Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutuya koymaya başladım. "Sinan'ı gerçekten seviyor musun?" Yavuz abinin sorduğu sorudan sonra hareketlerim dondu. Afalladım. Aptalın tekiydim! Hani ben bu adama yaklaşmayacaktım. Anlamıştı işte! Ne diyecektim şimdi ben? "Yavuz abi-" "Merak etme kimseye söylemem!" Dediğinde sesi o kadar sinirli çıkmıştı ki bir anlık gafletle yüzüne bakmıştım. Aramızdaki yakınlık beni daha çok germeye başladı, bakışlarındaki donukluk üşümem için yeterliydi. Siyah sakallarının altındaki çenesi daha çok gerilmeye başladığında ela gözlerini gözlerimden çekti.

Bazı yaralar görünmez... Bazı insanlar da sessizce iyileştirir. Akça, dünyaya güvenini kaybetmiş bir kız. Kartal ise geçmişin gölgesinde sertleşmiş bir adam. İkisinin yolu bir yol ortasında kesişti; o yol onların başlangıcı oldu.. ••• "Bir daha yüksek sesle konuşma yok tamam mı?" Sesinde yumuşak bir tını vardı. Normalde ona göre olmayan bir sesti. Yutkunmamak için kendimi zor tuttum. "Niye ki?" Demeden edemedim. Merak ediyordum benim ondaki yerim neresiydi? "Sesinin kısılmasını istemiyorum Akça." "Niye?" Dedim tekrardan. Sinirlenmesini bekledim ama sakince soruma cevap verdi. "Senin sesini duymam gerekiyor." "Niye?" Sabır diler gibi başını iki yana salladı. Yüzünü yüzüme yaklaştırıp gamzelerini göstererek gülümsedi. "Sesin bana huzur veriyor."

Pusat Ali Şahoğlu, en yakın dostunun kız kardeşi Gökbeyaz Çakır'ı kurtarırken istemeden katil olur. Onun için hapse girer, dört sene yatar, elinden birçok fırsatı kaçırır, sözlüsü Suna tarafından terk edilir ve yaralı, ihanete uğramış bir adam olarak hapishaneden çıkar. O çıkarken, Virankaya'da anlı şanlı bir düğün başlamak üzeredir: kardeş bildiği, kardeşini kurtarırken katil olduğu Baran Çakır ile, eski sözlüsü Suna'nın düğünü. Virankaya artık bir savaş beklemektedir. Yörenin iki güçlü ailesini de kasıp kavuracak, tam ortasında da iki büyük beyi birbirine düşüren Suna'nın olduğu bir savaş... Fakat hiçbir şey beklendiği gibi olmaz. Sebebi Pusat Ali Şahoğlu'nun çıkar çıkmaz Suna'ya değil de, kimsenin beklemediği birine yönelmesidir. Gökbeyaz Çakır'a. İNTİKAM SÖZCÜĞÜNÜ FAZLASIYLA İÇERSE DE İNTİKAM OLAY ÖRGÜSÜNÜ İÇERMEZ :)

İki yaralı kalp... İki yetişkin ama çocuk... Yiğit Mert ve Melek... Asker ve asker yâri... İki yarım hikaye birleşse mutlu olur muydu? Yoksa bunca kırgınlıklar mutluluğa engel mi olurdu? .............. 29.10.2023 🥇Din 07.11.2023 🥇Bozkurt 22.12.2023 🥇Anı 18.01.2024 🥇Görev 28.02.2024 🥇Güven 20.03.2024 🥇Dostluk 07.04.2024 🥇Sevda 22.06.2024 🥇Vatan 19.12.2024 🥇Watty 01.05.2025 🥇 Asena 18.08.2025 🥇 Wattpad .............. 18.06.2023 24.04.2024

Rengin, çocukluğundan beri kekemeliği yüzünden içine kapanmış, kelimelerini hep içinde saklamış bir kızdır. En büyük yaralarını ise okul yıllarında yaşadığı zorbalıklar açmıştır. Bu zorbalığın başında Bade vardır. Bade'nin sözleri, bakışları ve küçümsemesi Rengin'in suskunluğunun en büyük sebebidir. Rengin'in ağabeyi ise o yıllarda Bade'nin yanında yer almış, kardeşini korumak yerine görmezden gelmiştir. Bu ikisinin arasında yıllarca konuşulamayan derin bir kırgınlık birikmiştir. Rengin büyüdüğünde sadece kendi sesini değil, abisiyle yarım kalmış bağları da bulmak zorunda kalır. Tam da bu kargaşanın içinde Batuhan ortaya çıkar. Onun Rengin'e yaklaşması, sadece bir yakınlaşma değil; herkesin birbirinden sakladığı sırları ortaya çıkaracak zinciri başlatır. Batuhan yüzünden yaşanan yanlış anlaşılmalar, Rengin'i hem kardeşiyle hem Onurla hem de kendi geçmişinin gölgesiyle yüzleşmeye zorlar. Ve Onur... Rengin'in çocukluğundan beri sustuklarında bile onu anlayan, kelimeler çıkmasa da duyan kişi. Onur yıllarca yalnızca sabırla sevmiştir. Rengin dünyasını kapattığında kapıyı zorlamak yerine önünde oturup bekleyen kişidir. Rengin bütün acıların içinden geçerken Bade'yle yüzleşir, abisiyle hesaplaşır, Batuhan ile ilgili gerçekleri öğrenir. Fırtına devam ederken, iki aşık artık kavuşmuştur. " Gökyüzü gecesine kavuştu Gökyüzün ben, gecem sen." "Gece gökyüzüne kavuştu Gökyüzüm sen, gecen ben." ama bilmedikleri bir şey vardı her masal mutlu bitmezdi her kavuşmanın bir bedeli olacaktı. kavuşmak bazen de ayrılmak demekti...

İnsan neyle yaşar? Ya da ne için yaşar? Kendisi için mi, yoksa etrafındakiler için mi? Yaşamak istediği için mi, yaşamak zorunda olduğu için mi? Ya da yaşamak zorunda mıydı ki? Peki ben ne için yaşayacağım? Hayattan zevk alan var mıydı? Hayattan nasıl zevk alınırdı? Hayattan zevk almak isteyen kimdi ki zaten?... Herşeye rağmen ben olabilirdim belki... ~ O her yerde, hep yanımda yada hiçbir yerde ve ben yalnızım. Ya da öyle olduğumu sanıyorum. Beni istiyor, yanına gitmemi istiyor... Bedeninimin kontrolünü eline almak istiyor... ~ "Korkmuyorum karanlığınla yüzleşmeye."dedi genç kadın. "Bunu sen istiyorsun!" Dedi genç adam, duvara yasladığı kadının kulağına doğru eğildi ve fısıldadı; "Ve ben sana istediğini vermeyeceğim. Seninle birlikte bu dünyada benim cehennemimi yaşamayacağız." Kadın adamın ondan çekilmesine izin vermeden tıpkı onun gibi fısıldadı; "Seninle birlikte bu dünyadaki cennetimi yaşamak için uğraşacağım." ~ Bizde zaman darmaduman, biz darmadumanız. ~ 22 yaşında, etrafındaki kalabalığın içerisinde yapayalnız, hayatında kararları kendi başına alamayan genç bir kadın. 25 yaşında, kafasındaki sesleri susturma yolunda çabalayan genç bir adam. İkisi de darmaduman... İki darmaduman beden birbirini bulduğunda ne olacaktı? Birbirlerinin enkazlarının altında mı ezilecekler? Yoksa birlikte mi yükselecekler? Başlangıç: 10.06.2024 Bitiş:

Yetiştirme yurdundan çıktıktan sonra ailesi hakkında hiçbir bilgi edinemeyen Yazgı Günce, bir gün kapısına gelen fotoğraf ve bebeklik battaniyesi ile geçmişi hakkında ilk kez bir şey bulur. Yazgı bulduğu bilginin peşinden giderken Akifle tanışır. Hayat onlara yeni yeni yollar açarken, bu ikili için beklenmedik şeyler olacaktır. Aralarındaki bağın küçük bir tesadüften fazlası olduğunu anlayan ikili için zor günler, mutlu günler kadar yakındır. "Ortak acılar, bu acıyı ortak yaşayan insanları bir araya getirir Yazgı." Tüm hakları saklıdır.

Babaları askerlik arkadaşı olan, çocukluklarını birlikte geçirmiş Betül ve Samet... Samet talihsiz bir kazayla babasını toprağa verip eski neşesini yitirdiğinde Betül'ün desteğiyle ayakta kalır. Ortaokul ve lise yıllarını aynı sınıflarda tamamlayan ikili, zaman ilerledikçe bağlarını yavaş yavaş koparmaya başlar. Bu durumdan oldukça hoşnutsuz olan Betül bir gün Samet'in karşısına geçip bunu yüzüne vurur. Samet'se artık çocuk olmadıklarını, görüşmelerinin dini açıdan uygun olmadığını söyler. Bazı gerçeklerin farkına varan Betül de kendini ondan uzak tutmaya başlar. Üniversiteye geçip ikisi de serpilip büyüdüğü vakitse, artık Samet için zor zamanlar başlamıştır. Bir yandan okulu, bir yandan çalışması gereken bir işi varken gönlünün sesine bir müddet daha kulak veremeyecektir.

Bu kitap 1985 yılında geçen naif bir aşkı anlatıyor.🍀 Bir heves uğruna ailemi kaybettiğimde kendi evimde kül kedisine dönüşeceğimi bilmiyordum. Dahası yengelerimin baskılarına, kendimi hapse attırmak isteyecek kadar tahammül edememiştim. Her şey ben parmaklıklar ardındayken değişti. Kader çarkımın yeniden döndüğü yer, kara kaşlı, kara gözlü ve bıyıklı bir memurdan sonrası oldu.

Gözlerim onunla kavuştuğu anda tek bir cümle dökülmüştü ellerimin arasındaki idam tahtasından. "Bana bunu yapmaya hakkın yoktu." Dudakları hafifçe aralandığında gözlerine bir ifade çöktü. Fakat ben o ifadenin tercümanını yapmak istemiyordum. İstediğim şey idam tahtasına bağlanan ipi kesmekti. "Ben dilsizim. Orada ölebilirdin. Nalan olmasaydı derdimi kimseye anlatamazdım anlıyor musun? Alerji olduğunu, kaç saat bu halde olduğunu anlatamazdım. Kimse beni anlamıyor. Ağzımdan dökülen tek şey iğrenç iniltilerken beni çaresizce bırakmaya hakkın yoktu. Ağzımdan çıkan o iğrenç seslerden nefret ediyorum! Senin yaptığın şey dilsiz oluşumu en sert şekilde yüzüme vurmaktı. Ve ben yıllarca bu duygudan itinayla kaçarken sen beni tepetaklak içine savurdun! Benim düşmeme neden oldun!" Ellerim hızlıca döktü içimde biriken tüm gerçeklikleri. Ruhumun bedenime verdiği ızdırap gün yüzüne çıktı acımasızca. Gün yüzüne acımasızca çıkan ızdırap tüm duygularıyla sertçe Barbaros'un yüzüne çarptı. Bu detayı yeni fark ediyor gibi bakıyordu bana. Sanki benim dilsiz oluşumun yeni farkına varmış gibiydi. Evrendeki tüm toprakları içine hapsettiğini düşündüğüm gözlerine cansızlık hâkim olurken ben yeniden, hayatımın her aşamasında olduğu gibi, duygularımda bir ikilem yaşadım. Dilsiz olduğumu yeni fark etmiş gibi ifadesi benim için ne anlam ifade etmeliydi? Beni sıradan bir insan olarak mı görüyordu veyahut dilsiz oluşumu sadece bir süreliğine unutmuş ve gün yüzüne çıkan gerçeklik onu hayal kırıklığına mı uğratmıştı? Cevabı neydi? Peki ya benim istediğim neydi?