Her yeri maviye boyamak istiyorum. Her yeri maviye boyamak, hep gökyüzüne bakmak istiyorum. Çünkü bir tek baktığımız gökyüzü ortak şimdi. Çünkü bir tek gökyüzüne bakınca yitiriyor gerçekler ürkütücü yüzlerini. Hep sağ tarafta durup, "Sol yanımdasın biliyorum." demek gökyüzüne bakarken. Biliyorum. Bir kere bile yan yana yürümemiş olmamız bu sokaklarda, benimle tam da burada şiirler okuduğun gerçeğini değiştiremez. Çünkü hangi şiire değse gözlerim, hepsi senin sesin. Hep "zaman" diyor sesin. Her yeri maviye boyamak, şiirler okumak, hep gökyüzüne bakmak istiyorum. "Duvarlarını aşıp, elini tutmaya çalışıyorum. Ve elini tuttuğumda seni aydınlığa çıkarana kadar bırakmayacağım."

Seni mutsuz masal kahramanları büyütmüş. Her biri sana kendinden yetmiş yedi parça. Hepsi de ruhuna saplanan hançer. Hepsi de niye yaptın diye haykırmak içinden. Bunların hepsi de acı. Ama sen bunu sevdin. Buna alıştın. İyileşmesinden çok sökülmesini bekledin bir dikişin. Açılmasından çok kapanmasını bir kapının. Kendine bir ad bulabilen her şey fazla sana. Sen bulamadın. Kendine her şeyi çok gören. Fazla bulan. Ait hissetmeyen. Yarım kalan. Yıldızları gölgede bırakan adam çırpınıyor hala. Sen tek saniyesini dahi hatırlayamasan da. Loki: God Of Mischief'in devam kitabıdır.

Her zaman gördüğüm kabuslardan biriyle gözlerimi hızla açtım. Artık bir şey hissetmiyordum. Alışmıştım. Kanıksamıştım. Fakat tüm bu olanları anlamlandıramıyordum. Annem öleli tam bir yıl olmuştu. Bir koca yıl. Fakat bu rüyaları son iki haftadır görüyordum. Rüyalarıma gelip benden babamı bulmamı istiyordu. Bunu nasıl yapacağımı bilmediğimi söylediğimde ise etraftaki her şey parçalanıyordu, tam bir kaos ortamı oluşuyordu. Fakat bana söyleyen oydu. Babamın beni istemediğini. O fesatlık tanrısıydı. Beni kendine layık görmüyormuş, herkes öyle dedi. Fakat ben hep denedim, ona layık olmak için hep uğraştım. Ama hiçbir zaman gelmedi. 16 yıldır bir kere bile gelmedi. Ondan ne kadar nefret etmek istesem de edemiyordum işte. Çünkü o benim babamdı.