Styczeń, 1938 Anthony Eden, brytyjski dyplomata, mocno doświadczony tajemniczą miksturą otrzymaną od polskiego attaché wojskowego w Berlinie - pułkownika Szymańskiego, budzi się w rowie i niesiony ciekawością oraz potrzebą ogrzania się trafia na wesele do rodziny, jakiej cały Boży świat XX wieku nie widział. A co się stało potem? O tym, tylko sam zainteresowany może opowiedzieć. Trzynasty utwór cyklu "Zaginione Wspomnienia" i po raz kolejny, jeden z krótszych. Z innym narratorem, ale tymi samymi, dobrze już znanymi postaciami i polskim smaczkiem.

Czyli rozbój w biały dzień. Marzec, rok 1938. Mapa Europy przechodzi pierwsze poważne zmiany od ładu Wersalskiego, wszystko dzieje się za cichym przyzwoleniem większości ludzi i państw. Jednak pewien pułkownik nie ma zamiaru przyzwalać na zbrodnię i zrobi wszystko, żeby świat usłyszał chociaż jedno, może i ciche i rozpaczliwe, ale niesamowicie szczere: Veto! Jest to czternasty i najkrótszy utwór z serii Zaginione Wspomnienia. Jednak jest jednym z najważniejszych w zrozumieniu całego cyklu i przemian jakie w jego czasie zaszły.

Siedemnasty (w kolejności chronologicznej) utwór i pierwsza część cyklu czterech powieści poświęconych Katrin von Arnim. "Pewne rzeczy w historii się powtarzają, jednak to nie ma prawa się powtórzyć." I choć może się wydawać, że historia jest typowa, ot naziści, trzecia rzesza i wojna, to znacząco różni się od tego co znacie. Bowiem pokazuje ona najczarniejszą kartę w historii ludzkości z zupełnie inne strony. Z perspektywy uczestniczki jak i biernej obserwatorki, która poznała obydwie strony tego medalu. Medalu, którym odznaczono tylko kilka osób. Byli wśród nich generałowie, prawnicy, politycy, artyści i ona, dziewczyna o sercu z żelaza. Od autorki: Przysięgam, kiedyś zrobię korektę tych pierwszych 26 rozdziałów.

Dwudziesty drugi utwór w serii Zaginione wspomnienia [patrząc według chronologii wydarzeń] i bezpośrednia kontynuacja "Serca z żelaza" "I chociaż historia nie zatacza koła, to czasem może się powtórzyć, a my nawet sobie z tego nie zdamy sprawy" Wojna trwa dalej i nic nie wskazuje, by miała się szybko skończyć. A już na pewno nie nic nie wskazuje na to, żeby była to wojna honorowa, tak jak wielu miało nadzieję. Gdziekolwiek się nie pojedzie, gdziekolwiek się nie jest, ma się do czynienia ze zbrodniami. W wojsku, w policji, w wywiadzie... Nawet zwykłe sprawy kryminalne zdają się mieć w sobie coś z planowanej latami zbrodni, nie tyle na jednym człowieku, co na społeczeństwie. A życie wśród ludzi o nieczystym sumieniu, w świecie pełnym okrucieństwa kształtuje jednostki, mające serce z żelaza i wolę ze stali, bo tylko tak można przeżyć.