"Zhan ge, özür dilerim," demişti Yibo ve Xiao Zhan öfke patlaması geçirmişti. "Sikik sikik özür dilemeyi kes artık!" dişlerini sıkıyordu. Yine de, Yibo'nun yüz ifadesi değişmemişti. Xiao Zhan onun üzerine daha da çok eğilmişti, tek eli Yibo'nun omzunu yumruklamak üzere sallanıyordu. "Niye özür dileyip duruyorsun? Neyi yanlış yaptın?" "Her şeyi?" sesi titriyordu ve Xiao Zhan'ın kalbi bunu kaldıramıyordu. Kaşları çatık, elleri öne doğru uzanmış ve Yibo'nun ensesine sarılmıştı. Yibo'nun gözleri şaşkınlıkla iri iri açılmıştı ama çok geçti. Xiao Zhan çocuğu kendine çekmiş ve dudaklarını derin bir öpücükle hapsetmişti. 。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。 Dünya sırtını Xiao Zhan'a döneli bir yıl geçmişti ve o da sırtını Yibo'ya döneli bu kadar zaman geçmişti. Ama bu işin çaresi neydi? Tam şimdi, Wang Yibo kapısının ardındaydı ve içeri girmesine izin vermezse kırmakla tehdit ediyordu. Çocuk bugün ölümden dönmüştü ve izlerken Xiao Zhan'ın ruhu neredeyse bedenini terk etmişti. Peki...şimdi ne olacaktı? [ Bu çevirinin hakları aomoye aittir. ]

Xiao Zhan, yüzündeki gülümsemeyi silmeden dudakları arasında tuttuğu sigaradan uzun bir nefes alıp havaya bıraktıktan sonra yanında duran iş arkadaşına döndü ve ince parmaklarının arasında tuttuğu sigarayla tam karşılarında eylem yaptıkları için karakola getirilen üniversiteli öğrencileri gösterdi. Daha doğrusu eylemin başındaki sarı saçlı, asi genci göstermişti. "Şu çocuk var ya, sarı uzun saçlı. Benden ölesiye nefret ediyor." Zhan'ın arkadaşı başını onaylamazca sallayıp gülmüştü. "Çok normal değil mi? Hem polissin hem de devletin tarafındasın. Bu devrimcilerin nefret ettiği tipsin." Bu Xiao Zhan'ı tatmin etmemiş gibi dilini şaklatarak sigarasından bir nefes daha çekti. "Hayır, sizden sadece nefret ediyor ama beni öldürmek istiyor gibi." Tam da o an Wang Yibo, kanayan kaşına ve patlamış dudağına rağmen kara gözlerini korkusuzca Zhan'la buluşturmuştu; Başı dikti, dudakları hafifçe yukarı doğru kıvrılmıştı. "Yine karşılaştık, Komiser Xiao."