Ölüm ve yaşam arası bir savaşta güneşi arkasına alıp üzerimde oluşturduğu o devasa gölgede biz onunla göz göze geldik. Bu meydanda, bir savaşın orta yerinde mağlubiyetin getirdiği bir galibiyetti sanki yaşadığımız. Şerrin hayra dönüştüğü, kuşların yolunu bulduğu, kafesin yok oluşu ama bir insanın bir insana tutsaklığıydı. ''Ben Şifa Sürmeli.'' Dedim nefes nefese. Yer ayaklarımın altından kayıyorken dizlerimin üstüne çöktüm. ''1 yıldır bu topraklarda esir tutuluyorum. Şimdi burada benim ülkem için hak, hukuk, bayrak, vatan sensin! Ülkeme dönmek için adaletinle birlikte merhametine sığınıyorum.'' ... Çıkılan bazı yolların dönüşü olmaz. Bazen ise çıkılan yolda kendini bulmuş olarak dönersin. Sen benim dönmeyi düşünmediğim o yolda kendimi bulduğumsun.

"Leyla!" Günlerin yer değiştirdiği o saatlerde, gecenin en karasında, bir ruhun kilitli kalmış sokaklarındaydık. "Burada ne arıyorsun?" Başkası için kül olan bir yüreğin yeniden yanacağını düşünmezdim ona kadar. Sigaranın külünün düştüğü zeminde ayağının ucuyla geçmişin izlerini sildi sanki. "Seni tanıdığım o günden beri açılan kapıların, çıktığım yolların sonu hep sana varıyor." Bir tebessümün kıyısında var olup orada yok oldum. "Belki benim de çıkmazım sensin. Leyl'im, Leyla'm, gecemin karanlığı, çıkmazım..." Onun kurduğu anlamların benim cümlelerimin üzerini örttüğünü hissettim. O çıkmazda onunla kalmaya gönüllü gibi "Benden ne istiyorsun?" Diye sordum. "Seni." Dedi. ... Leyl... Leyla... Gece saçlı güzel kadın...

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Gözlerin... Gözlerindeki o parlak siyahlık bana geceyi anımsatıyor. Etrafındaki beyazlar bir yıldız gibi yörüngenin etrafını sararken karanlıkta kaybolan ruhuma ışık oluyor." Ruhunun ruhuma denk gelmesi bu hayatta karşılaştığım en güzel tesadüflerden biri olsa gerek. Koyulaşmış göz bebeklerinden taşan yoğun duygu timsali gözlerime vurgun yaparken dudaklarım titredi. Ağlamamak için kendimle girdiğim savaştan mağlup çıkmak içimi kor gibi yakarken acı bir tebessümün dudaklarıma ev sahipliği yapmasına müsaade ettim. "Aybars ben dünyada en çok annemi kaybetmekten korkardım lakin şu an en çok seni kaybetmekten korkuyorum" dediğimde zar zor bulduğu sesiyle "Şşşh. Biz buradan üçümüz bir şekilde kurtulacağız. Lakin akıttığın o gözyaşlarının hesabını sormadan şuradan şuraya adım atmayacağım bilmeni isterim. " Derinden gelen öksürükle burnuna su kaçması kendisini daha çok çıkmaza soktuğunda elim ayağıma dolaştı. Elimden gelen hiçbir şey yoktu. Panik halindeki tavrımı sürdürdüğümde Aybars aldığı derin bir nefesle soluğunu dışarı verdi. "Dildar... Ben çok üşüyorum ama buradan bir çıkayım kafamı göğsünden hiç kaldırmayacağım. Senin sıcaklığınla ısınacağım. Bu arada son bir şey daha söylemek istiyorum." Bayılacakmış gibi baş gösteren tavırları kalbimi sıkıştırıyordu.Gözleri tekrardan bir açılıp kapandığında açık tutmakta zorlandığı gözlerini yarı kısık şekilde baktığında usulca dudaklarını araladı. " Seni hatıramda her daim dağın zirvesinde tek başına dik duran, yeri geldiğinde boynu bükük nazlı bir çiçek olarak düşleyeceğim. Ve sen benim göğüs kafesimin içinde ilelebet saklayacağım zemheri çiçeği olacaksın Dildar. "

"Geceyle yarışır cinsten siyah gözleri vardı. O siyah gözlerde kaç kez kendimi gördüm. Kaç kez sevgiden öldüm..." 25.05.2021🥀