(5) 'şiddetli' serisindeki çiftlerin çocuklarının hikayesidir. İlk bölümdeki bilgilendirmeye göz atarak bağımsız okuyabilirsiniz.

!Yetişkinler için uygundur! "Ateş ederim," dedim. Adam bir adım daha attı. Namlu göğsüne dayandı. "Et. Belki de ilk dokunuşumuz bu olur." "Yalanların büyüdüğü, arzunun yaktığı, ihanetin hükmettiği bir hikâyeye hoş geldiniz." MAFYA-GİZEM -SMUT- DÜŞMANDAN AŞKA- İNTİKAM- TAŞIYICI Tüm Hakları Ben Yazarsla Aittir. Her hangi bir çalınma kopyalanma durumu yaşanırsa adli işlem başlatılacaktır.

"Yok olacak kadar azalan bir insan, en tehlikelisidir." Aylar önce kurtlar sofrasına bir sandalye çekmiş, kanlı bir ziyafetin içine oturmuştum. Senelerce bastırılmış bir açlıkla doluydum; iştahla intikam yemeğinin önüme serilmesini bekliyordum. Fakat bir süre sonra anladım ki, burası acıkınca oturulan bir masa değildi. Aksine, burası güçsüz olanın sofraya serildiği, üstüne de kadehlerin tokuşturulduğu bir masaydı. İntikam yemeği hiçbir zaman gelmeyecekti; çünkü burası zaten intikamın ta kendisiydi. ⚠️ Kitapta bazı tetikleyici unsurlar bulunmaktadır, lütfen bunun bilinciyle okuyunuz. Yayınlanma Tarihi: 16 Mart 2023

*Aile/aşk kurgusu *Yetişkin içerik barındırır --- "Bir ay boyunca burada olduğumu bile fark etmeyeceksin. Tek derdim o mektupta yazanı gerçekleştirip, altında kalabileceğim tüm vicdan yükünden kurtulmak." Boş bakışlar atabilen tek kişinin o olmadığını kanıtlamak istercesine gözlerimde hiçbir his belirtisi olmamasına dikkat ettim. "O mektupta bir ay boyunca evimde bir hayalet gibi yaşaman gerektiği mi yazıyordu?" Sırıttım. Gözlerimde yaratmaya çalıştığım hissizliğim sırıtışımda da yer bulduğundan emindim. "Hayır," dedim sakince. "Babamı bulmam, onunla en az bir ay vakit geçirmem ve kendisini tanıma fırsatı bulmam gerektiği yazıyordu." Bir şey söyleyecek gibi olduğunda elimi kaldırarak beklettim. "Ama bir babaya ihtiyacım yok, biz bu bir ay boyunca birbirinden kaçan iki ev arkadaşı olalım." Yalan söyleyebilme konusunda başarılı biri sayılır mıydım, bilmiyordum. Fakat beni o kadar tanımıyordu ki cümlelerimde neyin yalan neyin doğru olduğunu bulabilecek gücü yoktu. Karşımda babam vardı. Adını altı ay önce öğrendiğim, adımı biraz önce öğrenen babam... ••• "Güzel olan sensin." "Güzel miyim?" "Sana güzel olduğunu söyleme nedenim çok basit aslında." derken başını küçük bir hareketle hafifçe eğdi. "Sessiz kalınamayacak kadar güzelsin, Afrodit." --- '040823

Bir tiyatro oynanmış. Ama başrol benmişim. Sorguladıkça anladım. Ben aslında hep gerçeklerden kaçmışım. Ağladım. Sonra hiçbir şey olmamış gibi ayağa kalktım. Kalkmak zorundaydım. Bir oyun varsa ve başrol bensem en güzel şekilde oynamalıydım.

"...Tam önümüzde durduklarında, bildiğim sayılı oyunculardan Gökhan İnler'in yanındaydı 2 numara. Tam karşımdaydı. Bakışları direkt beni bulduğunda, yavaşça demirleri sıktım. Kalp atışlarım biraz daha hızlandı. Alkış sesleri kulaklarıma dolarken, biz kilitlenmiş birbirimize bakıyorduk. Gökhan Taha'yı kale arkasına doğru yönlendirmeye başladığında gözlerini benden çekti ve arkasına döndü. Kalenin yanında durduklarında yeniden döndü arkasını. Bakışlarının hedefi yeniden direkt ben olurken gülümsedi yavaşça. Yüzümde beceriksizce bir gülümse oluştu. Elini boynuna atıp kaşırken, önüne döndü..." 7.9.22

Görevini aşk ile perdeleyen bir adam ve o aşka yalnızca yüreğiyle kanat çırpan bir kadın. *** "Gözlerin dünyanın en güzel, en ihtişamlı masalını anlatıyor ve ben o masalda bana yer olmamasından deli gibi korkuyorum...'' dedi sarhoşluğuna rağmen kelimeleri net kullanmayı başararak. Saçlarındaki ellerimi alnına kaydırarak oradaki tutamları sevdim hiç acele etmeden... Ardından da şakaklarında, siyah sakallarıyla bezeli yanaklarında ve çenesinde dolaştırdım parmak uçlarımı... ''Neden o masalda sana yer olmasın Barış?'' diye fısıldadım. Gözlerini kapatarak gülümsedi. Birkaç dakika yüzünü inceledim, göğsü düzenli soluklarla inip kalkmaya başladığında uykuya tamamen kavuşmuştu artık. Elimi tekrar yumuşak saçları arasına gömerek iç çektim hüzünle. ''Senin olmadığın bir masalda bana yer kalır mı sanıyorsun?''

Başını önüne eğmiş, elindeki kalemle önündeki defterine bir şeyler çiziyordu. Dışarıya karşı ilgisiz, aynı zamanda kendi içine kapanıktı. Başını eğdiği için yüzüne dökülen siyah saçları bugünün yaralarını gizlese de, üniversitede herkesin zihninde aynı görüntüyü çoktan oluşturmuştu. O, korkaktı. Adımlarını sürekli geriye atar, biri onu yere serdiğinde karşılık vermekten çekinirdi. Sesini çıkarmaz, onu korumak isteyenleri bile çevresinden uzaklaştırırdı. Çünkü, o korkaktı. Bakışlarımı kalem tutan parmaklarının üzerindeki morluklardan yüzüne doğru kaldırdığımda, bu kez beni karşılayan gözleri oldu. Onu dikkatle incelediğimi gördüğünde, bakışlarımı kaçırmadım. Yüzündeki ilgisiz ifadede bir değişiklik olmasa da, ona diktiğim bakışlarıma karşılık kahverengi gözlerinde oluşan şüpheye tanık oldum. Tanıdığım çoğu korkak, kendini aslan gibi göstermeye çalışırdı. Ve tüm herkesin düşündüğünün aksine, o korkak değildi. Sadece korkak rolünü çok iyi üstlenen bir aslandı.

"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?" Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uzun uzun baktı denize. Sabrımı sınamak istercesine uzun baktı hem de ve sonunda yeniden bana dönebildi. "Hiç kimseyi," dedi kendinden emin bir şekilde, afalladım. "Neden?" Sordum, kadehinde kalan şarabını bir kerede içti. Boşalan kadehe odakladı bakışlarını. Uzun uzun düşündü. Gözünün ucuyla bana baktığında yüz ifadesi düzdü ama gözlerini yine saklayamamıştı. Gözlerinden anlaşılıyordu kederli olduğu. "Çünkü ben kimseyi kalbimde yaşatamam," dedi, bu cümlenin ağırlığı altında ezilirken acıyla yutkundu ve ekledi. "Benim kalbimde bana bile yaşam yokken, hiç kimseye olamaz."

1872 yılının acımasız topraklarında, Railway Kasabası; kanunların değil emirlerin hüküm sürdüğü, itaatsizliğin idamla cezalandırıldığı bir yerdir. Gün batımından sonra sokaklara adım atmak yasakken ve herkes bu kurallara boyun eğmişken Valencia Pride, bir gün sokağa çıkma yasağına rağmen erkek kılığında dışarı çıkar. Ancak işler beklediği gibi gitmez ve askerler onu fark ettiğinde Valencia'nın küçük bir adımı, büyük bir felakete dönüşür. Kasabanın yeni komutanı Devrim Gürkan Karel, kalabalıklar içinde Valencia'nın sırrını gören tek kişidir. Fakat onu serbest bırakmak yerine, kuralları baştan yazacak bir karar alır. Valencia, şimdi yalnızca hayatta kalma mücadelesi vermekle kalmayacak; kendi hayatını ve tüm kasabanın kaderini değiştirecek bir oyunun içinde yer almak zorunda kalacaktır ve bu, yalnızca bir direniş değil, özgürlüğün ateşini yakacak bir mücadele olacaktır.