Evera Alfen. Ya da yalnızca Era. Ölümün soğuk nefesini ensemde hissedene dek etraftaki herkes kadar sıradan bir yaşam sürdüğünü zanneden o genç kızdım. Hayatta kalmak için tek kural vardı; ormandaki sınırlara adım atmayacaktım. Her şey öğretildiği gibiydi. Ta ki o lanet gece... Bir katil hayatımdaki en masum varlığı canice öldürene dek. Küçük kardeşimi benden alana dek. Bir şeylerin ters gittiğini fark edene dek. Kuşları unuttuğumu hatırlayana dek. Ve göğe baktım. Ben, ilk başkaldırandım.

•Yetişkin okurlar içindir• Kandan kıyafetlerimizi kuşanıp da, İçtiğimizde suyundan kehanetin, Biliriz hepimiz aslında, Ona ait bedenlerimiz. Apollon, Apollon. Gel de gör bizi, Kutsal bakirelerini. Al da götür bizi, Kutsal gelinlerini. Çıplak bedeni suyun içinden çıkarken biraz önce sunağa döktüğüm kanım ona doğru aktı. Önce damla damla sonra da bir nehir gibi hızla. Bedeni giderek görünür kılınırken kanımdan güç alıyor, yeniden hayat buluyor gibiydi. Güçlü bedeni tamamen görünür kılındığında dudaklarını araladı. "Konuş," dedi ölümsüz sesiyle. Sesi az önce damarlarımda akan kan kadar akışkan ve sıcaktı. "Bana sunduğun şey nedir?" Bu hikaye Kehanet Tanrısı Rae'ye adanmıştır. Not: Hikaye 18 yaş ve üstü okuyucular için uygundur. Cinsellik ve çıplaklık içerdiğinden bu uyarıyı yapmak durumundayım. 1. Kitap 05.11.2022 tarihinde tamamlanmıştır. 2. Kitap güncel olarak yayınlanmaktadır.

"Ondan hoşlanıyor musun?" Kıskanç çıkan sesine ne tepki vereceğimi bilemiyordum. "Ona sarıldın." Kaşları çatıldı. "Hoşlanmasaydın sarılmazdın. Hoşlanıyorsun ki sarıldın." Burnundan nefesini sertçe verdi. "Bana bile sarılmadın." Ters ters baktı. "Bana niye sarılmıyorsun?" Kıskandığı kişi en yakın arkadaşıydı. Ve onun arkadaşı benim babamdı. Hiçbir şeyden haberi yoktu. Eflah kim olduğumu bilmeden beni seviyordu ama ben, onun kim olduğunu bile bile ona âşık olmuştum. Benim günahım daha büyüktü. Bir insanın başına en kötü ne gelebilirdi? Babam gözlerimin önünde öldürüldüğünde ve onu öldüren annem olduğunda en kötüsünü yaşadığıma çok emindim. Artık annem cezaevinde, babam ise mezardaydı. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? 25 yıl geçmişe gitmek? Bu kötünün de kötüsü olabilir miydi? Ölümcül bir kaza sonucu kendimi 1998 yılında bulduğumda o an için bunun bir felaket olduğunu düşündüm. Felaket bir durumdu çünkü bu zaman diliminde anne ve babamla aynı yaşlardaydım. Onların hayatına bir yabancı gibi girmek zorundaydım. Ama aslında felaket sandığım şey mucize de olabilirdi. Mucizevi bir durumdu çünkü bu zaman diliminde annem cezaevinde, babam da mezarda değildi. Onların evlenmesinin nedeni annemin bana hamile kalmasıydı. Ana rahmine düşmeme sadece üç ay kaldığını anladığımda ise kendi doğumumu engellemenin nasıl olacağını düşünmeye başladım. Annemi cezaevinden, babamı da ölümden kurtarmanın tek yolu bu olabilir miydi? Belki de olabilirdi. Planını uygulamak için babamın arkadaşı Eflah'ın evine bir dadı olarak işe girmekse hayatımda verdiğim en kötü karardı. Bunu ona anlatmanın bir yolu var mıydı? Buraya ait olmadığımı, öyle bir uğradığımı anlatmanın bir yolu olmalıydı. Doğru insanı yanlış zamanda bulmak birine verilen en büyük ceza olmalı.

🥀 "Geçmiş, bazen mutlu bir anı bazen acı bir tebessüm. Bazı zamanlarda ise adı konulamayan duygunun adı..." Eflâl... Ölüme ve insanlara karşı gardını almış genç bir kadın... Korkuyla attığı her adımın, hayatından çaldığını fark edemeyecek kadar kimsesiz üstelik. Lâl... Ölesiye nefret ettiği insanlardan kaçıp sığındığı limanda, belki hayatının aşkını bulacak belki de en büyük hayal kırıklığını yaşayacak. Eflâl, onaylanmayan bir evliliğin meyvesidir ve henüz dünyaya gelmeden, hikâyesine ölümün gölgesi düşmüştür. İşi, dostları, abisi... Hepsi onu "öldürülmek" düşüncesinden bir nebze de olsa uzaklaştırmaktadır. Tabii, bir de Karan Akdoğan... Aslında kimsesiz olduğunu anlayan Eflâl'in, kimsesi olan genç adam... Aralarındaki bazen minnet, bazen şefkat, bazen ise karşı konulmaz bir sevgidir. Ancak Eflâl'in baş etmesi gereken ölüm gerçeği, onu Karan'ın yanında da rahat bırakmaz. Eflâl, gerçeklerle yüzleşmeye karar verir. Kime ve neye inanacağını bilmeden kendini hiç de tahmin edemeyeceği gerçeklerin içinde bulur. Artemis Milenyum aracılığı ile kitap oldu. Kitapçılardan alabilirsiniz.❤️ •Yeni bölüm gelmeye devam edecek ve final burada yayımlanacak.

18+ sahneler ve fotoğraflar olacak,rahatsız olabilecek arkadaşlar okumasın.! ~ 0579......: Benim ol desem nankörlük etmiş olur muyum? Bir anda bildirim geldi Melin'in telefonuna. Hiç alışık olmadığı bir mesajdı bu.. Melin sevilmeyen bir İnstagram Fenomeni'ydi.. Aldığı mesajlar genelde 'Öl,Yok Ol!,Oksijen İsrafı' gibi şeylerdi.. Bu kadar nefret edilirken gerçekten onu seven biri mi vardı yoksa sadece dalga mı geçiyorlardı..? ~ Not: ÇEREZLİK KISA BİR KİTAP OLACAK!

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

Işık; Sen osun, değil mi? Işık; O dizinin başrolü sensin ve haftalardır beni kandırıyorsun görüldü.

Psikiyatrist, karanlık kadar çekici ve zeki bir adam... Şizofren, öldürücü güzellikte bir kadın... Her şey çok normaldi ta ki kadının aslında şizofren olmadığını öğrenene kadar. Her şey karanlıktı, kanlıydı, tutkuluydu, acı verici, büyüleyici ve gerçekti. Bu aslında masal kadar inanılmaz ancak kırmızı kadar kızıl, siyah kadar karaydı.

Yanlış bir numaradan doğan biraz alevli, biraz tatlı, birazda mizah dolu bir aşk... ****************************************************** Müzik bitmişti, biz hâlâ birbirimize aşkla bakıyorduk. Devam ediyordu bizim için melodi, devam ediyordu bizim için tüm sözler; dans ediyordu notalar, dans ediyordu ayışığında kahverengi gözlerimizi süsleyen yıldızlar. Titrek bir nefes verdik ikimizde, uzunca bir süre birbirimize baktık. Sanki uzun yıllar boyunca birbirini görmeyen iki sevgiliydik. Buyduk biz. Ne kadar yanyana dursak da yine de özlerdik birbirimizi, kalbimizi, gözlerimizi... Hiç kimse bakamazdı bize bizim gibi. Anlayamazdı kimse, birbirimiz için atan kalplerimizin sözlerini. Ben o'ydum, o bendi. Birdik biz, farklı bedenlerde atan tek bir kalptik. Tek nefes, tek dudak, tek söz, tek beden, tek kalp. Korkmaya, kaçmaya dair bir şey aradım kalbimde. Ama yoktu... Sadece güven vardı, sevgi vardı, aşk vardı. Korkmuyordum, eşim olacak bu adamdan da yeni hayatıma atılmaktan da korkmuyordum. Bana elini uzattı, gözlerinin içine bakmaya devam etmek istedim, uzandım eline. Sıkıca tuttu beni, bırakmadı sonsuza değin. Başparmağı usulca elimin üzerini okşarken alnımda dudaklarını hissederek gözlerimi yumdum. "Hazır mısın birtanem?" Gözlerimi açarak ona baktım. Dudaklarımı bir gülümseme kaplarken uzanabildiğim kadarıyla minikçe boynundan öptüm. "...Hazırım sevgilim."

TAMAMLANDI. +18 Doruk: Cidden bunu yaptın mı? Hande: Ne yapmışım? Doruk: Okuldakilere sevgilim olduğunu söylemişsin. Hande: Sen dedin ya, seni rahatsız ederlerse adımı söyle diye. Bende öyle yaptım işte. Hande: Sevgili konusunu da anlamadım, saçmalamışlar. Hande: Çünkü sen benim için, sadece abimin arkadaşısın Doruk Abi. Doruk: Abi? Doruk: Sevişirken öyle demiyordun ama. Doruk: İçine girip çıkarken, sadece ismimi fısıldadın. Doruk: Hatırladın mı? ____ Dili dilimi talan ederken kucağında kalkıp iniyordum. Doruk inleyip kalçamı sıkınca, dilini ısırdım. Ağzının içinde ki dilimi diliyle yakalayıp emerken içimde hissettiğim sıcaklıkla boşaldığını anladım. Dudaklarıma büyük bir öpücük kondurup uzaklaştı. Kahve gözleri yüzümün her yerinde dolaştı. Dudaklarını burnuma getirip öperken. "Sen nesin böyle?" diye fısıldadı dudaklarımın üzerine... 🕸️🕸️ Başlama Tarihi: 080721 Tüm hakları saklıdır.