Ense kökünden başlayıp vücudunun tamamını ele geçiren sinirlerin omuriliğe atılan bir darbenin felç etmesi gibiydi, kulaklarınında çınlanan sözcükler. Solukları yavaşlarken, duyduğu üç kelimede takılmıştı. " Başınız Sağ Olsun." Bir ülke değil, kocaman bir dünya girmişti aramıza, Usulca düşüyordu adımlarım yokluğuna. Y...
Bizim hikâyemizde isimler yok; sadece o ve ben varız. O, dünyadaki bütün kitapları okumak istiyordu. Ben ise sadece onu istiyordum... (Obur Okumalar kategorisinde bir Watty ödülü: Kancalarını takıp çıkarmayan o hikayeleri biliyorsun değil mi? Cümlenin ortasında uykuya dalsan bile okumayı bırakamadığın o hikayeleri? Bu...
Dünyadaki en tehlikeli yer zihin, en ölümcül zehir ise düşünceydi. Her an düşüncelere esir olanlardı onlar. Onlar bakanlar değil, görenlerdi. Düşüncelerine yenilenler, zihinlerindeki altın kafeslere mahkum olanlardı. Onlar Düşünce Mahkumuydular. Farklıydılar ve bunu biliyorlardı. *Bölümler finalden sonra düzenlenecekt...
Zihnindeki kelimeler ilk kez anlam kazanabilmişti o an. Tam o an. Ruhunun geceyle karıştığı, karanlığın içinde yok olduğu, büyük gri bulutun ağladığı, ağacın aniden göğe doğru savrulduğu ve yaprağın yere düştüğü an... "Hangimiz Sarah?" ••• "Gerçeklerden kaçamazsın. Seni hep bulurlar, ne kadar iyi saklansanda..."