Rolling in the deep'in 2.hikayesidir. あ İnsan hayatta en korktuğunu yaşarmış ya, benim korktuğumda buydu. Bir gün onunla yine bir yerlerde yüz yüze gelmek. Ve korktuğum başıma gelmişti. Harika. Gerçekten harika. / Homofobikler ve önyargılılar uğramasın.

Bitiş tarihi| 9 Eylül 2019 [Yarı texting] あ "Derdiniz ne lan sizin?"çocuk anlamaz bakışlarla bana bakarken öfkeli bir nefes alıp dişlerimi birbirine sürttüm."Sen kimsin?"diyerek beni itmeye kalktığında sırıtarak cevap verdim."Tanıştırayım, ben Özgür..."elimi havaya kaldırıp yumruk yaptığımda bakışlarımla havadaki elimi gösterdim."Bak bu da yumruk!" Cümlemden sonra yumruk yaptığım elimi yüzüne geçirmiştim. -Küfür içerir-

Artık süre dolmuş, saat çoktan on ikiyi geçmişti. Fakat bu hikayede arabaya dönüşen balkabakları ya da fareden evrilen atlar yoktu. Zira gerçek dünyada saat on ikiyi geçtiğinde, herkes iblise dönüşüveriyordu. |Düz yazı&Texting|

"Ben olurum kankamın sevgilisi!" BoyxBoy 🌈

"Final gösterisine hoş geldin, Umarım en iyi kıyafetlerini giyiyorsundur."

Kuralların dışında bir hikaye bu. Yeşil ve Mavinin. Yağmur ve Ateşin. Yaşam ve Ölümün hikayesi. En yüksek #60 Boy×boy rahatsız olanlar okumasın lütfen. Başlangıç: 27/07/2017 Kapak için teşekkürler @anonymousauthorr_

Paralı bir İntikamcı... Okulun Buz prensi... *** Paraya ihtiyacı olan bir intikamcı reddedilemeyecek bir istek karşısında zorda kalarak okulun buz prensini kendine aşık etmeye çalışacaktır. Ateş ve Buz efsanesinin doğuşuna tanık olalım. ? Kapak # @E-rabbit ' e aittir. ❤❤??

"Ne diyon lan sen?" Üzerine yürüdüğümde gülümsemişti. Tek kaşını kaldırıp yüzümü inceledi. "Duymadın herhalde. Eğer bir hafta içininde biriyle yatarsan senin istediğin olur. " Pis pis sırıtarak bakmayı sürdürdü şerefsiz. "Ee kabul mü?" Normalde böyle birşeyi kabul etmem için hiçbir neden yoktu. Neden "Kabul lan." dediğimi bilmiyordum. Ama gerçekten gaza gelmiştim sadece. "O zaman 1 hafta içinde, benim yani Poyraz Kutayın çıkmadığı bir kızla yatacaksın. Anlaştık mı?" Hiç düşünmeden kafamı sallayıp onayladığımda, yediğim bokun yeni yeni farkına varıyordum. Bizim okuldan? Poyraz Kutayın çıkmadığı bir kız? Nasıl yatacaktım lan? Bana göz kırptı. "Ee hadi o zaman kolay gelsin şimdiden." El sallayarak yanımdan uzaklaştı. Bense öylece dikilip yere bakıyordum. Poyrazla çıkmamış kız var mıydı? Evet vardı ama onlarda model gibiydi malesef. Pekala bu iddiayı kazanmayı çok istiyordum kazanacaktım da. Umarım İnşallah.

Hiç bulunmayan sayfalar, hiç okunmayan cümleler ve hiç duyulmamış olması dilenen sözcükler... Hayatımıza ansızın girip, öylece çıkıp giden insanlar... Yoruldum. En çok da kendimi ararken kayboldum. Acıklı bi romanın son sayfası, posta kutusunda kalan kağıtlar... Kafam karmakarışık. Bu dünyadan yeterince nefret etmediğimi sanardım ama yanılmışım. Hayır, hayır. Bu kadar umutsuz değilim. Henüz değil. Hala bir şeylere inanabilirken hiç değil. Onun bakışlarının gölgesinde böylesine savunmasız kalabilirken ise hiç...

Hayaller, bizi sonu gözükmeyen bir uçuruma sürükleyen, insan beyninin acımasız yansımalarıdır. Ama onun hayali, onları düştükleri çukurdan çıkarmış ve karanlıktan kurtarıp ruhlarını gökkuşağı renklerine boyamıştı. Şimdi ise hissettikleri birinin adınızı boşluğa fısıldaması gibiydi. Yorgun, çaresiz ve bir o kadar da beklentisiz. Bir sözü vardı Dostoyevski'nin. "Ne yaparsan yap, daima pişman öleceksin. Belki yaptıklarından belki de yapamadıklarından." İşte şimdi hissediyordu katmersiz pişmanlığı. Söylediklerinden ve bir daha hiç söyleyemeyeceklerinden. Tekrar karanlığa gömülürken ve ruhunun bir daha o acımasız yansımalara ev sahipliği yapamayacağını bilirken elinden gelen sadece onu ve bıraktığı anıları zihninin en eski raflarına kaldırmaktı. Başını gökyüzüne çevirdiğinde tüm düşünceleri havaya karıştı ve yüzünü buruk bir gülümseme aydınlattı. Çünkü kuzey ışıkları herkesin hayallerine konu olacak kadar güzeldi şimdi. Çünkü o gözlerini kapamış ve yeşili göğe yansımıştı...