Gülüyorduk. Her şey olması gerektiği gibi ilerliyordu ve bir arada olmaktan mutluyduk. Sonra bir anda her yer karanlık oldu, yalnız kaldım. Gözlerimi açtığımda dünya, her gece odamın penceresinde tanık olduğum görüntüde değildi. Açıkcası artık kendi odamda bile değildim. Her şey yabancıydı. Ben bana yabancıydım. Önüme...
(SATIŞTA) O an, bana döndü ama yüzü yoktu. Şaşkınlıkla ona baktığımda gözlerimi kıstım, korkudan nefes alamıyordum. Başında bir pelerin olduğunu ve o yüzden yüzünü sakladığını anladığımda derin bir nefes alabildim ama korkum hâlâ geçmemişti. Ve sonra konuştu. "Gelmişsin," dedi korkunç bir sesle. "Seni arı...
''Karanlık Yükseliyor.'' Freya Carnahan... Antik dönemin en bilge cadısı. Karabüyücü öğrencisi ve sevgilisi James ile yolları dünyanın en kadim savaşı olan Büyük Savaşta, Cadı ırkı Kurt ırkına yenik düşünce ayrılır. Yüzyıllar boyu gölgelerde gizlenip, acısını unutmak için çaba gösteren Freya tam hayatını yoluna koymuş...
Bir insan nasıl kendi acısından zevk alabilir? Soruyu düzeltiyorum; Genç bir kız gölgede sürdüğü hayatına kendisinden daha karanlık bir insanı nasıl sokabilir? - "Şu akan kanı görüyormusun? İşte bu benim tek eğlencem." "Biliyorum, benimkide sen olacaksın.." - DİPNOT: Bu hikaye kötü çocuk/masum kız tarzı bir hikaye de...
