"Yavuz bak hayatını benim gibi bir kadının seni sevmesini,güvenmesini bekleyerek geçirmemelisin." diyerek derin bir nefes verdi Bahar. "Seveceğini bilsem sonsuza kadar beklerim. Ki bunu yapacağım beni sevmeni sağlayacağım." diyerek burukça gülümsedi Yavuz. "Hayır Yavuz. Yapma bunu kendine." Yavuz sadece Bahar'ın yüzüne bakmaya devam ederken Bahar ekledi; "Bence biz görüşmeyelim,konuşmayalım. Eskisi gibi olmaz Yavuz. Ben senin beni sevdiğini bilerek seninle vakit geçiremem. Böyle yapsam sen üzülürsün. Sana her arkadaşım dediğimde senin kalbin kırılır. Bunu sana yapamam." Yavuz şaşkınca ona bakarken Bahar devam etti. "Bu senin için daha iyi olur...Beni unutman daha kolay olur." diyerek zoraki şekilde gülümsedi. "Bahar saçmalama lütfen. Ben gülünce kısılan gözlerini görmeden yaşayamam. Beni unut diyorsun ama kalbimin seni unutmak isteyip istemediğini nereden biliyorsun. Söyleyince çok kolay gözüküyor her şey. Ama unutmak o kadar kolay değil." diyerek dolan gözlerini saklamaya çalıştı Yavuz. Ancak titreyen sesini saklayamadı. "Üzgünüm hem de çok." diyerek Yavuz'un yanından kalktı Bahar. Hızla yürümeye başladı. Gözlerinden bir kaç damla göz yaşının akmasına izin verdi. Başından beri istediği Yavuz'un duygularını anlatmasıydı. Şimdi ise ne olduğunu kendi bile çözemiyordu. ✔Yıldırım Kutlu'nun güzeller güzeli başarılı doktor kızı ve Hamit Karasu'nun yakışıklı ve başarılı iş adamı olan oğlunun hikayesi.. ✅Yavuz Karasu ve Bahar Kutlu.

Karaya çıktığında bacakları çıkan bir deniz kızı düşünün. İlk defa karaya çıkmış olan deniz kızı, insanların yaşamı hakkında hiçbir bilgiye sahip değildi. Ta ki Tom Riddle ile karşılaşana kadar. Ve bu iki genç birbirleriyle karşılaştıklarından berimtuhaf şeyler yaşamaya başlarlar. Janie Gray ve Tom Riddle'ın reenkarnasyon macerasına hoş geldiniz. (The Legend of The Blue Sea dizisinden örnek alınarak yazılan bir Tom Riddle FanFic'idir.)

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Oda çoktan dumanla kaplanmış görüşümü engelliyordu. Ciğerlerime hava çekmek için öksürüp hırlarken bir yandan da odadaki rafların arasında koşar adımlarla ilerleyip Brad'i arıyordum. Sonunda onu duvar boyunca uzanan dolabın dibine tünemiş bir şekilde buldum. Yanına eğilerek onu sarsmaya başladım ama kıpırdamıyordu bile. Canlı olduğunun tek belirtisi nefes alırken inip kalkan omuzlarıydı. "Brad!" Burada biraz daha kalırsam yanına da ben yığılacaktım. Kafamdaki bütün soruları bir kenara ittim, elimi çabuk tutmalıydım. Onu doğrultarak yüzüne vurmaya başladım. Uyanmalıydı. Tanımıyor olsam da onu burada bırakmazdım. Tüm vücudum yanıyor, durmaksızın öksürüyordum. Bilincimi kaybetmeden önce gördüğüm son şey Brad'in bağırarak burada ne aradığımı sormasıydı.

Helen ondan intikam istememişti. Helen asla ölümüne sebep olan kişinin sonunu istememişti. Bu David'in isteğiydi. Travis ve Luthor'un ölümü David'in planıydı. Bu onun hayaliydi. Nasıl Helen son nefesinde çaresizliğe boğulduysa aynısını onlarında yaşamasını istemişti. Ve olmuştu. Ama bunu yaparken karısının tek isteğini unutmuştu. Yalnızca bir istek. Tek nefeste söylemişti. Mükemmel gülümsemesi solmadan hemen önce, sadece Gabriella'yı istemişti. David hıçkırıklar içinde boş şişeyi fırlattı. Cam karşıdaki ağaca çarpıp paramparça olmuştu. "Onu kurtardığımı sandım!" "Bittiğini sandım!" Bağırışlarının ardından kısık sesle, "Özür dilerim." dedi yine. "Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim." "Senin için her şeyi yaparım." Ses tonu iyice düşmüştü. "Onun için de." "Ama bir insanı kendinden nasıl kurtarabilirim bilmiyorum Helen." "Bilmiyorum..."

Arkamı döndüğümde görmeyi umduğum son kişi orada duruyordu. Dağınık saçları, beni her gören kişide olan şaşkınlık ve bir çift siyah göz. Bütün beklediğim bu değil miydi? Koşup kollarına atılmam gerekiyordu. Tabii gerçek olsaydı. Brad bana doğru iki adım attı. Artık karşımda duruyordu. Adımı yineledi. Sabit siyah gözlerini benden bir an bile ayırmadan bakıyordu. Başımı iki yana salladım. Değildi. O değildi. Artık ona bakmak dayanılmaz bir hal alıyordu. Elini yanağıma koyarak parmağını yüzümde dolaştırdı. Dokunuşuyla gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Şefkat, özlem ve çaresizlik kalbime doldu ve boğucu bir çaresizlik hissettim. Ben ona bakınca, gözleri biraz irileşti, ama ifadesi ve duruşu değişmemişti. ''Gerçeksin.''

REKLAM YAPMAK İÇİN GELME YASAK Beyza Alkoçun enkaz altındakiler kitabı karakterleri 💜💛💚💙

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Karantina için yeni bölüm bekleyen mahşerin ordusu, burda baya bi eğleneceğiz her bölüm sonunda burda bi sonrki bölüm için fikirler paylaşıcaz,Onur'un güzel sevgisini, Zeynep'in masum yüreğini, Mert'in sert ama yumuşacık olan merhametini veee Burak'ın o çılgın olan kafasını konuşucaz.. Sonuç olaraaaak bence baya bi eğleneceğiz.

<<<<<<Tom Marvolo Riddle fanfic>>>>>> (Harry Potter) "Bu hayattaki en büyük ceza sevdiğin kişilerin seni hayatından silmesine tanık olmaktır." Bu kitap sıradan bir "Tom Riddle" kitabı değildir. Bu içinde sadece saçma bir aşk barındıran ve sonu masum bir evlilikle biten bir kitap da değildir. Bu aynı zamanda dostluğu, mutluluğu, acı geçmişi, hayal kırıklıklarını ve hüznü de içinde barındıran bir hikayedir. En önemlisi de bu bir "değişim" hikayesidir. "Biz aydınlığın içindeki bir miktar karanlık, ve karanlığın içindeki bir miktar aydınlıktan ibarettik." #1 Tom Marvolo Riddle (Arklar ben nu kitabı 2018'de yazdım çok cringe okumayın LSÖCÖSÖÖFÖX)