2121 yılında açlık, kıtlık, hastalık ve savaşlarla dolu ölmekte olan Dünya gezegeninin umutları Mars üzerinde keşfedilen, her biri farklı mekan ve bilinmeze açılan solucan delikleri ile yeniden canlanır. Solucan deliklerinden yalnızca bir tanesi Dünya gibi canlıların yaşayabileceği koşullara sahiptir. Bu gezegene Esposa ismi konulur. Gezegendeki yaşamın insanlara uygun olup olmadığını ve etkilerini gözlemlemek için gezegene genç insanlar gönderilmeye başlanır ve zamanla bu gönderilmeler artmaya başlar. Gezegenin merkezine dünyadaki yetkililer tarafından bir gözlem merkezi kurulur. Yalnızca gözlem merkezinde yüksek teknolojiye izin verilir. Gezegenin geri kalanında da zamanla pek çok yerleşim yerleri, gruplar kurularak Esposa Gezegeninde insan hakimiyeti başlar. Gezegen farklı olsa da insan her yerde insanlığını belli eder, krallıklar arasında gezegende en güçlü olma yarışı başlar. Leviathan okyanusun üzerine kurulu topluluklardan bir tanesidir. Bu krallığı diğer krallıklardan ayıran nokta oradakilerin birbirleriyle olan dayanışması, su ile olan özel bağı ve krallığın isminin seçilme sebebi olan suyun altında yaşayan, adayı yabancılardan koruyan dev deniz canlısı Leviathan'dır. Krallığın içerisinde ve dışarısında yaşananlar, yaşanan anlaşmazlıklar, sıra dışı olaylar, oynanan oyunlar ve gezegenin kendine has bilinmeyen psikolojik etkilerine karşı Leviathan topluluğunu büyük zorluklar beklemektedir.

Oyunculuk kariyeri peşinde olan Açelya bir gün doğa üstü güçlere sahip olur ve sonradan aslında bu güce sahip olan tek kişi olmadığını ve peşinde gücünü isteyen adamlar olduğunu öğrenir.Altı element kullanıcısının ve Oni Maskelerinin peşinde olan Element Avcısı ve Element Avcısını yakalamaya çalışan element kullanıcıları. İlk yakalayan kazanır...

Zanork'un hüküm sürdüğü kainat artık çok farklıydı. Lanetler silsilesi ardı ardına başına üşüşen bir ölüm meleği ilk defa Tanrı'ya ihanet etti. Zanork olmadan sonsuzluk ne kadar yönetilebilir? Ya da şöyle sorayım: Tanrı ebediyetini kaybetse ne olurdu?

Nöbetteyken başına gelen olaydan dolayı mahkemelik olan Zeynep kendini bir anda karşı tarafın avukatıyla kavga ederken bulur. Bu yolun sonu nereye varacak?

Öncelikle hepinize merhaba sevgili okurlarım bu benim Wattpadde ki ilk kitabım. Kusurlarım illaki olucaktır görmezden gelin lütfen kitabın okunmasına göre bölümler gelicek ilk kitabım olduğu için sizden biraz destek bekliyorum yorumlarınızı ve oylarınızı kullanmayı unutmayın. Sizleri seviyorum görüşmek üzere sevgili okurlarım.

İçindeki bazı sahneler gerçek hayattan alıntıdır⚠️

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

"Kötü çocukları sadece salak ve saf kızlar sever," Gözlerimi büyük bir zevkle önümde elleri kolları sandalyeye bağlı üzerindeki gömleğin tüm düğmeleri açılmış ve alnına düşen kıvırcık saçlarının altından gözlerini bana dikmiş ve bir aslanın avını izlemesi gibi tehlikeyle beni izleyen adamda gezdirdim. Bir adamın gözleri nasıl tehlikeyi simgeleyebilirdi? "kötü kızlar, kötü çocukların ulaşılmazı olur," elimi onun yaslandığı sandalyenin üzerine koyup gözlerine baktım. O da büyük bir dikkatle gözlerime bakıyordu, gözleriyle beni tehdit etmeye çalışıyordu. "Kötü ve zeki kızlar, kötü çocukları kendilerine aşık ederler." gülümseyip tek dizimi araladığı bacaklarının arasındaki boşluğa yaslayıp boştaki elimi çenesine yaslayıp baş parmağımı alt dudağının üzerinde gezdirdim. "Dikkat et Vâlâ sakın bana aşık olma..." yüzümü onun yüzüne yaklaştırdım. "Çok üzerim." Tüm kötülükler, bir dönüm noktasıyla başlardı. Ve her şey, bir kızın gözlerini dünyaya açmasıyla başladı. Şüpheli bir yangın ve yangında, alevlerin arasına doğan minicik ama her şeyi darmaduman eden bir bebekti o. Güzel gözlerinin gördüğü ilk şey annesi değil alevlerdi ve aldığı ilk nefeste duyduğu koku annesinin şefkat kokan kokusu değil is ve kül kokusuydu. Hayatı klasik bir maratonda ilerleyen ve karanlık bir havası olan Alis'in hayatı ansızın gelen bir haberle tepetaklak olur. Yeni hayatına adapte olmaya çalışırken de bu kez yolu bambaşka biriyle, Vâlâ'yla kesişir... Alevlerin ve ateşin kızı olan Alis, kötülüğün kraliçesi tacını takar... Alis bu kez bir tavşanın peşinden harikalar diyarına değil, Alis bu kez gizemli bir adamın peşinden kötüler diyarında buluyordu kendini ve bu kez kötü kraliçeyi tahtından etmiyordu, kötü kraliçenin tahtına oturan o oluyordu. İntikam, ihanet, ihtiras ve aşk... Hepsi bir arada

24 Krallıktan gelen genç prens ve prensesler için kurulmuş bir Kraliyet Okulu. Ancak acımasız bir suikastçı kendini soyluları teker teker öldürmeye adamıştır. Kaçış yok. Teslim olmak yok. Oyuna hazır mısınız?

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.