moment jest rodziną. Wigilia to czas, kiedy można o wszystkim zapomnieć i podać sobie rękę. Uśmiechnąć się bezinteresownie i po prostu żyć.

Kiedy w jakikolwiek grę wchodzi coś więcej, niż pieniądze ludzki umysł traci kontrolę nad zdrowym myśleniem. Zrobi wszystko, żeby zdobyć to, co pożądane. Nawet jeśli miałby zapłacić czymś wartościowym. Czymś, czego nie da się kupić. Posadą, sławą, reputacją. Czy najzwyczajniej w świecie. Życiem.

Gdzieś w życiu, między czarnym, a białym, jest idealna szarość. Rozwiązanie, którego nie chce nikt. Czeka spokojnie na ten jeden moment, kiedy ktoś przypomni sobie, że życie nie jest tylko zapisanym przez kogoś losem. Co jeśli wyrwiesz komuś te kartki, wymażesz wcześniejszą historię i sam dopiszesz zakończenie? Jakie wtedy będzie? Jak zakończy się twoja opowieść?

Ludzie boją się tego, czego nie rozumieją. Dopiero gdy znajduje się ktoś, kto pokazuje piękno strachu wszystko ma swój... Sens. Który miało od początku jednak trzeba było się do niego odpowiednio dostać, żeby go nie zaburzyć i przez przypadek nie zmienić.

Każdy sztukę widzi inaczej. Kąt patrzenia na jeden obraz zmienia się z kolejnym człowiekiem, który chce interpretować machnięcia pędzlem po swojemu. I to w sztuce jest piękne. Tajemnicze znaczenie na pozór odkrytego dla ludzi. Co jeśli w środku kryje w sobie coś innego i czeka, aż do tego dojdziesz. Co jeśli?