Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Hoşuma gidiyorsun ama seni öldürürüm."

Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı. Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu. Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil. Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil. Suç, Suçlu olan kişinindir. *** "Sen gelmesen de ben beklerim. Ne olacak sanki cebimden mi gidiyor, canımdan gidiyor." Böyle olmamalıydı. Biz, böyle bitmemeliydik. Kitabın bütün hakları şahsıma aittir. Çalınması, kopyalanması söz konusu bile değildir. Kapak tasarımı: wbrunette aittir.

Ben Leyla. Hüzün kokan Leyla. Hiçkimse Leyla.

"Beni sevdiğini söyledin!" "Yalandı" dedi acımasızca Yapma diyemedim, beni bununla imtihan etme diyemedim. Ne yapmam gerekiyordu?

Yoksa siz çocukken yaşadığınız şeylerin öylece geçip gittiğini mi sanıyorsunuz?

"Güzel çekiyormuş aslında." dedi hafifçe. Boğazını temizleyip devam etti. "Yani demek ki bir fotoğrafı güzel yapan şey, hislermiş." Hırsla araladım dudaklarımı. "His, mis yok. Dümdüz bir fotoğraf işte." Yüzüme yaklaştı yavaşça. "Emin misin?" dedi mahzun bir sesle. "Yok mu his, mis?" Beni taklit ederken, sözleri hafifçe güldürdü beni. İnkârcı tavrımdan ödün vermedim. "Yok." dedim cilve yapar gibi. "His, mis." * Cüda : Uzak kalmak, ayrı düşmek. * "Cüdayım, aşiyanımdan." -Leskofçalı Gālib

📍Hikayede sıkça yetişkin içerik vardır. Rahatsız olacakların okumamasını tavsiye ederim. ✔ TAMAMLANDI. Aniden üzerime binince ağırlığın aksine kadınlığıma baskısıyla daha çok ıslandım. Elleriyle göğüslerimi avuçladığında inledim. Erkekliği üzerimde kayıp giderken, elleri memelerimi dokunurken artık zevkten patlayacak duruma gelmiştim. "Ah Şahbaz! Durma... Durma..." Baskısı, dokunuşları giderek azalırken, "Şahbaz durma... ŞAHBAZ!"

Kalbimi bazen o kadar hızlı attırıyordu ki buna sebep olduğu için ona sinirleniyordum. Geleceğimden endişeleniyor kalp krizi geçireceğim sanıyordum. Geçmişimde yoktu belki ama geleceğimde hep olsun istiyordum. ○♡○♡ Hikayenin geçtiği şehir olan Hilal'de dahil olmak üzere her şey bir hayal ürünüdür. Başlangıç 3 Nisan 2020 Kapak tasarımı @azzyazar

-Yaş farkı içerir- Cebinden bir gerdanlık çıkardı Aldemir. Kızın gözünün önünde kaldırdı. "Al." dedi. "Yüz görümlüğü." Kız almadı. Aldemir, yatağın üstüne bıraktı. Geri çıktı, ceketini çıkarıp sandığın üstüne attı. O vakit fark etti. Yeni gelin tir tir titriyordu. "Korkma," dedi Aldemir. Perdeyi azıcık araladı, pencereden aşağı baktı. Evin önü iyiden iyiye boşalmıştı. Geri döndü, yatağa, kızın yanına oturdu. "Adın ne senin?" "Adımı bilmiyon mu?" dedi incecik, nahif bir ses. Su şırıltısı, kuş cıvıltısı, meltem sesi gibiydi. "Cık. Bilmiyom." "Attan indiren sen değil miydin? Yanımda oturan sen değil miydin? Demin alan kabul eden sen değil miydin?" "Bendim amma.." dedi Aldemir. "Adet yerini bulsun diye." Gelin derin bir nefes aldı. Aldemir, kızın işi anladığını fark etti. Amma da zeki çocuktu ha. İyi. Saf olanla uğraşamazdı Aldemir bu yaştan sonra. İşin en çok dert ettiği kısmı hallolmuş oluyordu böylece, hamdolsun. ~~~~ Aldemir'in kalbi Gülayşe'ye, Gülayşe'nin kalbi Aldemir'e düğümlüdür... Ve güzeller güzeli Gazâl, Aldemir'in eli kınalı yüreği umutlu tazecik karısıdır 🌱 Ve bir gün, bu topraklarda, bir sevda için bir destan yazılır...