"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

0537**: Müdürünüzün kurban gittiği cinayeti birlikte çözmeye ne dersin ? Siz: Pardon ? 0537**: Müdürünüz diyorum, cinayet diyorum 🔅 Başlanma Tarihi: 15.04.2021 𝗧𝗨̈𝗠 𝗛𝗔𝗞𝗟𝗔𝗥𝗜 𝗦𝗔𝗞𝗟𝗜𝗗𝗜𝗥. 𝗛𝗘𝗥𝗛𝗔𝗡𝗚𝗜̇ 𝗕𝗜̇𝗥 𝗖̧𝗔𝗟𝗜𝗡𝗧𝗜 𝗗𝗨𝗥𝗨𝗠𝗨𝗡𝗗𝗔 𝗛𝗨𝗞𝗨𝗞𝗜̇ 𝗜̇𝗦̧𝗟𝗘𝗠 𝗕𝗔𝗦̧𝗟𝗔𝗧𝗜𝗟𝗔𝗖𝗔𝗞𝗧𝗜𝗥.

Ve rüyadan uyandım. Kalp atışım ilk kez bu kadar hızlıydı.

Kördüğümü herkes bilir açmaya çalıştıkça karışır ve bir türlü çıkmaz yol bulamayız ege nin hayatında ne zorluklarla karşılaşacak vakit ayırıp okursanız sevinirim

3 arkadaş, kendilerini takmayan iki kişinin yanından ayrılırlar.Ve kendilerine bir grup kurarlar: Wild side. Hazal, Beyza ve Asya'nın romantik, gizemli ve gerilimli maceralarını hemen okuyun derim...

Yetimhanede yaşayan üç genç kızın olaylı hayatı.

"Gökyüzü kadar sevdim seni, kocaman..." Bunu söylerken nasıl hissettiğini biliyor muydu acaba? Onu nasıl sevdiğini ve giderken nasıl üzdüğünü biliyor muydu? Bir şarkının sözleri gibiler, düşler ülkesinde yaşıyorlar. Hayatın acımasızlıklarıyla yüzleşip hayal kırıklıklarıyla vazgeçtiği duyguları yeniden canlanacak bir kadın. Düşündüğü tek şey onun kalbiydi. Severken nasıl attığını hissetmek istiyordu. Gözlerini gözlerine nasıl mühürlediğini öğrenmek istiyordu... Hayatını onun hayatıyla birleştirmek için kalbini dinledi... Onu kocaman sevdiii... Hissettiği duygularla baş edemeyecek kadar çok sevdi. Ama geçmişi onun için hep bir engeldi. Yine de devam etti... Hayatını düzene oturtmaya çalışan bir adam bu kadar acımasız olur mu? Gizemli ve bir o kadar da sert birisi... Duygularını açığa çıkarmayan, hissettiklerini yüreğine atamayan birisi. Ama bunu değiştirecek sadece birisi var oda bir çift mavi gözler... Bir taraftan karanlık bir yüzü var ama belli etmeyecek derecede gizemli... Ve aşık... Onun gözlerinde buldu hayatı ve gözlerinin derinliklerine mühürledi kalbini... Onu kocaman sevdi... Bir ömür düşler ülkesinde yaşamaya başladılar...

Ben de bekleyenlerden biriyim. Gitmek ve gitmemek arasında kalanlardan. Gitmek tehlikeli gitmemek ise sonu belli olan bir intihar şekli...

Hiç yaşayamadığın şeylerin özlemi olur mu içinde? Tatmadığın, göremediğin , hissedemediğin..." Çok şey yaşanır bu hayatta, birde hissettiğimiz onca duygular arasında. Kimileri imtihan diye adlandırır yaşadığı acılara, kimileri hak görür yaşadıklarına, kimileri ise isyankar olur kaybolur kendi karanlığında... yaşayamadıklarımız peki! Ne denir onlara? Hasret, özlem, bekleyiş... olur mu ki özlemi? Kırar mı bir kalbi? Nasıl ya! Hiç olur mu? Nasıl kırabilir yaşamadığımız şeyler bizi? Öylede güzel kırar ki kalbimizi, şaşırır kalırız oracıkta. Hatta bazı şeyler çalınır hayatımızda, özlem olur yüreğinde dönüşü olamaz bir daha... küçük bir kız düşünün parkın ortasında; yalnız ve tek başına, oturmuş seyrediyor elleri kucağında: kimileri pamuk şeker bir elinde geziyor annesiyle, kimileri annesi babası ile bir köşede derdini anlatıveriyor, kimileri oyunlar oynuyor ailesiyle, kimileri ise çocuklarının kanayan dizlerini akan göz yaşlarını siliyor... haydi şimdi siz söyleyin bana! Kırılmaz mı bir kalp? Çalınmaz mı masum bir hayat? Özlemi olmaz mı hiç... *Umudunu yitirme, vazgeçersen kendini kaybedersin.

Mahşerin dört atlısının hikayesi -Beyza Alkoç-