Scott gözlerini açıp kendine geldiğinde yüzünü yıkamak için hantal adımlarla lavaboya gitti. Kendine gelip toparlanmalıydı dünya 24. yüzyılın vebasına yenik düşmüştü insan kalamazdı..

Gözlerini Açtığında Dünya Eskisinden Çok Farklı Bir Yer Haline Gelmişti. Herşeyden Habersiz Kahvesini Yudumladı Ve Televizyonunu Açtı. Televizyondaki Haberler Onu Korkutmuştu Fakat Gerçek Olabileceğine İhtimal Vermiyordu. Birden Kapıdan Yumruklama Sesleri Geldi, Doğruca Kapıya Yöneldi Ve... -------- Heyecanı Tüm Damarlarınızda Hissedeceğiniz Ve Korkuyu Tadacağınız Bir Hikaye... #Wattys2015 Zombi:İnsanlığın Sonu... Hiçbir "Ölü" İnsandan Acımasız Değildir. #Wattys2014 Copyright © 2014. all Rights Reserved

Yersu Kayacık...İşleri nedeniyle sürekli taşınmak zorunda kalan bir aileye,taşındıkları yerlerde edindiği muhteşem arkadaşlara ve bir türlü yerine oturtamadığı bir hayata sahip liseli genç bir kız. "Hayatım artık düzelmeye başladı." dediği zamanlarda bile küçücük de olsa sıkıntıları olan bu kızın bu küçücük sıkıntıları babasının verdiği o haberle tamamen altüst oluyor. "Denizli'ye taşınıyoruz." Yersu bu cümleden sonra hayatının daha da kötüye gideceğini anlamıştı.Ama içinde büyümeye başlayan umut,belki de hayatını düzene sokmaya,rahatsız olduğu tüm sıkıntılarını bir bir götürmeye yeterdi belki de... Ve o umut hiç yaşamadığı duyguları tattırabilirdi de...

(Kitap düzenleneceği için bölümler kaldırıldı) Ankara her zaman gözümde hayallerimin şehriydi, şimdiyse ona pekte iyi gözlerle bakmıyordum doğrusu. Antalya'da hayatım çok daha sadeydi. Yalnızdım öncelikle, annem bile fark etmezdi bazen evin içinde beni. Hayaletten farkım yoktu. Ve hayatımdaki tek sorun en sevdiğim kitap serisinin bitmiş olmasıydı. Ankara'ysa benim için dönüm noktası olmuştu. Aslında '' İlk '' lerimin şehri de denebilir. İlk dostlarım, ilk aşkım, ilk öpücüğüm, ilk partim, ilk içkim, ilk düşmanım, hatta son olmasını umduğum ilk kaçırılmam. Antalya'daki halime bakıyorumda o zamanlar tüm bunlar başıma gelmiş olsa yerle bir olmuştum, yıkılmıştım şimdiye. Oysa şuan her darbeye rağmen ayaktaydım. Güçlenmiştim belki, büyümüştüm. O benim '' İlk'' lerimin baş rolüydü. Ona dair her şey hafızama kazınmıştı. Keşke kötü olanları silebilseydim. diye mırıldandı içimden bir ses. Ona hak verdim. En mutlu anlarım onunlaydı belki ama en mutsuz anlarımda onun yüzündendi. Sanki beni bir yandan öldürüyor bir yandan hayatta tutuyordu O. Bildiğim tek şeyse o olmadığında tamamen öleceğimdi.

"Sen annemin istediği gelinin tam zıttısın. Boyama tahtası bir yüzün, sarı olan boyalı saçların, beyaz bir tenin, çılgın ve kıpır kıpır bir kişiliğin var...Ha birde bakire değilsen tam da annemin istemediği gelin tipine uyacaksın. Bakire değilsin değil mi?"

Bu hikayenin tüm telif hakları yazarın şahsına ait olup, izini dışında çoğaltılması ya da ticari bir amaç uğruna kurgunun kullanılması kesinlikle yasaktır. Böyle bir durum ile karşılaşılırsa, gerekli mercilere ulaşılacaktır. 18.10.2013 - 02.07.2014 -------------- Daha 18 yaşında öksüz, yetim bir genç kız.. İnsafsız bir üvey baba.. Üvey Babasının ünlü bir şirketi zarara uğratması sonucu, kendi hatalarının karşılığı olarak onu satmasıyla hiç bilmediği bir yolun başındaydı Lara. En saf, temiz duygularıyla bir adamın önüne fırlatılmıştı. Tek kadın, bir imza.

Kur'an'da bizim günlük hayatımızı etkileyrn ayetleri araştırıp size sunmak istiyorum. Meselâ; Düşünmez misiniz? Gibi ayetler bizi uyarı amaçlı gelen ayetler. Ve ben kurandan uzaklaşmak olayını sadece 'okuma' adı altında söylendiğine inanmıyorum. Kuranda Allahın bize dogruluğu söylerken doğruluktan uzaklaşan bir kimse kurandan yani Allahtan uzaklaşan kimse olduğu kanaatindeyim. Hem araştırıp hem de sizinle paylaşmak istiyorum. Hayırlı okumalar :)) _Hakanbasturk

Tüm kitap sitelerinde ve kitapçılarda bulabilirainiz. "Pabuç kadar dilin var laz kızı seni alanı acıyorum"dedi mavi gözlerini gözlerime dikerek mavi gözleri o kadar güzel gözüküyordu ki bir an gözlerine takılı kaldım.Oysa mavi gözlü insanlar beni hep ürkütmüştü. "Kimseyi acımamak gerekirmiş Allah insanı acınacak duruma düşürürmüş"dedim tıslayarak. "Tamam küçük laz kızı anladım şimdi kaybol işimi engelliyorsun" "işin okul önlerine gelip kızları mı gözetlemek?Hemen burdan asıl sen kayboluyorsun yoksa polis çağırıyorum"dediğimde gülmeye başlamıştı . "Şimdi eğer sen biraz daha burda oyalanırsan işimi engellemek yüzünden kelepçeleri ben takacağım "dedi rozetini gösterek. "Nerden bilecektim polis olduğunöu.Sapık hırsız katil de olabilrdin " "Ordan bakınca öyle mi gözüküyorum? "saçın sakalın birbirine karışmış Wattpad

Beklediği gün sonunda gelmişti. 8 yıldır yaşadığı işkence bitecekti artık. Bugün 18 yaşına basmıştı ve Yetiştirme yurdundan ayrılma vakti gelmişti. Bir taraftan çok sevdiği, yatağını paylaştığı, kardeşi bildiği Aslı'dan ayrılacağı için üzgündü. Fakat düşününce bu pislik yerden kurulacaktı. 10 yaşındaydı yetimhaneye geldiğinde. Annesi bırakmıştı onu bu yetimhanenin bahçesine. Elini tutuyordu halbuki onu buraya getirirken. "Anne nereye gidiyoruz?" diye sordu küçük kız onu çekiştirerek götüren annesinden kurtulmaya çalışarak. Annesi daha sıkı tuttu minik Öykü'nün elini ve adımlarını sıklaştırdı. Odanın kapısında bekliyordu Öykü. Annesi Müdür yazan kapının ardında ne konuşuyordu acaba? Okulu da değildi burası. Ne işleri vardı acaba burda?