Kalbini savaş meydanında bırakmış bir asker, o intikamı elbet bir gün alır. ... Alakurt lakâbıyla bilinen Kurter Alacakan, ülkesinin en başarılı askerlerinden biridir. Bir gece vakti timiyle gittiği Kafes operasyonunda timdeki dostlarını acı bir şekilde kaybeder. Her şeyini kaybettiği o zifiri karanlık gecede, kan dolu toprağa bakıp, toprağı avuçlayarak korkunç bir intikam yemini eder. Ve her şeyi ardında bırakıp şehre geri döndüğünde, hiçbir şey aynı kalmayacaktır. Özellikle de General'in kızıyla tanışıp, onunla aynı intikam yoluna başkoyduktan sonra... ALACAKAN.

VURGUN I, Kelebek Çiçekler çok yakında Lapis Yayınları ile raflarda!.. Geçmiş; yazılmayı bekleyen bir romanın ilk cümlelerini kulağıma fısıldadığında kurtarıcım olan adamın rahesinde ağzımdan akan kan vardı. ''Seni bulduğum gün kollarıma almasaydım, bunca kan durmazdı,'' dedi, sesi çığ düşüren dağların aşınmaz karlarını taşıyordu. Dağlar onun yuvasıydı, sinesine sakladığı yalnızlık ise bendim. Ondan ağabeyini alan acımasızlar benden de zihnimde taşıdığım hatıraları almıştı. ''Seni bulduğum günden sağ kurtulurdum ama affet, Leylifer. Sadece enkaz altında kalırım sanırken, sana bakarken titreyen sol yanımdan vuruldum.'' Bir eşikten öbürüne atlarken anladım; kanatları siyah benekli, kırmızı zehirli kelebek, ben senin dağlanan yarana vurgundum. Eğer bir gün ümit etmekten vazgeçecek olursan hatırla; göğsünün içindeki ağrılar seni bulduğum uçurumun kalbinde sızlamaya başlar. 🌨

"17 NUMARADAKİ İNSAN OĞLU SENİ SEÇTİM! " Gerçek manada kötü olmak için insan ne yaşamalıydı? Kötülük insanın içinde miydi yoksa hayatın ta kendisi miydi? Oyuncu olmak için var gücüyle çalışan Defne'nin şanssızlıklarla dolu günün ardından tek isteği, bir an önce 𝖺𝗂𝗅𝖾𝗌𝗂𝗇𝗂𝗇 𝗒𝖺𝗇ı𝗇𝖺 𝗀𝗂𝖽𝖾𝖻𝗂𝗅𝗆𝖾𝗄𝗍𝗂𝗋. 𝖠𝗇𝖼𝖺𝗄 𝖻𝗂𝗇𝖽𝗂𝗀̆𝗂 𝗈𝗍𝗈𝖻𝗎̈𝗌 𝗏𝖾 𝗈𝗍𝗎𝗋𝖽𝗎𝗀̆𝗎 𝟣𝟩 𝗇𝗎𝗆𝖺𝗋𝖺𝗅ı 𝗄𝗈𝗅𝗍𝗎𝗄, 𝗁𝖺𝗒𝖺𝗍ı𝗇ı 𝖻𝗂𝗋 𝖺𝗇𝖽𝖺 𝖽𝖾𝗀̆𝗂𝗌̧𝗍𝗂𝗋𝗆𝗂𝗌̧𝗍𝗂𝗋 𝗏𝖾 𝗈𝗇𝗎 𝗁𝗂𝖼̧ 𝖻𝖾𝗄𝗅𝖾𝗆𝖾𝖽𝗂𝗀̆𝗂 𝖻𝗂𝗋 𝗒𝗈̈𝗇𝖾 𝖽𝗈𝗀̆𝗋𝗎 𝗌𝗎̈𝗋𝗎̈𝗄𝗅𝖾𝗆𝖾𝗒𝖾 𝖻𝖺𝗌̧𝗅𝖺𝗆ı𝗌̧𝗍ı𝗋. 𝖮𝗍𝗈𝖻𝗎̈𝗌, 𝖾𝗅𝗂 𝗌𝗂𝗅𝖺𝗁𝗅ı 𝗒𝖾𝖽𝗂 𝗄𝖺𝗍𝗂𝗅 𝗍𝖺𝗋𝖺𝖿ı𝗇𝖽𝖺𝗇 durdurulmuş ve bu katiller, yanlarına sekizinciyi almak için gözlerini karartmışlardı. 𝙆𝙖𝙩𝙡𝙞𝙖𝙢, 𝙜𝙤̈𝙯𝙮𝙖𝙨̧ı 𝙫𝙚 𝙠𝙖𝙘̧ı𝙨̧ 𝙪𝙢𝙪𝙙𝙪... 𝘿𝙚𝙛𝙣𝙚, 𝙚𝙨𝙠𝙞 𝙝𝙖𝙮𝙖𝙩ı𝙣𝙖 𝙙𝙤̈𝙣𝙢𝙚𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙫𝙖𝙧 𝙜𝙪̈𝙘𝙪̈𝙮𝙡𝙚 𝙘̧𝙖𝙗𝙖𝙡𝙖𝙢𝙖𝙠𝙩𝙖𝙙ı𝙧 𝙖𝙣𝙘𝙖𝙠 𝙠𝙖𝙧𝙨̧ı𝙨ı𝙣𝙙𝙖𝙠𝙞𝙡𝙚𝙧, 𝙣𝙤𝙧𝙢𝙖𝙡 𝙞𝙣𝙨𝙖𝙣 𝙙𝙚𝙜̆𝙞𝙡𝙡𝙚𝙧. 𝘽𝙞𝙧 𝙮𝙖𝙣𝙙𝙖 𝙠𝙖𝙩𝙡𝙞𝙖𝙢𝙙𝙖𝙣 𝙗𝙚𝙨𝙡𝙚𝙣𝙚𝙣 𝙠𝙖𝙩𝙞𝙡𝙡𝙚𝙧, 𝙗𝙞𝙧 𝙮𝙖𝙣𝙙𝙖 𝙗𝙚𝙣𝙡𝙞𝙜̆𝙞𝙣𝙞 𝙠𝙤𝙧𝙪𝙢𝙖𝙮𝙖 𝙘̧𝙖𝙡ı𝙨̧𝙖𝙣 𝘿𝙚𝙛𝙣e

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

neden ben psikopat,kıskanç bi üvey abim var birde şerefsiz hergün sevgilisini getirip nispet yapıyor Peki yapcak ya ben ona karşı bişey duyuyorsam

Duyuyor musunuz? Şehirler ötesinden. Denizler kadar uzaklardan gelen o bağırış seslerini. Belki de yalnızca ben duyuyorum içimdeki savaşın seslerini... Bir tarafın savaşı kazandığını sandığın an, pes ettiği andır. Oysa pes etmişiz yalnızca. Şimdi uzaktan geldiğini duyuyorum o ikinci savaşın. Bizim koşarak uzaklaştığımız atlar, şimdi koşarak peşimizden geliyor. Düşman bu sefer daha güçlü, daha keskin ve çaresizlik her zanakinden daha yoğun. Oysa herkesin unuttuğu bir şey var; biz hala ayaktayız. Ve düşmeye niyetimiz yok. Birinci perde bitti ikinci perde başlıyor..