Küçükken masumiyetle bakan gözler şimdi aşkla dolmuş,yada gözlerim şimdi o aşkı görmeye cesaret bulmuş

☙ Rusya Hava Kuvvetleri Komutanlığında pilot olarak görev alan Ayaz Hun Mironov'un kalbi, yakın dostu Çınar Erdem'in her keskin gözden uzak ardında sakladığı kardeşi Eylül Lara'ya bir gece ansızın dolanır. Hiç beklemediği ani bir ölümle abisinin katilini bulmak için görevinden ayrıldığı o an, göğsünün içinde büyütmekte olduğu kızı ilk defa o gece kütüphanede görerek onunla aynı olan buz kayalarına çakılı kalmasıyla savaşır. "Asker adam." Sil. Bu ses bendim. "Çocukça, sıradan..." Silme. Karanlığın içinden yitip çıkan bir asker, gözlerinde ki mizansenle etrafı yakan o adımlarla, imkansızlığı seçerdi; daima. Ya da sil, üzerini karala. Sonra tekrar yaz, ağla. Yırt at ama o eski boş çekmecede öylece dururken asla hıçkırma. "Geçici olan heyecanına karşılık vermem, imkansızlığın çok fazla ötesinde."

Umut, en karanlık anda doğar ve bazı kıvılcımlar, devrimi başlatacak gücü taşır. Kış Gündönümü; robot teknolojisi, nükleer kış ve baskıcı bir rejimin kıskacındaki bir toplumun hayatta kalma ve umudu yeniden inşa etme mücadelesini anlatıyor. Aşk, arkadaşlık ve direnişin iç içe geçtiği bu hikâye, okuru karanlık bir gelecekte bile inancın ve cesaretin izini sürmeye davet ediyor.

"Anlatayım mı sana? Anlayacak mısın anlatırsam?" Dedi bir anda ateş gibi bir sesle. Elleri kollarımı kavradı. "Neyi?" Dedim titrek bir nefesle. "Anlatamadıklarımı." Sesi dümdüzdü, ama gözleri... Söylediklerim onda bir alev çıkarmıştı ve şimdi beni de yakıyordu alevi. Güçlü elleri belime doğru indi, sol gözümden kayıp yanağıma doğru yol akan yaşa içi giderek baktı. "Biliyor musun sen Gonca? İçinin ateş gibi yanmasının ne demek olduğunu biliyor musun?" "Biliyorum." Dedim kendimden emin bir sesle, bunu bana o öğretmişti. Kalbim hınçla çarparken öğrenmiştim. "Senden öğrendim." "Ben sende neyi öğrendim peki biliyor musun?" Dediğinde artık gerçekten sessizce ağlıyordum, bu yıkım fazlaydı. Korkut bana yaklaştı, dudaklarıma çarpan sıcak nefes tenimi yakıyordu, elleri sertçe belimi kavradı ve beni kendine yasladı. "İçim ateş gibi yanarken, karşında buz gibi durmayı, Gonca. İçim kor olurken seni sevmeyi öğrendim ben." (+18) 22.01.2022 - Komando #1

Asker yareni olmak en son istediğim şeyken şimdilerde ettiğim tek duam oldu.

Ellerim oturduğun sandalyede arkadan bir iple bağlıyken karşımdaki adama iğrenircesine baktım. Mezar Timi ile ilgili şeyleri öğrenmek için beni rehin almışlardı. En önemli adamlarını alıp götürmüştü Mezar. Ama onlar hala saklandıklarını ve görevde olduklarını benimse bunları bildiğimi sanıyorlardı. Aslında çokça yanılıyorlardı. Vücudumda ağrımayan, sızlamayan, kanamayan yer kalmamıştı. Asker olmanın ne demek olduğunu hâlâ öğrenememiştim. Ama nasıl hissettirdiğini öğrenmiştim. "Anlatsana artık doktor! Daha ne yapabiliriz anlatmak için ha!" dedi günlerdir ağzımdan çıkacak tek bir kelimeye şükür edecek o adam. Bu pisliklere tek doğru laf etmeyecektim. Kozlar benim elimdeydi. Onların değil. Yine sessizce sırıtmaya devam etmiştim. Bağışıklık olarak dayanıklıydım. Sabırlıyımdır da. Öyle kolay kolay da korkmazdım. Asker çocuğuydum. Bizde herkese edilen ihanet vatana edilmezdi. Dışarıdan gelen seslerle kaşlarım çatılmıştı. Çatışma sesleri devam ederken karşımdaki it küfürler yağdırmaya başlamıştı. Sanırım korktukları başlarına geliyordu. Mezar Timi buraya geliyordu... 'Senin gülüşün bana Ötüken.' □□□ #5 Acil □□□ Kurgu tamamen şahsıma ait olup karakterler ve olaylar döngüsü tamamıyla hayal ürünüdür. Telif hakkı yazara aittir. 08.01.23

❝İnsan bir kutu kibrite benzer. Varolur, yanar ve söner.❞ Bu hayatta nasıl bir kibrit olacağına sen karar vereceksin. Yanacak mısın? Yakacak mısın? Yoksa öylece duracak mısın? Ben, benimle yanmanı, gerimizde kalan her şeyi yakmanı istiyorum. Çünkü uzun bir süredir yanlış kişilerle, yalnız hayattasın. Ait olduğun yere dönme vakti. Bil ki; seni almaya geliyorum, Balkan kızı. BİR KİBRİTLE YOK OLMAK

Korkusuz göz pek bir Asena o sevgilisi silah evi Vatan. Gelin daha yakından bakalım bu kızımızın hayatına. 🧡

" Bir kere biz anlaşmalı evlendik! " dedim sesimin heyecanlı çıkmasına engel olamayarak. " Unuttun mu ben senin sadece ve sadece emanetindim. " göz devirecektim ki bir anda poziyonumuzu değiştirdi. Beni altına alarak üzerime çıktı. Bacaklarımın arasına yerleştiğinde bedenim gerildi. Neden gerildiği hakkında bir fikrim vardı aslında. " Anlaşma bozuldu, sevgili eşim. " Dudakları dudaklarıma sürtündüğünde gözlerimi kapatmak üzereydim. " Sen ve ben gerçek bir evliliğin içindeyiz ve gerçek evlilikte ne oluyorsa hepsini bir bir gerçekleştireceğiz, başka soru? " 29. 11. 2021

"Yalan söyledin bana." dedim elimin tersiyle gözümden akan yaşı silerek. Gözlerini kaçırdı, sert bir soluk aldı tüm havayı içine çekmek istercesine. Ona doğru yaklaşıp elimle sertçe göğsüne vurdum. "Söylesene! Ben vurdum desene!" Bir darbe daha indireceğim sırada bileğimi tuttu ve gözlerimin içine baktı. "Evet, ben vurdum." dedi kalbimi deşmek için çabalarken. Duygusuz sesi fısıltılı bir şekilde ulaştı kulaklarıma. Daha sonra bir adım yaklaştı. "Ama vurduğum şey senin kalbindi. Ben sana o silahı verdim, tetiği çekmek yerine benim seni yaralayışımı izledin." "Bunun suçlusu ben değildim..." diye mırıldandım çaresizce. Kafasını salladı. "Suçlu sadece bendim, bana güvenmekte en büyük hatayı yapan da sendin." Kapak Tasarımı: @merdumgirizbri