[Serinin ilk kitabıdır.] Bu hikaye külkedisinin prensese dönüşme hikayesi değil bu hikaye külkedisinin canavara dönüşme hikayesi... Büge ışık, insanlardan nefret eden ve kendini dansa adamış biriydi. Ancak bir akşam, yol kenarında yaralı bir kedi bulduğunda hayatının tamamen değişeceğinden habersizdi. Simsiyah tüyleriyle gizemli görünen bu kedi aslında başka bir evrenden gelen; kedi kılığına hapsedilmiş yarı şeytan yarı melek bir varlıktı. Aynı zamanda lanetiyle nam salmış bir kraldır. Peki Büge'yi bu karanlık yolculukta neler bekliyordu?

En sevdiğim kitabın içine yan karakter olarak düştüğümde tek bir görevim vardı : mutlu sonun gerçekleşmesini sağlamak. Her şey tam da olması gerektiği gibi gidiyordu─ta ki ben kötü karakterin dikkatini çekene kadar.

Karanlık odanın köşesinde tek başına ağlayan kız çocuğu büyümüş ve artık genç bir kadın olmuştu. Diğer çocuklar gibi bez bebek tutamayan o elleri şimdi ise silah kavrıyordu. Kimse ondan kaçmıyor, hatta yardım dilenmek için ayağına kapanıyordu. Çünkü artık büyümüştü. Karanlıktan korkan o kız çocuğu yalnızca geceleri nefes alabiliyordu artık. Yalnızca geceleri kendi olabiliyordu. Çünkü artık karanlıkta bir başına değildi, çünkü artık kalbine üflenen nefesin sahibi ellerini tutuyor, onu bırakmıyordu. Regina... Hükmettiği geceye mühürlediği sözünü tutma zamanı geldiğinde silahındaki tek kurşunun hedefi de onu karanlığa hapseden babası olacaktı. Çünkü artık Regina'nın korkacak hiçbir şeyi kalmamıştı.

"Tahsin amca kim bu herif?" diye sordum. Kara gözleri avına odaklanmış bir aslan gibi keskince benim ürkek yeşillerime odaklıydı. "Behzat Kıvançlı'nın büyük oğlu Halil İbrahim Kıvançlı." dedi sesinde bariz bir gerginlik vardı. Benim tanımadığım bu adam etrafımdaki herkesi fazlasıyla germiş durumdaydı. "Onlar Karadenizli değiller mi? Ne işi varmış bu topraklarda?" diye sordum. Gözlerimi zar zor kopardım kara gözlerinden. Göz göze geldik Tahsin amcayla, "Onun olanı almaya gelmiş babandan, öyle diyorlar..." Anlamaz bir şekilde kaşlarımı çattım, "Onun olan ne varmış burada acaba? Bizim topraklarımızda hükmü geçmez onun!" dedim çirkefçe. "Benim hükmümün geçmeyeceği bir toprak yoktur küçük hanım." Arkamdan duyduğum sesle irkildim, bu kalın ve sert ses Halil İbrahim denen adama ait olamazdı değil mi? Tahsin amcanın gözlerinden dehşet geçti, arkamdaki adamın önünde hemen ellerini birleştirip başını eğdi ne oldu bilmiyorum ama sessizce yanımızdan sadece birkaç adım ayrılıp bizi baş başa bıraktı ama hala köşede tetikteydi. Cesaretimi toplayarak döndüm ona. Yakın mesafeden gördüm kara gözlerini şimdi daha bir karanlık bakıyordu. "Topraklarınızda gözüm yok. Ben benim olanı almaya geldim." dedi karanlık çıkan ses tonuyla. Yutkundum, sesimin titrememesine özen göstererek, "Senin olan neymiş?" diye sordum. O an gözlerinin parladığına yemin edebilirdim. "Aze, Aze diye bir kadın. Bey kızı Aze derlermiş buralarda ona." Gözlerim istemsiz irileşti, buzlu suyun içine düşmüş gibi titredim. Aze kızdım ben. Yüreği yiğit, gözleri güleç Aze kızdım... Bey kızı Aze derlerdi bana. *** BU KİTAPTA GEÇEN OLAYLAR VE KİŞİLER TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA ALAKASI YOKTUR.

"Sadece tutku olmalıydı. Aşık olmak kural dışıydı. Ama bilmiyordum; kalbime söz geçirmeyeceğimi, bu kadar erken mağlup olacağımı bilmiyordum." Lizge Kıvanç, kendi dünyasını katı kurallarla örmüş, sınırlarını belirlemiş, kalbini ve ruhunu korumaya almış bir genç kadın. Geçmişin gölgesinde saklanan, yasaklara saygı duyan ama içinde fırtınalar kopan Lizge kendi kabuğunda yaşarken, dokunulmazlık zırhını hiç indirmemiştir. Ta ki Arvas Koral ile karşılaşana dek. Arvas Koral, güçlü, karanlık ve etkileyici bir adam. O, sadece tek bir kural koyar: Aşk yok, sadece tutku. Lizge, kendi katı kurallarından sıyrılıp daha özgür yaşayabilmek için ona sunulan o teklifi kabul eder fakat her türlü kurala uyan Lizge, istemeden bu kuralın dışına çıkar. Lizge ve Arvas'ın birbirine dokunduğu anlarda, geçmişin zincirleri kırılırken yeni ve daha önce hiç tatmadıkları duygularla tanışırlar. Bağlanmak yasak. Aşık olmak kural dışı. Sadece tutku.

'' Evlenmek üzere olan bir kadına yüreyecek kadar saygısızsınız . '' dedim onun büyük ellerinin arasında kalan ince bileklerimi kurtarmaya çalışırken . '' Evlenmek üzere olan bir kadın benimle yattığında bende normal tepki veremiyorum doğal olarak '' dedi zümrüt yeşili gözlerini benim buğulu kahvelerimle birleştirdiğinde . Haklıydı onunla birlikte olmuştum , hem de saniyeler , dakikalar ve saatlerce . '' İkimizde biliyoruz ki o içki normal değildi . Asla 3 bardak ile devrilecek bir insan değilim . '' Yavaşça çıkardı yanaklarında sakladığı derin çukurlarını . Bir şey sakladığı her halinden belliydi . ...

"Benden kaçabilirsin sanıyorsun, ama adımların nereye giderse gitsin, gölgen yine bana ait. Adını bile fısıldamadan yaşayamam; sen, kendini unutsan bile bende kalacaksın." Alpay Aras Demirkıran "Onun karanlığında boğulmakla, onsuz yaşayamamak arasında kaldım... ve galiba ikincisi daha korkutucu." Simay Altan Gazeteci olan Simay, kimsenin cesaret edip eline alamadığı dosya üzerinde çalışmaya başlar. Bu dosya, kimsenin dokunmaya cesaret edemediği mafya patronu Alpay Aras Demirkıran'ın dosyasıdır. Bunun hayatındaki en büyük haber olacağını sanıyordu. Oysa bu, hayatını geri dönüşsüz bir şekilde çalacak adamla tanışmasının başlangıcıydı. Sigara dumanı, yağmur kokusu ve tehlikenin çekici yüzü... Simay, her adımda daha çok karanlığa çekiliyordu. Ve bazen, en büyük hata; gerçeği ararken, onu koruyacak olanın aynı zamanda seni mahvedecek kişi olmasıydı. -Kesit- "Sana olan bu his," diye başladı, parmakları kucağındaki tenimi okşarken. "Bu, sadece bir aşk değil. Bu, benim varoluşumun tek nedeni. Sen, benim son sığınağım, ilk ve tek zaafımsın." Aras... Bu adam... O, bir mafyaydı. Kanlı elleri, karanlık sırları ve tüm dünyayı yönetme gücü vardı. Ama bana baktığında, o kehribar gözlerde gördüğüm şey... o, dünyanın en büyük zayıflığıydı. Ve o zayıflık, bendim. ​Bana "zaafım" demesi... Bu, bir milyon dolarlık mücevherden daha değerliydi. Onun laneti bendim... Eğer ben onun ilk ve tek zaafıysam, oda benim son ve tek sığınağımdı Ve biliyordum ki, bir gün o zaafı için dünyayı yakarsa, ben o alevlerin içinde gülümseyerek yanacaktım. Not:Bu kitapta bol bol smut içerik olacak yani +18 sahneler, argo kelime küfür vb. şeyler ön planda. Rahatsız olanlar okumasın lütfen.

Dünya üzerindeki her kadın belki bir kere de olsa aldatılmıştır, en azından birbirimizi bu şekilde avutuyorduk. Geleceğe yönelik yaşamak için atlatmamız gereken bir durum olarak görmemiz gerekiyordu, bunu ben de biliyordum. Lakin kimse sonrasında hamile kalacağımı, eski sevgilimin ise Ülke'yi terk edip dünyanın öbür ucunda başka biriyle evlenmek üzere nişanlanacağını söylememişti. En önemli nokta ise; hiçbir şansım kalmadığı için dünya üzerinde benden en çok nefret eden, aynı zamanda benim en çok nefret ettiğim insan çocuğumun babası olacaktı. Uraz Boratav sinek kadar değer vermediğim biriydi ama şimdi herkesin gözünde benim hayatımın aşkı dediğim o adamdı.

Tam arabama ilerlerken durdum bir anda. Kapıyı açmaya çalışan elim havada kaldığında kırgınlığı üzerime geçirmiştim bir hırka gibi. Dik duruşlu Ahu bir köşeye çekilirken geride sadece çıplak bir ben kalmıştım. '' Asla affetmeyeceğim seni.'' dedim değişen sesim gözyaşlarımı ele verirken. '' Lisedeki Ahu'yu hayal kırıklığına uğrattığın için, tüm kalbimle kurduğum hayallerimi yıktığın ve de en önemlisi benden ailemi aldığın için. Bugünü unutma Yavuz Derman. Bu otoparkı unutma. '' Derin bir nefes aldım. Ciğerlerime ulaşmamıştı lakin bana yaşadığımı hissettirmişti. Buradan çıkıp gittiğimde hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Bu sebeple içimde kalmasını istemediğim sözler vardı. Durmadım. Dilimdeki zehiri Yavuz Derman'a saldım. '' Bugün aramızdaki iki köprüden birini yıkıp attım. Attın. Tek bir bağımız kaldı, Yavuz Derman. Atlas. Ama bugün bana bu yaşatacaklarını bilsem seninle hiç evlenmemeyi dilerdim biliyor musun? En azından umutlarımın katili sen olmazdın. Bir köşede benimle çürür giderlerdi. Böylesine güzel bir çocuğun annesi olduğum için hep gurur duyacağım kendimle. Ama biliyor musun ona hiç hamile kalmamayı dilerdim. Böylece tamamen biterdin benim için. Umarım günün birinde hayatına; göz yaşlarına kıyamayacağın, senden kıymet görecek, kendinden bile sakınacağın bir kadın girer. Sen benim kendime yaptığım en büyük yanlışsın Yavuz Derman Karaca. '' Tek bir kelime etmedi. Sessizlik, gürültüyü öldürüyordu. ''Hoşça kal. ''

Afra Ertekin, yaşadığı ağır travmanın ardından kimseye güvenemeyen, sessizce çöken bir boşluğun içinde kaybolmuştur. Bir gece dayanamayacak hâle gelince, çaresizlikle telefonunu eline alır ve tamamen rastgele bir numaraya mesaj gönderir. KİTABIMDA BAŞKA KİTAPLARDAN BAHSETMEYİN! KİTABIMDA KENDİ KİTABINIZIN REKLAMINI YAPMAYIN!