Biz iki kırık şehirdik... Bir yapboz gibi tamamlanacağımız günü bekliyorduk. NARÇİÇEĞİM Selen ve Burak geçmişinden kurtulmaya çalışan iki insan. Çocuklukları parçalanmış. Bir kenara kırılıp atılmış. İki yıkık,kırık şehirler. İki yapboz parçası... Gerçekten her şeyi geride bırakıp artık geleceklerine tutuna bilirler mi ? Ya da geçmişte kalıp acı mı çekerler? Selen ve Burak'ın kaybolmuş ruhlarını buldurmaya var mısınız? Beraber bu satırları inşa ettmeye ve onlar gibi olan binlerce ruhları alınıp kaybolmuş çocukların kırılmış çocukluklarını bu satırlarda yeniden buldurmaya var mısınız? Varsanız hadi başlayalım o zaman. Satırlarda nefes alalım...

1969'un gölgeleri hasta bir zihnin karanlığında yeniden doğduğunda Yaşam Ağacı'nın etrafında devasa bir fırtına baş gösteriyordu. Bu fırtına yürekleri donduracak, ayrılıklara neden olacak, insanları yaşam ve ölüm arasındaki incecik çizgide yürümeye zorlayacak olayların yalnızca başlangıcıydı. Kendini yeniden göstermeyi bekleyen deliliğin hikâyesi, sararmış bir zarf ile ofisine geldiğinde Güven Dağlı, başına geleceklerden bihaberdi. Kardeşinin kaçırılmasından sonra çaresizliği en derin şekilde hissetse de ölümün kendi etrafında sinsice dolaştığını bilmiyordu. Peki, onu Yaşam Ağacı Katili'ne götürecek anahtarın geçmişte saklandığını düşünen Tekin Komiser yanılıyor muydu? Karanlığın ele geçirdiği bir yürek, gerçek aşkı için neler yapabilir ve ne kadar ileriye gidebilirdi? Yaşama geri dönüş mucizesi gerçekleşebilir miydi? Ölümler, ayrılıklar, kavuşmalar... Gerçek mucizenin ne olduğuna tanıklık etmek ister misiniz? "Göz ardı edilen bir geçmiş, ulu bir ağacın toprak altındaki kökleri gibidir. Orada olduğunu daima bilirsiniz. Silinmeye çalışan hatıralar, her zaman zihnin karanlık kısımlarında saklanır. Bu anıların ortaya çıkması için bir kırılma anı yeterlidir."

O gece bir sır düştü okyanusa, sır çarptı kayalıklara, kayalık ezdi büsbütün her şeyi ve sonra her şey esrarengiz bir şekilde başladı. O gece zihninden tüm benliği bir kalemle silip atıldı, ne geçmişine dair ne de kendisine dair hiçbir şey hatırlamıyordu. O gece derin bir bataklığı andıran adam geldi ve onu geleceğinden tutup geçmişe sürükledi, sürükledikçe karanlık bir boşluğun içinde sallandı. Sonra... Sonra, Derin bir tutku yılan gibi sarıldı bedenlerine. İç içe geçmiş bir zincir gibi ne kopabildiler ne de bir bütün olarak paslanmadan kalabildiler işte bu onların arasındaki âşkın basit bir betimlemesiydi. "Cinnetimin içindeki akıl hastanemsin sen benim." ❄⛓

©Bütün hakları saklıdır Yıllarını adadığı eşi artık eskisi gibi değildi, sanki sevdiği adam gitmiş yerine bambaşka biri gelmişti. Aşkla bakan gözleri yerini nefrete bırakmış, ruhunu satmıştı. Saçını okşayan elleri şimdi yaralarının sebebiydi ve bundan kurtulmanın bir yolu var mıydı?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Soluk mavileri, görenlerin ruhunu buza çeviren acımasız bir katil. Kanatlarını duygularıyla birlikte ateşe veren acımasız bir ölüm meleği, bir canavar. Adı kâbusun diğer adı, Ölümün diğer adı, Cehennemin diğer adı... Kalbi, Utku Aydaner'in ilk ölümcül kurbanı. Ama o, ikinci ölümcül kurbanıyla geçirdiği her günün sonunda kalbinin dirilmeye başladığını bilmiyor... uyarı: hassas zihinler için uygun değildir.

Birer birer silindi hafızaları ve karaltılar görmeye başladılar. Gündüzleri ayak uçlarının dibinde bitiyor, düşüncelerinde kol geziyorlardı. Gölge dediler o karaltılara. Oysa pek çok şey denebilirdi. Toz bulutu, karanlık, silüet yahut cisimcik... Kimliklerini unuttukları gölgelerin esiri oldular. Tek tek anılarında kaybolan karartıları sevmeye kalkıştılar. Yoksa unuttuklarını, kendi gölgeleri mi sandılar? Bu, mutsuzluğun varoluş ve kayboluş hikayesi. Ölümün kapılarını aralayıp, unuttuğunu sandıklarına esir olmanın resmi. Bu Alphard ve Alnilam'ın hikayesi. Capella ve Polaris'in... Bir yerlerde unutulan herkesin hikayesi.

"Damarlarında akan kanı uğruna feda edebileceğin biri 'için' ölmek mi 'ile beraber', ölmek mi? Sevgili Numara 47." "Kendinden çok sevdiği erkek arkadaşının doğum günü için genelde yaptıkları bir şey olan müze gezmeyi, tercih etmişti. Sevgilisinin seveceğine emin olduğu bir hediye almıştı, avuç içi kadar ama bir o kadar da ağır bir Medusa biblosu. Gezdikleri müzenin restoranında birer içecek aldılar. Kız, hediyesini içeceklerini içtikten sonra verecekti. Birkaç yudumdan sonra aniden gelen baş dönmesiyle sersemledi, kız. Erkek arkadaşına baktığında; başının masanın üzerinde, kollarının yanında olduğunu, baygın bir şekilde oturduğunu gördü. Hissettiği korkunun bir tarifi yoktu. Etraf yavaşça kararırken ceplerini yokladı. Telefonu ve aldığı hediye, ceketinin fermuarı çekili cebindeydi. Ellerini sevgilisinin soğuk ellerine, kendisini uykunun karanlık tuzağına bırakırken sayıkladı, 'Kahra... uyan.'

Son zamanlarda içim de belirsizlik ve çöküklük vardı. Ne bunu dile getire biliyordum nede yoğun bi şekilde düşüne biliyordum. Saçlarımı sıkıca tutuyordu, köklerinden koparmak istiyordu. Yüzüm de ki en belirsiz mimikleri dâhi kaçırmak istemez gibi en ince ayrıntısına kadar gözleri ile takip ediyordu. Bedenime soğuk, hissiz, tiksinir gibi bakıyordu. Geçmişin alamadığı nefreti yüzünde alma hırsı ile yüzüme daha da yaklaşıyordu. Ellerinin arasında ki bedenimi o an orda parçalamak istiyordu. Geçmişin ağırlığı ile gelecek yaşam arasında yaşamak zorunda kalmayı kim isterdi ki ? Yazan | Nurelllaaa