{Książka 1} Dawno, dawno temu... Co?! Jaja sobie robisz? Ta historia nie zaczyna się w ten sposób! Wręcz przeciwnie! Ta historia opowiada o dziewczynie, która myślała, że ma już dość mężczyzn, jednak jej słowa obróciły się przeciwko niej. Przeciętna dziewczyna... No może nie przeciętna, raczej szalona. Nieważne. *** To nie jest moje opowiadanie. To tylko tłumaczenie i tak, mam na nie zgodę od autorki. Zapraszam wszystkich na jej wattpadowy profil: http://www.wattpad.com/user/BelWatson

Co, jak dwoje nastolatków o buntowniczym i łamiącym wszelkie prawa zachowaniu - zamieszkają razem? Chciałabym ZAZNACZYĆ, że w tym opowiadaniu znajdują się liczne błędy, jak i w pozostałej serii Mój mały chłopczyk - Kochamy siebie. Pisała to zbuntowana 16-latka, której na tamten moment w głowie była tylko zabawa. Mimo że teraz patrzę na to z zażenowaniem, jest to cudowne wspomnienie mojej młodości. Zdecydowałam pozostawić wszystkie powieści w oryginalnej wersji, ponieważ są częścią mojej przygody z pisaniem. I z tego miejsca chciałabym Ci życzyć, abyś się nigdy nie poddawał. * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ○ Opowiadanie zawiera sceny erotyczne oraz liczne ilości wulgaryzmy Najwyższe notowane #1 w Romans - 14.10.2016 ♥

Moment, w którym uwielbiający zabawę i życie na koszt rodziców Ashton roztrzaskuje nowe auto, które od nich dostał jest punktem zwrotnym w jego życiu. Uniknął poważnych obrażeń, nie groziła mu śmierć, ale symbolicznie uznaje to za znak, że jego życie wymaga poważniejszych zmian. Nie narzeka więc kiedy w ramach kary pozostaje wolontariuszem w szpitalu. Nie spodziewa się jednak, że wkrótce zaprzyjaźni się z małym chłopcem oraz dziewczyną, która kompletnie odmieni jego dotychczasowe życie. ⓒ twentyonecoldplay, 2015-2016.

Co, jeśli twój największy wróg, który tyle lat cię dręczył, nagle zacznie się do ciebie zalecać? A co, jeśli tych wrogów jest dwóch? Czy warto im ufać, czy raczej trzeba trzymać ich na dystans i nie dać się złamać? ---- - Dzięki, że nie zachowujesz się jak frajer - mruknęłam, krzyżując ręce i przenosząc ciężar ciała na jedną nogę. - Ale i tak cię nie lubię. - Tylko nie lubisz? - uniósł brew do góry; wyglądał strasznie pociągająco. - Ja ciebie nienawidzę - odparł z lekceważącym uśmieszkiem. (rozdział siódmy) --- gemilia ©2015 najwyższe notowania: 21 w dla nastolatków, 29.09.2015

1 część - Ostatnia wiadomość

HotChloe: przepraszam, luke HotChloe: boże, jak ja się zachowuje Hemcio5SOS: chyba musimy się spotkać Hemcio5SOS: bo tracimy do siebie zaufanie gemilia, lipiec 2016 (najpierw przeczytaj Ostatnią wiadomość i Ostatni e-mail)

ona: kiedyś mnie zirytujesz ten jeden raz za dużo on: kiedyś, skarbie, kiedyś

„- Dookoła krąży plotka, wiesz o tym?. - zapytał Ash, a ja zerknęłam na niego znad ekranu laptopa, zaciekawiona wypowiedzianymi przez chłopaka słowami. - Jaka plotka? - Najwidoczniej jest jakiś koleś, który bardzo cię lubi ale nie ma jaj aby ci to powiedzieć. - wytłumaczył, a ja przewróciłam oczami. - Coś jak cichy wielbiciel? Zahichotał cicho i przeczesał dłonią swoje włosy. - Można tak powiedzieć." Okładka wykonana przeze mnie. © 2015 HopelessNina secret admirer - tajemniczy wielbiciel

Książka nie pisana jak na razie Ciemność... Jedyne co teraz widzę. Strach... To właśnie teraz czuję. Gdzie jestem? To pytanie krąży w mojej głowie. Słysze cichy warkot, skrzypnięcie. Czuję jak coś, w czym jestem, nagle porusza się z ogromną prędkością ku górze. Zaczynam krzyczeć. Łzy same cisną się do moich oczu. Odbijam się od metalowej kraty. Tracę przytomność... Otwieram powieki. Czuję ogromny ból pulsujący z tyłu mojej głowy. Pamiętam tylko moje imię Elisa. Słyszę ciche dźwięki dobiegające do moich uszu. -Halo, żyjesz?!- potrząsnęła mną jakaś dziewczyna. Była to ciemna blondynka o brązowych oczach. Była dość wysoka, szczupła i bardzo ładna. -Tak- odparłam. Gdzie ja jestem i kim ty jesteś?- dodałam. -Ja jestem Natalie- podała mi rękę. I tak jak ty, jestem tu uwięziona- dodała. -Jak to uwięziona?- zapytałam z niedowierzaniem. -Tak to. Wstań, to ci pokaże. Wyszliśmy z jakieś chatki, która jak myślę, jest szpitalem. Obszar, na którym się znajdowaliśmy jest ogromny i zielony. Jest w kształcie dużego prostokąta i z każdej strony kończy się murem. Mur ten jest bardzo wysoki. Wszyscy stoją pod jedną ze ścian, która była otwarta. Dziwne pomyślałam. Dopiero gdy podeszłam bliżej, zobaczyłam, że w środku jest jakiś labirynt. -Co to jest?!- zapytałam, nie udając zdziwienia. -Labirynt, kochana- odpowiedziała. -To widzę!