Yanımızda deniz üstümüzde az sonra yağmur yağacak diye bağıran kara bulutlar. beni 11 ay sonra ilk defa görüşüydü, oysa hiç şaşırmamıştı geleceğimi biliyor gibiydi, çok yorgun gözüküyordu bedenen değil ruhen göz bebekleri yoruldum diye bağrıyordu sanki. O an gittiğim için nefret ettin kendimden. dudaklarını araladı en sonunda konuşmaya başladı "iyimisin?" Şaşırmamıştım her zaman olduğu gibi yine ilk önce nasıl olduğumu sorarak başlamıştı. iyi değildim hemde, hiç iyi değildim hiç kolay geçmemişti bu son 11 ayım başımı salladım iyiyim der gibi sonra gözlerimin içine baktı en içine "neden geldin?" Dedi verecek hiç bir cevabım yoktu beni anlar gibi başını salladı "tamam o zaman biraz daha açık sorayım" korkuyla baktım yüzüne söyleyecekleri beni o kadar tedirgin ediyor du ki. korktuğum an geldi konuşmaya başladı "sen gittin bade on bir Ay on bir ne eksik ne fazla gittin bana haber vermeyi bile çok gördün. şimdi neden, neden geri dönüyorsun? neden göğüs kafesimin bile kaldıramadığı bu acıyı ikinci kez yaşatıyorsun bana?" Kaskatı kesildim içimde fırtınalar kopuyordu. gözlerimden fırlamak isteyen yaşlarla baş edemiyordum, ama güçlü olmalıydım birşeyler söylemek zorundaydım toparlanmaya çalışarak derin bir nefes aldım ve "gitmekle gidilmez gönlün kalır aklın kalır" duraksadım ve gözlerine çevirdim gözlerimi ve devam ettim "anıların kalır" gözlerimde dökülen bir kaç damla yaş Alp'in sessizliği. hatırlamamıştı bu satırları hayal kırıklığıyla baktım sanarım artık gerçekten tamamen bitmişti geri dönüşü yoktu diye düşünürken konuşmaya başladım "İnan isteyerek gitm-" sözümü kesti ve "olurda bir gün özlersen başlatma gururuna çık gel son nefesimizi vermeden"