Hyunjin okulun en zorbasıydı. Tek bir kişi bile sevmezdi onu. O da tek bir kişiyi sevmezdi. Önüne gelen herkesi deli gibi zorbalar ve bazı kişilerin intiharı bile denemesine sebep olurdu. Felix ise çocuksu tatlı birisiydi ve okula yeni gelmişti. Ne şans, Hyunjin ile aynı sınıftaydı.

(+18bölümler vardır) Dedesinin isteği üzerine yıllar sonra dönmüştü gökçe mardin e nerden bilebilirdi ki aşkı burda bulucağını

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Benim yaşlarımda bir adam perişan halde dağınık,ıslanmış saçlarıyla bize doğru koşuyordu. Aman tanrım,onun insan olduğuna emin miyiz? #Leeknow Lovelove <3 Bu kitabı yıllar oldu bu nedenle yazım yanlışlarını ve yetersiz betimlemelerı görmezden gelin

Her şey beden hocasından kaçarken onun dolabına saklanmamla başlamıştı. Ya da ben öyle sanıyordum. 🏀 Kapıya en uzak olan dolaba doğru koşmaya başladım. Dolabı açtığım gibi kendimi içine attım. Kapının gıcırtısını duyduğum gibi nefesimi tuttum. Allahım ben bu hallere düşecek kız mıydım yarabbim. Tek ses hocanın ve Defne'nin ayak sesiyken bir çift ayak sesi daha eklendi. Ve o ayaklara sahip bireyin ayak sesleri gittikçe yaklaşıyordu. Sesler olduğum dolabın önüne gelince durdu ve kucağıma küçük bir ışık süzmesi düştü. O küçük süzme büyüdü , büyüdü sonra tekrar karanlığa büründü. Yavaşça kafamı kaldırdım. İlk başta gözümün önüne beyaz bir havlu ilişti sonrasında adonis kası, baklavalar, ince bir boyun, dolgun dudaklar, hokka bir burun, çok hafif çekik bitter çikolata gözler ve çatılmış kaşlar. Acunun bir sözü vardır yiğidim bilir misin? Hoay maşşşşallah

Öğrendiğim şeylerden biri daha, hiçbir şey sonsuza kadar iyi ya da sonsuza kadar kötü devam etmez. * Görüşüm sadece saniyeler sürse de aynı on numara gibi nefes nefese kalmıştım. O çoktan maçına geri dönüp tüm yeteneklerini konuşturmaya devam ediyordu. Elime kadar uzanan badimin kolunu sıvadığımda tam tahmin ettiğim gibi kolumun morardığını gördüm. "Harika..." diye mırıldandım kaçtığım ve koruduğum her şey başıma gelirken. "Gerçekten, harika. "