Adımdan mıydı kaderime sükut düşmesi... Adımdan mıydı her söze lâl olmak... Adımdan mıydı cevabım olduğu halde her soruya susmak... Hz. Meryem hürmetine koynuştu babam adımı. Ben Meryem, Allah'tan korkmamakla, kirlenmekle suçlanan ben anamın doğurduğu günkü kadar tertemizim... kimse bana inanmayı tercih etmesede ben susarak veriyorum savaşımı. Sabır ile sebata çıkacağım Hz. Meryem gibi...

"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum." "Pekala. Demek sen yapamıyorsun ama biri yapmak zorunda," dedi mavi gözlerini üstümden çekip, bağlı adama yönlendirirken. "O zaman ben yaparım." Ne yapmaya çalıştığını anladığımda ise her şey için çok geçti. Silahı tutan kolu havalandı, durmasını söylememe fırsat vermeden parmağı tetiğe ulaştı ve ucunda susturucu olan silah patladı. Korkuyla açılan gözlerimden gözyaşı döküldüğünde ise hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. "Bunun suçlusu sensin, Doğanay." Ruhuma damlatılan karanlık büyüdü ve altında kaldı.

Ömer sevdiğim dediği kadının bu gece katili oluyordu. Bunu fark edemeyecek kadar öfkesinin hakimi olmuştu. "Ben bir şey yapmadım...!" Bu kelimeleri o kadar sessiz söyledim ki duyup duymadığıyla ilgili hiç bir fikrim yok. Tuttuğu bileğimdeki baskıyı öyle bir arttırmış ki artık kolumu hissedemiyordum. Bana verdiği zararın farkında değildi. Öldürüyordu...! Bu odada yaşadığımız mutluluğu, huzuru ve en önemlisi sevgimizi öldürüyordu. Bunu fark ettiğinde de her şey için çok geç olacaktı. UYARI: Kitabın telif hakkı bana aittir. Çalınması ya da kopyalanması durumunda yasal işlem başlatılacaktır. Kitabın hiç bir kurum, kuruluş ya da şahıslarla ilgisi yoktur... #sır #aşk #aile #gözyaşı #sevgi #güven #namaz #takıntılı #mimar #güven

ATEŞ YAYINLARI FARKIYLA KİTAP OLDU 🔥 Aşk mı güçlüdür yoksa nefret mi? Peki insanoğlu en çok hangisine yenilir? Duygu ailesiyle İstanbul'a taşınan genç bir kızdır. Liseye devam etmek için gideceği okul babasına ait olsa da Duygu bunu saklamayı tercih eder. Okulda ise bu genç kızı hiç beklemediği durumlar karşılar. Son sınıf öğrencisi genç adamın geçmişinden gelen bilinmez bir sebep, onu genç kızın başörtüsüne düşman eder. Böylece ilk günden itibaren karşı karşıya gelen bu ikilinin arasındaki çekişme çok güçlü bir duyguyu oluşturur. Aşk mı nefret mi? Adamın içindeki harlı alevin acısı nasıl çıkacak? Peki kız ne yapacak? Ya derdi yakmak olan adam sonunda kızın ateşinde yanacak olursa? *Fazla beklemeden hadi içeri!*

Bordo Bereli cesur bir askerin ve başarılı bir doktorun hikâyesi... ''Halide sana deli gibi aşık!'' En yakın arkadaşım, sevdiğim adama sırrımızı söylerken, duvarın dibinde gizlice onları izliyordum. Tüm bedenim heyecan ve korkuyla titriyordu, Ali Deniz'in insanın içini üşüten sesini duyduğumda kalbim buz tutmuştu. "Şimdi git o arkadaşına söyle! Bin tane kalbim olsa birini bile ona vermem!"

"Nefes aldım, herkesin suçu için ben nefes aldım." dedim ve gözlerimi açıp onun katı yüzüne baktım. "Ben sadece o cehennem evden kurtulmak için evleniyorum, bana aynı hayatı yaşatacaksan eğer bırak!" "Ben bir kadına vurmam." dediği anda kapı açıldı. Gözlerimin dolu olduğunu hissedip hızlıca sildim gözlerimi. İçeriye giren abim ve Hakan Bey bana şaşkınca bakarken hiç anlamadığım bir anda Kerim Ali konuştu. "Biz karar verdik." dediğinde abim kaşlarını çattı. "Neye?" diye sorduğunda Kerim Ali'nin arkası bana dönüktü ama dikleşmesinden abime sinirle baktığını düşündüm. "Hafta sonu..." dedi ve bana dönüp bileğimden tutarak beni yanına çekti. "Düğünü yapacağız." dediğinde şaşkınca ona baktım. O ise söylediklerini garipsememişti. Ama ben garipsemiştim; bir erkeğin şiddete başvurmadan koruyuşunu, bileğimi kıracak gibi değil de zarifçe tutuşunu... ~ Kerim Ali & Kumru

''Benim bebeğimdi o!'' İçimden defalarca tekrarladım bu cümleyi. Sessizce... Gözlerim bebek odasında gezindi... O kadar güzel bir odaydı ki... O kadar güzel tasarlanmıştı ki... ''Eftelyam yaşasaydı bebeğine böyle bir oda isterdi...'' Tekrar içimden haykırdım gerçekleri. En yakın arkadaşım vefat etmişti. Bebeğini daha doğmadan bana emanet etmişti. Ama ben emanetime sahip çıkamamıştım. Bana öldü denilen, mezarını bile bilmediğim bebeğin şimdi yaşadığını söylemişti doktor. Onu kaçırdıklarını, tehlikeli bir adamın evinde olduğunu söylemişti... Ben ise o evdeydim... Ama sadece emanetim için... Onu alıp gidecektim...

'Özel numara...'' O olabilirmiydi? Sinirle kapattım telefonu. Başka kim saat iki buçukta arar ki? Tekrar çaldı telefon. ''Özel numara arıyor...'' Bıkkınca açtım telefonu. Ben daha alo dememiştim ki karşıdan gelen öfkeli ses ile donup kalmıştım. Kulaklık taktığım için mi bilmiyorum ama ses daha gür geliyordu. ''O lanet otobüsün önünü kesmeden in çabuk!'' Bu ses... Kimdi bu? ''Sana diyorum civciv benimle inatlaşma ve in!'' Sinirle fısıldadım. ''Sen kimsin ki seni dinlemeliyim ha!'' Derin bir nefes alma sesi geldi. ''Sana in diyorum eğer inmezsen köyüne gelir ve...'' Dediğinde bir anda küfür savurarak sözünü kesti. ''Sapık mısın?'' Diye sordum tüm korkumla. ''Hayır!'' Diye kükredi. ''O zaman?'' Dedim ağlamaklı. Kapattığım telefon ile korkuyla göz yaşlarım yanaklarımdan aktı. Bu kişi gerçekten de beni takıntısı haline getirmiş olmalıydı. Beni takip ettiriyordu.

Hasta babaannesi için okulunu bırakan Halime hayatın ona sunduklarından habersiz sıradan hayatına devam ediyordu. Ta ki babaannesinin vefat etmesi ile herşey değişir. Asla yapmam dediği şeyleri yapmak zorunda kalır. ''Senin paran ve mirasın benim gözümde o kadar değersiz ki!'' ''O zaman at o imzayı ve herşey bitsin!''