"Ve unutma Zümrüt; tüm çiçekler yavaş yavaş, kırmızı güller çabuk solar." *** 1980 yılının Mayıs ayında, Dilektaşı Mahallesi'ndeki aylardır boş olan daireye genç bir adam taşındı. Tek başınaydı, bir karısı veya çocukları yoktu. Kimseyle konuşmazdı ve soğuk çehresi, tenindeki yanığa benzer farklı renkte izleri, şüpheli hareketleri nedeniyle kimsenin de onunla konuşmaya niyeti pek yoktu. Mahalleli, bu suskun ve gizemli adamın dönemin şartlarını da göz önünde bulundurarak bir Amerikan ajanı olduğuna karar vermişti ve adama kendi aralarında 'Dilsiz Ajan' diye sesleniyorlardı. Zümrüt Ayten Özsoy ise henüz yirmisine yeni basmıştı. Altı çocuklu bir ailenin ikinci çocuğuydu. Hayat hakkında bilgisi bu aileyle ve bu mahalleyle sınırlıydı. Liseyi yarıda bırakmak zorunda kalmıştı, hayata en büyük kızgınlığı da buydu. Hayallerini baltalayan şey yoksulluk ve yoksulluğunun sebebi ise başlarındaki sorumsuz babalarıydı. Çoğunlukla bu kalabalık mahallenin cıvıltısında ömrünün çürüyeceğini ve ailesine rağmen yapayalnız öleceğini düşünürdü. Onun için hayat, ışıltılı bir oyun sahnesiydi ve bu sahne, akşam babası eve geldikten sonra perdelerini kapatarak karanlığa bürünürdü. Ve bir gün Dilsiz Ajan nihayet konuştu. Zümrüt Ayten Özsoy ise hayallerine çok yakın olduğunun henüz farkında değildi. (30.03.2021)

Tek bir çatı altında yaşayan bir ailenin her zaman mutlu olduğunu sanırsınız.Oysa bu,Fosterlar için imkansız bir birleşimdi.Sevgiden mahrum kalmış her canlı solup gitmiş bir yaprak gibidir,kandan yoksun incecik damar gibi tüm vücudu etkilemekten öte sizi ölüm ile kucaklaştırır.Ta ki sizi kana bulayana sizi aşkla tanıştırana kadar...AŞKIN ÇİFT YÜZÜ 29.05.2017

"Ben senin yalnızca bedenini istiyorum, Frezya..." Dudaklarım, dudaklarındaydı... Şimdi ben ayaklarına taş bağlanmış bir kuştum ve uçmamı bekliyorlardı. Öylesine zor. Ve imkansız... Gökyüzü benim kalbimde bir ömür, yara olacaktı. Ben ise onun uğruna, tutsak... 8 Nisan 2020: Romantizm #3 16 Nisan 2020: Gerilim #3 19 Nisan 2020: Spiritüel #1 20 Mayıs 2020: Genç Kurgu #148

Yasak bir aşk. Acıtan bir tutku. Gecenin koynuna gizlenmiş günahlar.

En dibe battığını düşünen genç bir kız, nefes almak istiyordu ama boğazında hep bir el vardı. Görünmez bir el, geçmişin kanlı gölgesi. İçinde ki küçük kızı korkutan ve yaralayan eller. Genç kız bir mucize istedi,ilk defa kendine inanmak ve güvenmek istedi. Düştüğünde onu kaldıracak kimsesi yoktu,o yüzden kendi kalkmalıydı. Önce yaralarını sardı, ardından daha da dik bir şekilde ayağa kalktı. Annesi ona böyle öğretmişti. Şimdi annesinin savaşçı kızı olması lazımdı. Bu hayat tamamen acımasız olamazdı değil mi? Onun içinde sakladığı bir mucize vardı. Buna inanıyordu genç kız. O gece bir karar verdi ve yeni bir sayfa açtı hayatında. O kendi mucizesini yaratmak isterken, yaratıcının ona armağan ettiği mucize ile karşılaştı. Genç adam, genç kızın aldığı nefesi oldu. " Seni çok seveceğim Hare, öyle çok seveceğim ki canını bir daha asla yakamayacaklar. " Not : yetiştik içeriktir.

"Al şunu ve temizlen!" Duyduğum sesle birlikte üzerime fırlatılan kumaş parçasını refleksle tuttum. Aşağılanmanın verdiği berbat hisle tüm kızgınlığımı görebilmesi adına yüzüne baktım. Avuçlarımda kavramış olduğum kumaşı hızla yüzüne doğru savurdum. "Asıl sen temizlen!" dedim, midemi bulandıran şeyin artık onun olduğunu düşünerek. "Çünkü o taşıdığın beyninin içindeki kirli zihniyetin kirini başka türlü çıkaramazsın!" yüzüme oturan iğrenir ifade ile gözlerine bakmaya devam ettim. "Az önce!" diye bağırdım. "Daha az önce, ilk sevişmem olmadığını söylediğimde üzerime atlıyordun! Kendine küfürler ediyordun seni nasıl fark edemedim bu zamana kadar diye. Ne o? Başkalarıyla yattığım için tapılmaya değ-.. ha ama pardon böyle olmadı! Sırf başkalarıyla yattığım için sikilmeye değer biriydim de sonra ilk kez seviştiğimi anlayınca ne değişti? He! Söylesene! Ama yok. Ben söyleyeyim. Öyle olduğunda bunu kendine yediremedin değil mi? Arkadaşının kardeşiyim diye bu kadarına da göz yumamazdın, öyle mi?! Peki şimdi?!" olabilecek en yüksek ses tonuyla içimde biriktirdiğim tüm kini kusmaya başlamıştım. "Ben hala aynı kişiyim Milhan! Hala aynı! On dakika öncesine kadar bilmediğin bu gerçekle bayıla bayıla sikmek üzere olduğun.. Pardon! Siktiğin, aynı kişiyim!" nefes nefese kaldığım sırada görüşümü engelleyen saç tutamını hırsla kulağımın arkasına sıkıştırdım. "Hakkımda düşündüğün ya da üzerime yaftaladığın hiçbir şeyle ilgilenmiyorum. İstediğini yapabilirsin. Hatta ne yap biliyor musun? Git, O çok sevgili, kıymet verdiğin arkadaşına şikayet et beni. Zerre umrumda değil! Anlıyor musun? Ne sen, ne de bir başkası! Yaptığım hiçbir şeyin hesabını kendimden başkasına vermem ben! Böyle olsun istedim, böyle oldu!" 🔞🔞🔞 İÇERİK YOĞUN MİKTARDA CİNSELLİK İÇERİR. BUNU DİKKATE ALARAK

"Ceylan..." dedi ismimi söylemekten ne kadar hoşlandığını göstererek. "Senin evin burası derken bu konağı kastetmedim. Sonradan bulduğun aileni de..." Kaçırdığım gözlerim yeniden sahibini buldu. "Çünkü senin evin benim Ceylan. Senin yıllarca yok sandığın o evin, benim. Yuvan benim." Öyle miydi? Eğer ben, bu masalın sahici kahramanı olsaydım bir an olsun bu sorunun cevabını vermekten tereddüt etmezdim. Bu zamana kadar bildiğim, yanıldığım oldu derdim. Fakat değildim. Bu bir gün ortaya çıkacaktı ve ben o güne kadar bu evin sahibi gibiymiş gibi yapacaktım yalnızca. Bu yüzden ne hissedeceğine aldanmadan geri çekildim. Elleri tenimden ayrılırken bir an için boşluğa düşsem de aldanmadım. Meydan okuyan gözlerle baktım ona. "Cihan..." dedim incecik çıkan sesimle. "Tüm bu diyarı ayağıma da sersen, kan kokan birine evim demem. Yuvam bilmem..." Gözleri mümkünmüş gibi siyahın en koyu tonuna bürünürken acımadım, devam ettim. "Hani bir masalın ilk cümlesi derler ya bu şehir için..." Kafamı iki yana salladım. "Bizim sahte masalımızın son cümlesi olacak. Son cümlesi, binbirinci gecesi..." 🍂🍂🍂 Hikayenin tanıtım bölümleri ilk olarak Asran ismiyle yayınladı. © Tüm Hakları Saklıdır kopyalanamaz, alıntı yapılamaz, başka yerlerde kullanılamaz.

"Kan kanla değil , su ile yıkanır. Öç almanın bir sonu yoktur." Zekice planlanmış bir oyundu bu. Biz balıktık onlar balıkçı. Tüm balıklar balıkçıların ağına takılı kalıp ölmüştü. Ben ise bir kayanın altına saklanıp olan biten herşeyi gözlemliyordum. Bu oyunun son aşamasında balıkçıların ağına takılmama asla izin veremezdim . Fakat ben oyunun en başında bir balıkçının ağına takılmışım bile...

"Sana dokunabilmem için..." dedi ve dudaklarını belli belirsiz tenime değdirirken konuştu. Nefesini ensemde hissediyordum. Elleri... Elleri ise tenime hükmetmeye hazır, direktifimi bekleyen bir asker gibi bekliyordu. "Vücudunu bana yaslaman lazım."

Elisa Yıldırım, erkek arkadaşı ve dostlarıyla çıkacağı tatilin heyecanı içindedir. Birkaç gün teknolojiden uzaklaşmanın, telefonun çekmediği ve internetin olmadığı bir dağ evinde sevdikleriyle vakit geçirmenin ona iyi geleceğini düşünmektedir. Ancak şiddetle yağan kar geri dönüş yollarını tıkadığında ve birbirlerini çok seven bu insanların arasında ihanet kol gezmeye başladığında işler içinden çıkılmaz bir hâl alır. Ve sonra, genç kadın soğuk bir aralık gecesi korkunç bir cinayete tanıklık eder ve kendini bir anda hayatta kalma mücadelesinin ortasında bulur. Gölgelerin arasına gizlenen gerçekse görünenden çok daha zalim olacaktır. * Sadece birkaç saat önce birini öldürdüğüne gözlerimle tanıklık ettiğim bu adamdan her şeyi yapmasını beklerdim, ondan her şeyi duymayı beklerdim. Ancak o yine de beni şaşırttı. "Merhaba." Gözlerimi kırpıştırmadan edemedim. "Merhaba."