Mensen vertelden me altijd dat ik de glans in mijn ogen door niets of niemand mocht laten dempen. Ik denk dat ik niet besefte wat ze precies bedoelden, tot het ook werkelijk gebeurde. Mijn hele zestienjarige bestaan was ik een 'normaal' mens geweest. Tuurlijk, ook ik moest me door de uitdagingen van het leven heen worstelen- maar dat deerde me niet. Altijd zag ik het als een onderdeel van het fenomeen 'leven'. Wanneer je ruw weggerukt wordt uit je leven lijkt dat het ergste wat er had kunnen gebeuren. Iemand nam je het recht af om je eigen pad te bepalen en te kiezen wie je wilde zijn. In werkelijkheid werd je identiteit afgenomen. Achteraf, bleek de echte strijd voor mij nog te moeten komen. Een zieke geest bleek een onbegrijpelijke te zijn. Zo was het voor ons onmogelijk te bedenken waarom ze ons dit aandeden. Waarom waren juist wij uitgekozen om mee te spelen in hun psychopathische spel? Het trekt je omlaag als de mensen om je heen alle hoop verliezen. Ook ikzelf begon hoe langer het duurde af te zwakken. Wat me echt geraakt had was echter het feit dat de buitenwereld ons niet geloofde. Ze zouden ons niet helpen. Daar waren we dan, twintig tieners; tegen elkaar opgezet en we stonden er helemaal alleen voor. Het enige wat een optie leek, was meespelen. "Met bloeddoorlopen ogen keek ze me aan. De wereld mocht ons dan wel niet geloven, dan redden we onszelf wel. We hadden simpelweg geen keus. Met een vage glimlach sprak ze de woorden uit die ik zo haatte, die zo'n impact hadden en waarmee het allemaal was begonnen. 'Game On.' We zouden gaan vechten tegen de dood. Later bleek leven echter een zwaardere beproeving.

"Wat ben je aan het doen?" vroeg hij, zijn ijsblauwe ogen boorde in mijn rug. Ik tuitte mijn lippen en draaide me om zodat ik hem aankeek. "Jouw kamer een make-over aan het geven." Hij trok een wenkbrauw op waardoor zijn ravenzwart haar voor zijn ogen viel. "Je bent raar, weet je dat?" Zijn stem was koud en emotieloos, maar toch kon ik zien dat zijn mondhoeken licht omhoog kropen. Ik haalde mijn schouders op en ging verder met zijn kamer muur te schilderen. Wacht totdat hij ziet dat ik een eenhoorn aan het schilderen ben. ~~~ Katelyne Jacobs is, welja, een geval apart. Ze ziet alles rooskleurig en haar wereld bestaat letterlijk ook uit eenhoorns en cupcakes. Caleb Smits is het tegenovergestelde. Zijn humeur staat altijd op onweer en hij heeft een duistere kijk op het leven. Wat als het zonnetje in huis en de grompot elkaar tegen komen? (Het is geen cliché; geloof me ^^) © All rights reserved.

Als Nikki's beste vriendin Jaelin op het idee komt om een relatie te faken, ziet Nikki dat helemaal niet zitten. Toch zegt Jaelin tegen haar ouders dat ze met elkaar daten, in een poging hen te choqueren. Natuurlijk gaat dit alles gepaard met de nodige drama. Vond je dit verhaal leuk? Lees dan ook 'Liefde in de tent', 'Hoe chanteer je een popster?' of 'Soundtrack van mijn rocksterleven'.