Uzun bir karanlıktı gördüğüm.. zifiri olmayan. Kuzey ışıklarıyla süslenmiş bir karanlık. Uykudan kalkmış gibiydim. Üzerimi ince siyah bir tül örtüyordu. . . . Ayağa kalktım. Çıplaktım. Anadan üryan bir çıplaklıktı. Göğsümü saçlarım ne kadar kapatsa da hâlâ çıplaktım. . . . "KİMSE VAR MI!?" Sola döndüm. "KİMSE VAR MI!?" Arkamı döndüm. "KİMSE VAR MI!?" Sonra sağa. "KİM! SE! VAR! MIIII!?" Sonra önüme. "Kimse var mı!?" Gücüm tükeniyordu sanki. "K-kimse, HİÇ KİMSE VAR MI!?" . . . Haykırışlarım cevap bulmuyordu. Çaresizdim işte. Burada, yalnızlığımla kendi cehennemimi yaşayacaktım, hakettiğim gibi...