"Ağlamak istemiyorum!" diye mırıldandı kalan son mecaliyle. Kulaklarını çocukların ağlayışları, kadınların çığlıkları doldurdu.Bu bir felaketi! Melodi bir felaketin kurbanıydı...Başını iki yana salladı acıyla. "Bırak onları! İstediğin benim gözyaşlarım değil miydi? Dokunma onlara! Görünme onlara nolur... Ben sana," duraksadı.Hızla başını salladı bunu yapması gerekiyorsa eğer, yapacaktı. Onları kurtarmak için Bi bedel ödemesi gerekiyorsa yapacaktı! Bunu yapabilirdi. Yapmalıydı. Yapmak zorundaydı... Avuç içlerini açarak baktı. "İstediğini vereceğim!" Ellerini açarak göğe kaldırdı. Sesi yükselirken "İnşAllah gözyaşlarımda boğulursun! İnşAllah kandan göz yaşlarımla beslenen miğden yırtılır da geberip gidersin. "gözleri dolu doluydu" Allahın cezaları! "diye haykırdı. Bunu yapmak istemiyordu hiç bir zaman istememişti. Ne tüm bunları yapmak nede Düşmanının kölesi olmak istemiyordu. Karanlığın mahkumlarından biri olmak istemiyordu." Sana istediğini vereceğim bırak onları! "bağırarak kendini açıklamak onları korumak istiyordu. Gökyüzünden kahkaha sesleri yükseldi. Tekrar kaybetmişti Melodi, yeniden birkez daha kaybetmişti düşmanlarına yenilmişti. Dolu gözlerle karanlığa baktı. Hepsi onun suçuydu egosunu tatmin etmiş olsa gerekti. Bu ihanetin... Bu ihanetin bedeli ağır olacaktı. Eğer bir bedel ödüyorsa efendisi de ödeyecekti. Bu bedeli ona bizzat kendisi ödetecekti. " Beni bu hale getirdiğin için... " gözünden akmaması için dua ettiği hatta saatlerce dil döküp, yalvardığı o yaş aktı. Kandan bir damla yanaklarından süzülerek ayağının altındaki kayaların üzerine düştü. Sertçe yutkundu." Senden nefret ediyorum! " ETKİLENECEKLER OKUMASIN! #Paronayak 1. #Ajanlar1. #Yaratıklar1. #Köle1. #Evrenler1. #Sevda1. #Deli1. #Nefret1. UYARI :⚠️ Böyle bir konuyu daha önce okumadınız.

Fisebilillah: Allah Teâlâ'nın rızâsına uygun ve O'na yaklaşmak amacıyla yapılan her türlü hayırlı işte çalışan. .. "Merhaba, Adniye Hanım?" Başını kaldırmayıp sadece selamıma karşılık başını salladı. "Merhaba, Feyyaz Bey." Rasim ağabeyin sözleri kulağımdaydı, artık ağabeyimdi o benim değil mi? "Size yardımcı olmak isterim, kardeşiniz için." Başını kaldırdığında gözlerindeki mutluluğu gördüm ve o umut gönlümdeki kuşları uçurmuştu, ne güzeldi o gözler. Oysaki, renkli değildi, öyle çekici bir gözü de yoktu ama bu dağ gibi adamı yıkardı o gözler, kesin. 04/02/2020 - 12.06.2020

"Silahı icat eden insanken, neden suçlu olan Allah? Vicdansız olan, elindeki ekmeği paylaşmayan insanken, adaletsiz olan neden Allah? Üstelik O herşeyi insanlar için yaratmışken..." Asi'nin sözleri karşısında diyecek bir şey bulamıyordu. Her seferinde Asi'ye hak verirken buluyordu kendini. Fakat Asi'nin susmaya niyeti yoktu bu kez. "Kaç kez elinde ki ekmeği aç bir insanla paylaştın? O haline üzüldüğün fakat Allah'ı suçladığın çocuklar için kaç kez yardımda bulundun?" Bir kez bile yardım etmemişti Cihan. Üstelik bunca mala mülke sahipken. Sessizliğini sürdürdü Cihan. Asi devam etti yeniden sözlerine. "Üzülmek yerine yardım etseydi kul, kula dünya üzerinde aç bir insan kalmazdı. Senin sandığın, bu mal mülk, Allah'ın yarattığı bunca nimet yalnızca sana bahşedilmedi. Eğer fazlası senin elindeyse bil ki en çok sen imtihan ediliyorsun." Asi'nin her sözü Cihan'ı derin düşüncelere sürüklüyordu. Kalbinde ki inanç parıltısını mantığı her seferinde yeni bir bahaneyle söndürüyordu. Fakat öyle olmamıştı bu kez. O küçük parıltı, Asi'nin sözleriyle büyüyordu. Kalbi ve aklı büyük bir ikileme düşmüştü. Eskiden sorgulamayı dahi bıraktığı din merakını Asi yeniden uyandırmıştı. İkisi de sessizdi şimdi. Cihan öylece Asi'yi izlerken Asi bakışlarını yerden kaldırmıyordu. Bu kadar zıt iki karakterken, hayatlarının kesişmiş olmasına inanamıyordu Cihan. Tüm imkansızlığın içinde aynı ev de olmaları ise çok daha fazla şaşırtıcıydı. Aylar önce onu ilk kez, Mirza'nın evinin önünde görmüştü... Asi'nin şalının, saatine takılması sonucu, bir kaç saniyelik bakışmayla konu nerelere gelmiş... Allah onları aynı çatı altında buluşturmuştu. ♣️