Just a bunch of cynical poetry and short stories that express my feelings about life

Meredith heeft een bijzondere gave: ze kan iemands geest zo beïnvloeden dat ze dingen gaan zien die er in werkelijkheid niet zijn. Illusies heten die. Om die reden wordt ze als kind in een psychiatrische instelling opgesloten, waar ze zich verschrikkelijk eenzaam voelt. Alleen haar knuffel Yisha geeft haar nog hoop. Zes jaar later slaagt ze erin te ontsnappen, gedreven door verdriet en woede. Haar doel was om wraak te nemen op haar ouders, maar eenmaal terug in haar geboortedorp komt ze tot enkele hartverscheurende ontdekkingen. Daarbij ondervindt Meredith ook nog eens problemen met haar gave en wordt ze steeds vaker aangevallen door haar eigen illusies. Heeft haar trouwe Yisha er iets mee te maken?

Ze schreef, maar wist nooit aan wie. Soms vertelde ze een stuk aan een bepaald persoon, maar meestal wist ze niet wie. Altijd was het aan jij of jullie, maar wie dat was. Ze was niet vrolijk, ze lachte bijna nooit. Niemand die ze helemaal vertrouwde, ook zichzelf niet. Toch probeerde ze altijd sterk te blijven. Of te doen alsof ze sterk was. Toneelspelen deed ze elke dag, ook al hield ze er niet van. Dit verhaal is voor mezelf geschreven, om dingen van me af te kunnen schrijven. Het gaat me dan ook niet om hoe ik schrijf, maar dat ik dingen van me af schrijf. Let op, dit boek kan triggerend zijn. Ik praat open over dingen als automutilatie en suïcide. Ik probeer beter te worden, de weg omhoog in te slaan, maar dit boek is vooral voor de momenten dat dat even niet lukt. Om toch overeind te blijven, door woorden uit mijn hoofd op papier te zetten, wat rust te krijgen.