Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Kendini nasıl hissediyorsun?" diye soran adama baktım. Daha birkaç dakika önce hastane odama dalan bu adam sanki her şey çok normalmiş gibi benimle muhabbet etmeye çalışıyordu. "Sanki bir bilinmezliğin içindeyim. Dört bir yanım karanlık ve o karanlığın içinde kayboluyorum..." Verdiğim cevaba ilk başta ne diyeceğini bilemese de sonradan "Kafanı fena çarpmış olmalısın. Ne bu anlamlı sözler?" diye sordu. "Ben de bilmiyorum. Bir anda içimden geldi." diye cevap verdim. ~ Hafızasını kaybeden bir kadın en fazla ne kadar değişebilir? Zevkleri, huyları, tavrı, konuşması, hatta sevdiği adam, hafızasını kaybettikten sonra değişen kadının hafızası gelene kadar yaşadıkları mı yoksa hafızası yerine geldikten sonra hatırladıkları mı daha acı?