Yarım kalan değil, hiç başlamayan bir sevdanın hikayesi.

PENÇE SERİSİ-1 TAMAMLANDI📍 Mafya kurgusudur. Efsun Akçıl, ailesinden sevgi görmemiş, sevgiye muhtaç genç bir kadındır. Babasının kendisini zorla zengin bir adamla evlendirmeye çalışması üzerine, bunu duyan mafya Yiğit Arslan harekete geçer ve genç kadını bu bataklıktan kurtarır; ona yardım etmeye başlar. Çok geçmeden birbirine tutkuyla bağlanan bu ikili, kendilerini ateşle harmanlanmış bir kaosun içinde bulurlar. Etrafları bir ateş çemberiyle sarılmıştır, etraftaki o ateşleri simgeleyen gerçek unsur ise düşmanlarıdır. Tüm bu kaosların içerisinde tutunabilecekleri tek dal, birbirlerine olan sevgileridir. Kader, onları bir 'bina'da birleştirmiştir. O bina ikisinin de sonu ama aynı zamanda başlangıcı olacaktır. 🍷 İlk yayınlanma tarihi: 12.03.2022 #romantizm içinde 2.sırada! 28.04.2023 Wattpad'te bu isimle yazılmış ilk ve tek kitaptır! Tüm hakları saklıdır!

Size bir soru.. Mezarlıkta yaşanır mı, mezarlıkta huzur bulunur mu? Hayat acımasızdır önemli olan o acımasızlığa intikamla karşılık vermek değil midir zaten? Hazal Karakaya'nın mezarlıkta Serkan Demir ile karşılaşması üzerine neler olabilir? İntikam ateşi kimi yakar? Belki de ikisini de :)

Burası Novada. Varlığını Tanrı'nın bile unuttuğu hayalet kasaba. "Bir gün geldiğinde ve kader işlediğinde, kusurlu ruhlar birbirine sımsıkı düğümlendiğinde gün ışığım, gözlerini aralayıp başını gökyüzüne çevirdiğinde adımı üç kez fısılda." "Beni kurtaracak mısın? Oysa beni kalbimden vuran sensin." Göğüs kafesimdeki dikenler kalbime battı, "Katilime mi sığınayım?" Gülümsedi, öylesine soğuktu ki kanımın donduğunu hissettim, benim zihnimde değil de onun zihninde bir şeytanın varlığının olduğunu düşündüm "Unuttun mu Lider, sen yalan söylersin çünkü buna mecbursun." "Ben yalanlar söylerim ve sen de inanırsın." Göğsümden kan aktı, ruhum katrana bulandı ve bir beden 21 gram kaybetti. "Sana inanacağıma eminsin, doğru. Ben sana inanırım." Siyah saçlarından bir tutamı parmağımın ucuyla iteledim. Bu silik dokunuş hem nefret hem de muhtaçlık doluydu, "Ben sana hep inanırım, sen de hep bana yalanlar söylersin."

Me and my heart, we'll get through. O bana anlattı. Ondan gidenin kim olduğunu anlattı. Onu en çok yaralayanın kim olduğunu, kabuslarının sebebini dile getirdi. Bana söyledi. Bana annesinden bahsetti. Bende ona küçük bir çocuktan bahsettim. Göğsü hayal kırıklığıyla dolup taşan, hevesi kursağında kalan ve mutsuzluğun tek sebebi saçlarına değmeyen o baba eli olan çocuktan. İçimde bir yerlerde hâlâ duran o çocuktan. O çocuğu hatırladıkça hiç var olmamış olmasını istiyordum. Ama hayır, o çocuk büyümüştü. Hâlâ kırgındı, hâlâ kızgındı ama bu sefer göğüs kafesinde büyük bir fidan vardı. Sevginin tohumu dallanıp budaklanmıştı orada. O sevginin altında kalmıştı. Düştüğü yerden kalkmaya çalışırken ona bir el uzatılmıştı. Onu hem yaralayan hemde açtığı o yarayı diken o adam. O çocuk büyümüştü ve göğsünün sol yanındaki kalbi - küçükken masum olan - zehre bulanmıştı. Ve soluğunu her kestiğinde göğüs kafesindeki o fidanı zehirleyip öldürmek istiyordu. Çünkü biliyordu; öldüremezse kendisi ölecekti. Ona olan sevgimi öldüremezsem kalbimi yitirecektim. Ben ölecektim. Ama öldürmeyecektim, öldüremezdim. Göğüs kafesimdeki o fidan ve hastalıklı kalbimin yanı sıra bir umut daha yeşeriyordu göğsümde. Hayatta kalabilirim. Bir kurtuluş yolu var ve eğer o yol bulunursa ölmeyebilirim. Hayatta kalabilirim ama yaşayabilir miyim, emin değilim. Ben sevmeyi öğretirdim öğretmesine, o bana nasıl yaşanıldığını öğretebilir miydi?