Papier mnie wysłuchał więc może i wy zechcecie [pisałam te wiersze dawno i nie jestem z nich zadowolona]

Wytoczę od razu grube działo Opowiem, jak to wszystko się stało: Coś mnie raz z Poezją wzięło Myślę: Będzie wielkie dzieło Ale tak na poważnie Podzielę się tu odważnie... Jejku, jejku, rety... Konkrety: Wiersz jeden - dodawany codziennie To na pewno niezmiennie I choć głowa często pusta Kiedyś trafię w Wasze gusta. Jednak... Proszę nie liczyć w tym rozgardiaszu na dużo Niech Państwo czasem oko przymrużą Bo mogą wyjść wiersze liryczne Idiotyczne Apatyczne Lub tylko „czne" Teraz na pewno popędzicie Przeczytać wiersze, tonąc w zachwycie. Kogo ja oszukuję Każdy tu pobieżnie wertuje A ja jak już trafię to sobie w oko Żegnam Was z tą myślą głęboką Do zobaczenia przy Czytaniu! (Nawet nie myśl o oszukiwaniu!)

Chciałabym ciebie zaprosić i powitać w moim małym świecie. W świecie, w którym panuje ogrom miłości płynąca z mojego zranionego serca. Panuje tu miłość ta ciężka, trudna i rozczarowująca, ale też ta, o której słyszymy w bajkach, w filmach czy w najpiękniejszych książkach. Jest tutaj miejsce na wolność słowa, na nadzieję i na brak zgody w pewnych sprawach, każdy może być tutaj kim chce i mówić to co chce oraz o czym chce. Mój świat to moja bezpieczna przestrzeń, a także i twoja. Opowiedz o tym co ciebie złości, co cię smuci i co cię boli, ale nie zapomnij wspomnieć o tym co piękne i co kochasz nad życie. Przebyłam długą drogę do miłości, akceptacji przede wszystkim samej siebie, ale też innych. Obecnie pogrążona w empatii, kiedyś pogrążona w nienawiści. Jeżeli boisz się powiedzieć co tobie leży na sercu, to ja zacznę. Opowiem o tym co mnie boli, rani i denerwuje, na co nie wyrażam swojej zgody i co sprawiło, że nie dawałam sobie rady. Za pomocą swoich wierszy opowiem też o tym co mnie uratowało, dało nową nadzieję i sprawiło, że chce robić więcej i więcej. Mam nadzieję, że ta historia dobrze się dla ciebie skończy, bo dla mnie właśnie tak się skończyła. Jeżeli przeczytasz na końcu tego małego opowiadania smutek i brak nadziei na lepsze jutro to znaczy, że źle czytasz i musisz przeczytać to jeszcze raz, od początku i uważniej. Ciesz się tą historią, baw się nią, wyciągaj wnioski i nigdy nie trać nadziei.

Czemu fiołki? Bo wprost ubóstwiam ich zapach. Współgrają w pewnym stopniu ze mną. Czemu wiersze? A czemu nie?