Hepimizin içinde derinlere gömdüğü ,uzaklaştırdığı kalp kırgınlıkları yok mudur?Üstelik bunları değer verdiklerimiz,dostlarımız yapmamışlardır mıdır?Bir zamanlar uğruna her şeyi verdiğin dostun sırf sen değer verdin diye yanında mı kalmıştır ya da sırtından bıçaklamamış mıdır seni?Hiçte umrunda olmaz çünkü onun dostluğu sahtedir ,senin dostluğun gerçek.Kaybeden sensindir ve her şeyi fark ettiğinde yanında tek kalan şey;Tek Dostun Yalnızlıktır. İşte benim de tek dostum yalnızlık diyorsanız bu kitabı okurken kendinizden bir şeyler bulacaksınız ya da en azından beni tanıyacaksınız. Şu ana kadar dostum dediğim tüm insanları tanımaya hazır mısınız? Hazırsanız bu yolculukta sizlerle beraberiz demektir.İyi yolculuklar:)

İstanbul... bir genç kızın hayatını değiştiren şehir. Her şey o metrobüs ile başladı... Bazen seçim yapmak gerçekten her şeyden daha zor olabilir. Ve istemediğin halde hayatını değiştirirsin...

Aşk hiç bu kadar karanlık olmamıştı... Bir tarafta zenginlik ve lüks içinde yaşayan Buket, bir tarafta herkesin korktuğu, tehlikeli ve insafsız Kağan! Buket'in hayatı babasının iflasıyla değişir ve eski kusursuz günlerini İzmir'de bırakarak zorlu bir yaşam süreceği Ankara'ya taşınmak zorunda kalır. Buket, çevresine ve yeni başladığı liseye uyum sağlamaya çalışırken öyle büyük bir hata yapar ki her tavrıyla belayı temsil eden Kağan'ın tüm dikkatini üzerine çeker. Hiçbir sınır tanımayan Kağan, Buket'e olan öfkesini göstermekten geri durmaz. İkisi de birbirinden ölesiye nefret ederken, kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıp kendilerini imkânsız bir aşkın içinde bulurlar. Tehlike, bir gölge misali Buket'in üzerine çöktüğünde, Kağan'ın ürkütücü karanlığını aşkıyla aydınlatabilecek mi? Yoksa etrafını saran karanlığa yenilerek ruhunu siyaha kaptırıp yok olup gidecek mi?

O, karanlıktı. O, karanlığın tam anlamıydı. Ve ben, gün geçtikçe, yavaş yavaş o karanlık tarafından emiliyordum. Karşı koyacak ne gücüm vardı, ne de bir halim. Yapabildiğim tek şey çığlık atmaktı ama çığlıklarım boğazımı parçalayacak kadar güçlü, sesimi kimseye duyuramayacak kadar sessiz ve acizdi. Beni karanlığına hapsederken yapabilecek hiçbir şeyim yoktu.. Ve bir gün ben, tamamen karanlığa hapsolunca, göremeyip duyamayınca, yolumu kaybedip bulamayınca ölecektim. Beni korkutan ölümümün yakın oluşu değildi; beni korkutan kimse duymadan, kimse görmeden, kendi çığlıklarım arasında, onun karanlığında yalnız başıma delirerek öleceğimdi. Karşı koyamadan öleceğimdi... Ve bu ölüm, o karanlık sokakta, sokağın karanlığına meydan okuyan karanlık adamla karşılaştığım zaman başlamıştı. Ben farkında değildim ama, ölüyordum. ∞ Bir Ay Tutulması Masalı ∞