"Sen Mardin'de ne güzel ağırbaşlı efendi biriydin. Ne oldu da bu kadar çocuklaştın?" "Gerçekten bilmiyor musun?" "Neyi?" "Erkekler sevdiği kadının yanında çocuklaşır, şımarmak ister. Küçük bir çocuk gibi sevgi isteyip yaramazlık yapar."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Zaten vurmayacakmıydık seni. Onu babanın aileni öldüren biriymiş gibi öldür,XN. İç sese katılmıştım. İnsanların illaki aile kurmasına gerek yoktu. Hatta iyi bir anne olamayacaksa, onu yetiştiremeyecekse bilinçsiz bir şekilde ebeveyn olmalılar. Bilinçsiz büyüyen her çocuk, büyüyünce size bir canavar olarak geri dönecektir. Ancak bazıları sessizlik ile bazıları ise içindeki tüm fırtınasını dışarıya vurarak gösterecektir. Kimileri insanlardan tamamen uzakta yaşarken,kimileri ise acılarını kahkahalar dökerek anlatır. Ben her zaman ikisinin arasında kalmış bir canavarım ve hayatım boyunca canavar olarak kalmaya devam edecektim. Y̴̲̥͈̥̎̃å̴̫̝̣̑̃z̷̗̝̋͌͛ı̷̦͇̖̊́l̷͙̪̘͓̽́͐ı҈̫͎̰̜͊̔m̸͙͎̖͖̳͛̋ #̴̬̰̜͍̜͒̀1̵̯͈̤͙̝̇͂͛̍̄|҈͕̪̱̏̆͂1̴͎͓̫̬̏̆͊6̵̣̰̂͛.҈͇͇̀̆̾1̷͖͈̟̰̜̈̅͂̎1҈̝̭͚̽̍̅̑.̷̤͖̣̬͌̀͊͊̑2̸̭̥̤̪̱̈̿2̶̪̥̌̂́͋

İstanbul'un her bir köşesinde ard arda cesetler bulunmaya başlanır. Tüm ülke ayağa kalkar. Herkesde korku ve panik hakimdir. Birbiriyle alakası olmayan bu insanları birbirine bağlayan tek şey kanlarında ne olduğu saptanılamayan tuhaf bir maddedir... İstanbul'un bir seri katili mi var? Katil kurbanlarını nasıl seçiyor? Maktüllerin kanlarında bulunan bu madde ne? Komiser hızla odaya girdi. "Başkomiserim maktülü araştırdık." "Eeee kimmiş? Neciymiş?" "Başkomiserim bir bilgiye ulaşamadık." "Anlamadım?" "Başkomiserim, maktülün ne adını bulablidik ne ailesini ne de işini. Adamın hiçbir yerde kaydı yok. Hiçbir mobese kamerasında gözükmüyor. Sanki hiç doğmamış, sanki hiç yaşamaış gibi. Sanki...sanki bu dünyadan değil gibi..."

Başarılı bir cinayet büro komiseri olan Miray, yardımcısından gelen yeni bir cinayet ihbarı ile harekete geçer. Ancak işler bu sefer onun için diğer çözdüğü dosyalar kadar kolay değildir. Bir uçurum kıyısında sırlarla çevrili bir ölüm zinciri... Çok sevdiğiniz birinin cinayet dosyasında görev alabilir miydiniz? 🔪🚨⚰️ "Kalbimi Emre'nin yanında bırakmıştım çıkarken. Ölmemiş olmamız yaşadığımızın bir göstergesi midir? Ölmek için illa gömülmek mi gerekirdi? Öyleyse ben Emre'nin kalbine gömülmüştüm. Emresiz sonsuzluğa kucak açmıştım. Yaşadıkları değil, yaşayamadığı ukdeleri bitirir insanı. Emre'li geçmişim değil, Emresiz geleceğim kahrediyor beni. Böyle de yok olup gideceğim..."