"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Umarım beğenirsiniz.İki admin vardır.Teşekkürler! not:çok eskiden yazdığımız için oldukça cringe özür dileriz...

-Bütün anılarımdan geriye küller bile kalmamıştı. Rüzgar elimdeki külleri,Tanrı küllerin sahibini almıştı. Smut içerir.

"seni her türlü konuda yenerim" "Draco malfoy seni düelloya davet ediyorum" "Davetinizi kabul ediyorum bayan" °İki arkadaş çoçuklukları beraber geçmiş °11 yaşında farklı büyücülük okullarına gönderiliyorlar °bir daha görüşemeyeceklerini düşünüyorlardı fakat kaderleri aynı fikirde değildi... °onları bir araya getiren şey ortak özellikleri olmuştu °fakat araları eskisi gibimiydi?

Draco Malfoy ve Mattheo Riddle ile bir aşk üçgeninin içindesin.

draco malfoy ile hayal et kitabı gibi +18 sahneler olucak

A Tom Marvolo Riddle Story ... Canından çok sevdiği kızını ansızın çıkan kehanetle herkesden saklamak her şeyden uzak büyüsüz bir dünyada yaşaması için yetimhaneye gönderen grindewald kendi içinde çöküşe geçsede biliyordu ki kızı çok güçlüydü zamanla her şeyi anlayacaktı... ... Küçük kız yetimhanedeki çocuklara göre olgunlukla büyüyen biriydi. bazı şeyleri biliyordu. Kendi kendine keşfettiği güçlerini kendi kendine geliştirmeye çalışıyordu. Her gün yaptığı gibi güçlerini keşfetmeye çalışan kız odasının kapısının çalınmasıyla havada tuttuğu kitabı sakince yere bıraktı. "Gir." içeri giren adamın gözleri parladı. Tanıdığı adamın bir kopyası gibi duruyordu. Adam yüzündeki gülümsemeyi silmeden düşündü. Arkadaşının daha doğrusu sevdiği adama verdiği sözün yarısını tutmuştu. onu bulmuştu. geriye en zor olan şey korumak kalmıştı. En son bebekliğinde gördüğü küçük kıza tekrar baktı, "Miss Grindewald ne kadar da büyümüşsünüz." ... "Seni karanlıktan kurtarmaya çalışıyorum anlasana!" Diye kükredi genç kız. Genç adamın yeşil gözlerindeki kırmızılık kendini göstermeye başlarken kızın yüzüne doğru tısladı, "Kendi karanlığında boğulmak yerine neden benimle uğraşıyorsun?!" "Hiç bir şey anlamayacak kadar acizsin marvolo. Hiç bir şey..." Arkasına kara gölü alıp hogwarst'a doğru ilerlerken düşündü genç kız. Aptallıktı yaptığı. Sevgiyi kendi bile tam olarak ne olduğunu bilmezken ona öğretmeye çalışmak... Aptallıktan başka bir şey değildi...

Tom Marvolo Riddle... Tom babasının adıydı,Marvolo ise dedesinin. İsmi bile kendisine ait değildi,hiçbir şey onun değildi. Sevgisiz büyümüştü,damarlarında öfke akıyordu. Sevgiden bu kadar uzakta yetişmiş,her soluğu öfkenin ve hırsın ağır havasının altında almış bir insanın bir şeyi gerçekten sevmesi mümkün müydü?

... Nefes alabilmek için hızlı hızlı soluyordum. Başım dönüyor, kalbim hızlı hızlı atıyordu ama nabzımın atışını duyamıyordum. Ellerim soğuktan morarmış gibiydi. Cenin pozisyonu aldım ve kendimi toparlamaya çalıştım. Bütün bunlar, bana hayatta kalabileceğimi gösterdi. Uyanıktım ve acıyı hissediyordum. Uzun zamandan beri ilk defa, yeni günün getirecekleri konusunda heyecanlıydım- ya da götürecekleri..