+13 İnanç arayışındayken buldum o kızı. Önce inancına inandım. Ardından kardeşine kardeşim dedim. Evini evim bildim. İş onunla evlenmeye gelince evlendim. Herşey yeniden dibe battığında yine yapacağımı yaptım ve onu da, evini de, yeni hayatımı da terk ettim. Rock Star hayatımda beni yeniden bulduğunda ve karım olarak yanımda kalmak istediğinde, tüm bunlar yetmiyormuş gibi annesi belirsiz çocuğuma dadı olarak tanıttım. Cehennemde yanacaktım. Ama dünyada da bu kız yüzünden yanacağımı yeni öğreniyordum.

Seninle başladı her şey sevgilim. Şimdi bu satırları yakacak, yırtacak ya da suda boğacağım. Benimle beraber gömüleceksin, kimseler sana duyduğum karşılıksız aşkın sancısını duymayacak. Ama en çok da sen, sen sağır ve kör sevgilim, sessiz çığlıklarımı işitmeyecek, ömrünün sonuna kadar seni benden çok sevemeyecek o kadının yanında yaşlanacaksın.

Beni kucaklayan bedenle uyandım. "Muaz?" Boynuna sarıldım. "Benim, geldim." Dayanamadım ve sesli ağlamaya başladım. Salona geçince beni bıraktı, sımsıkı sarıldı. "Çok özledim." Ben de çok özlemiştim. "Ne çok özlemişim." Ağlıyordu. Yüzümü avuçlayıp yüzümün her karışını öptü. "Ağlama." Olmuyordu, göz yaşlarımı dinmiyordu. "Ağlama iki gözüm, ağlama canan bildiğim." Alnını alnıma yasladı. "Çok özledim." Sımsıkı sarıldı. Meğerse ne büyük acıydı eşinden ayrı kalmak, ne büyük bir imtihandı. Yüzünü avuçlarımın arasına aldım, bu sefer yüzünün her karışını öpen bendim. Onu o kadar çok özlemiştim ki. "Gitmem gerek." Bir söz bir yüreğe ne kadar ağır gelebilirdi? Bana bu söz çok ağır gelmişti. "Tamam." Başka ne diyebilirdim ki. Yüzümü avuçladı. "Âmine, sevdiğim..." Ağlamamaya çabaladım. "Seninle kavuşmalarımız cennete kaldı artık. Sana benimle evlenmek kolay olmayacak, hayallerini gerçekleştiremem demiştim. Hakkını helal et göz aydınlığım. Mazlumlar acı çekerken bir korkak gibi koynunda yatamam." Biliyordum. "Şikayetim yok. Sadece insanım ben, canım acıyor. Bu dava İslam davası, cihadında yanında olmaktan başka isteğim yok." Alnımı öptü. Ne doğumlarını ne de büyüdüklerini göremediği yavrularını öptü. Yanımıza biraz da para bıraktı. Suriye rejimi konu almaktadır. Yaşanan olaylardan esinlenerek yazılmıştır.

"Seni nasıl karım diye koynuma alırım?" Buğday teni,biçimli kaşları,uzun kirpikleri ve badem şeklinde gözleri onu güzel kılıyordu. "Nasıl bu yaşta anne olmana sebep olurum?" *Tüm haklar saklıdır.

12/06/2018 23/08/2018 14 Temmuz 2020 | Kitap olarak basıldı, yayımlandı⚘ |Bu hikâye hayatın en orta yerinden kopup gelmiş, Talha'nın hikâyesi...|

Hayaller Zümrüdü Anka kuşunun rengarenk tüyler ile bezeli kuyruğuna tutunup, Kaf Dağı ardına uçmak gibiydi bazen. Benimde hayallerim vardı, en toz pembesinden... Anaokulu öğretmeni olmak istemiştim ben hep. Onlarca çocuğun annesinden sonra annesi olmak, onların yüzlerindeki tebessümlerine sebep olmak istemiştim. Derler ki, kul yazar, kader gülermiş... Onlarca çocuğa anne olmak isterken, bir çocuğun annesi oluvermiştim ansızın... Âh... Bir de O vardı elbette... On beşinci yaşımın yürek sızısı... Ben ömrümün her deminde ona mısra mısra hecelerken sevdamı, bir gün karşıma çıkacağını nereden bilebilirdim? Şimdi üzerimde gönlümün tek sahibi olan adama giydiğim gelinlik, kucağımda ise emanetim, kızım, Zeynep'im vardı... Ben Nevâl ... Zeynep'in annesi.. Bâyezid Çalaphan'ın karısıydım artık... Nevâl & Bâyezid ❤️ Müsemma severleri mutlaka bekleriz ❤️ ✨ Muâşaka Serisi 4. Kitap ✨

"Aşkın bilinmezlikte ki yolculuğu" Babasını öldüren üvey babasının, güç ve toprak için kendisini zalim bir beyle evlendireceğini öğrenen Zeynep'in kaleden kaçmaktan başka seçeneği kalmamıştır. Peki evleneceği adamdan kaçarken kendisini, onun düşmanı olan Edena Beyi Akman'ın kolları arasında bulursa? #kale 1. ♖ #tarih 26 🏹

Ahmet'i seviyordu.

(Askıda) Hayat imtihan dolu Rena'm ve sen hangisinin imtihan olduğunu anlamakta zorluk çektiğinde bile imtihanda olacaksın. Sen benimsin Bana emanetsin Benim kaderimsin Benim gözbebeğimsin Kısaca sen, bana aitsin Bir emanete alıştığında ondan ayrılmak zordur. Senden ayrılmak epey acı verici olacak bana. Okyanusum. 🌱🌱🌹🌹🥀🥀......... #1 DİN 03. 03. 22

Yüreğine kazıdığı bir sızıydı o adam. Her geçen gün canı bir öncekinden daha çok yansa da, her gece başını yastığa koyduğunda gece karası gözlerinden yüzlerce gözyaşı damlası süzülse de, bu sessiz ve yaralayan gönül hastalığından şikayetçi değildi. Ta ki derdini içine gömdüğü o kâğıtları bir yel savurup, elleri kitap kokan o adamın göğsüne çarpana kadar... (Kurgudur.)