Bu fantastik alemde güçlü bir düşman vardır. Yıllarca hiç kimseye görünmeden büyücü'lerin, peri'lerin, elf'lerin, element sahiplerin ve diğer yaratıkların kralı olmak istiyor. Tüm dünyayı ele geçirmek isteyen bu bilinmeyen düşmana karşı, asırlar önce kurulmuş okulda tanışan altı genç arkadaş vardır. Bu altı genç ülkelerini ve ormanlarını korumak için canları pahasına savaşırlar. Bu hikayede sizce kim kazanacaktır? Altı genç arkadaş mı? Yoksa bilinmeyen düşman mı? #1. Orman #1. Doğa #4. Büyücü #2. Fantastic

*Nezarethane* "Oh no diyor içimdeki Hollywood'da yaşayan Amerikalı. Sahi ben şimdi komiserden yardım da isteyemem. Sabahki olay malûm." "Hani sen polistin?" Mehmet, gardiyanın soruyla beraber daldığı düşüncelerden sıyrıldı. "Evet, polisim. Neden ne oldu ki?" "Daha buradan çıkamadın da. Ondan tekrar sorasım geldi." Bu sözünden sonra gardiyan alayla gülmeye başladı. "Gül sen gül. Dediklerim doğru benim." "Kesin doğrudur kesin." O sırada tanıdık bir sesin sorusuyla gardiyan gülmeyi bıraktı. "Neler oluyor burda?" "Komiserim?" "Gardiyan. Sanırım az önce benim çaylağıma 'polis değilsin' dedin yada ben öyle duydum." "Komiserim, bilmiyordum." Gardiyan hemen kapıyı açtı. "Buyrun Mehmet Bey. Bilemedim. Kusura bakmayın."

Karanlığın içine doğmuştu. Hayat, onun için ne renkliydi ne de anlamlı. Sadece sessizce akan bir zaman, içine gömüldüğü bir boşluk vardı. Ta ki... Dört yabancının hayatına tesadüf gibi girip kader gibi yerleşmesine kadar. Onlar geldiğinde ilk kez "arkadaşlık" kelimesi bir anlam kazandı onun için. Yabancısı olduğu gülüşler, paylaşmalar, dayanışmalar arasında başlarda kendini kaybolmuş hissetti. Ama zamanla... kalbinde yıllardır saklı tuttuğu sıcaklık filizlenmeye başladı. Artık o da grubun bir parçasıydı. Ve her parça, kendi yarasını da beraberinde taşıyordu. Hayatlarını sıradanlıktan uzakta, aksiyonun kıyısında yaşadılar. Birbirlerine tutundular. Her zorluğun üstesinden birlikte geldiler. Ama bir gün... Tam da "Her şey yolunda" dedikleri bir anda, karanlık yeniden usulca yaklaştı. Ve bu kez sıradan bir bela değildi gelen. Saklamaya karar verdiler. Sessiz kalmaya. Ama bilmedikleri bir şey vardı: Kimi sırlar karanlıkta büyür, kimileri ise insanı içeriden tüketir. Ve şimdi tek bir soru yankılanıyordu kızın zihninde: "İnsanlar neden bu kadar acımasız...?"           ~ Litost