Sonsuzluğa gözlerini dikmiş, sonsuzluk için gözlerini kapatmaya hazır bir genç.

Hazan ve Hakan… Hayatın acımasız pençesine takılmış iki kardeş… Et ve tırnak gibiydi ikisi. Birbirlerinden bir an olsun ayrılmazlardı. Ancak zamanla, büyüdükçe araya bambaşka bir engel girdi: Uyuşturucu… Bu beyaz illet insanı her geçen gün ruhunu esir alırken hiçbir şey gelmiyordu elinden Hazan'ın. Gün geçtikçe ismi siliniyordu bu yaşamdan. Ancak Hakan'ın başına gelenlerden sonra tekrardan yazdı baş harflerini inadına hayata. Fedakarlık kalbinde gün geçtikçe köpürdü, yerini yasak duygulara bıraktı. Araf'tayken Cennet'te, Cennet'teyken Cehennem'de buluverdi kendini. Ve bunun sebebi; kaybolduğu o safir mavisi gözlerin sahibiydi. Hazan, kardeşini kurtarmak için girdiği bu yolda hiç beklemediği durumlarla karşılaşacaktı. Ufukta bambaşka duygular belirirken belki de geçmişindeki acıları bir başkasının karanlığında silebilecekti. Bu amansız oyunda beyaz siyaha mı bulanacaktı? Yoksa siyah beyazla mı bulaşacaktı? Peki, beyazın yanında siyaha yer var mıydı? Raflarda Yerini Aldı!

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

       Gözümden yaşlar boşalıyordu.Bahçe kapısının önünde duruyordu onu omzumla  itip ormana doğru koştum peşimden geliyordu.Islak çimlerin üzerine yattım ve yıldızlara bakıyordum.O kadar şaşırmıştım ki aklıma gelen tek şey yıldızlara bakmaktı.Birden yanıma gelip uzandı.Ormanda koşarken izimi kaybettiğini düşünmüştüm.Elimden tuttu ve her şey düzelecek dedi.Sorunlarımı bilmese bile.Eli içimi rahatlatmıştı.Değişik bir his içimi kaplamıştı sanki daha önce tatmadığım bir his... Bu hissi bana hiç tanımadığım bir çocuk vermişti.Göz yaşlarımı elleriyle sildi ve ekledi Senin konuşamadığını bilmiyordum özür dilerim.Gözlerinin yeşili gecenin karanlığından daha koyu yıldızlar kadar parlaktı.Gözleri gözlerime kenetlenmiş ve bütün acımı almıştı sanki gözleri.Bu yüzden ne dediğini duymamıştım bile. Bir süre böyle durduk bu anı bozan ani bir telefondu.Ayağa kalktık ve gitmem gerekiyor dedi.      Konuşmamaya yemin etmiş dudaklarım bir anda onun için  çözülmüş ve gitme demişti...