- მაგ ამბავს ნუ მახსენებ.... - გაგახსენებ , იმდენჯერ გაგახსენებ სანამ ამის საშუალება მომეცემა . სიკვდილის წინაც ამას შეგახსენებ და საფლავში მწოლიარესაც ამას ჩამოგძახებ . იქამდე გაგახსენებ სანამ არ აღიარებ შენს დანაშაულს და მერე.....

მოთხრობა მოგვითხრობს ოთხ მეგობარზე, რომლებიც ცდილობენ გამოიკვლიონ ის ამოუცნობი მოვლენები, რითიც დღესდეობის არავის სჯერათ, მას სურთ ხალხს დაჯერონ, რომ პარალელური სამყარო არსებობს, მოთხრობაში თქვენ წაიკითხავთ ამ მეგობრების თავგადასავლებს და ბევრ საინტერესო რამეს

-მოგწონს?- სერიოზული ტონით მკითხა. -უკაცრავად?- გულის ცემა კვლავ აჩქარდა. -გიყვარს როცა კითხვას ორჯერ გიმეორებენ თუ მართლა არ გესმის? ჩამეცინა, -რატო მეკითხები? მეგონა საქმე გქონდა. -მოგწონს თუ იწონებ?- წინ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა, მე ერთი ნაბიჯით უკან წავედი და ჩემდა უნებურად ეზოს გალავანს ზურგით მივეყრდენი. -მიპასუხე- სახე კიდევ უფრო ახლოს მოიტანა ჩემთან, გაბედული რომ ვყოფილიყავი აუცილებლად ვაკოცებდი, თითქოს მთელი ორგანიზმი მთხოვდა ამის გაკეთებას. -კი. -კი რა? -კი მომწონს. ეს ვუთხარი და ერთი ხელით, ჩემი სახის გვერდით, კედელს მიეყრდნო. -საერთოდ რატომ მეკითხები ამას? -ჩემი რომ ყოფილიყავი,- სახე კიდევ უფრო ახლოს მოწია - მარტო არ გაგიშვებდი,არავისთან ერთად და არ აქვს მნიშვნელობა რა საქმეზე დასალაპარაკებლად.

გოგონა რომელიც კოშმარისგან ძალიან დაიტანჯა, რადგან მას ყოველდღე ესიზმრებოდა ის საშინელი სიზმარი და ის იდუმალი თვალები, ის შეხვდება ერთ ბიჭს რომელსაც ზუსტად იგივე ფერის თვალები აქვს.