Acılı aile geçmişim ve bunun getirdiği travmalar sonucu kök salmış bir saplantılı sevgi, bu zehirli köklerin içerisine düşmüş bir çift ela göz ve buna direnen ben. Duygu karmaşıklığının içerisinde kalan kalbim onun ismini haykırırken ölümünün kucaklayışın da buz parçaları gibi, bin bir parçaya ayrıldım onun ölümü ile...
Kendimi bildim bileli onu seviyordum işte. Biz çocuktuk büyüdük benimle birlikte ona olan,aptal platonik aşkım koca bir dünya olmuştu içimde. Filistin sokakların'da o taş kaldırım da her sabah eksik dişlerim ile onu beklerdim, küçücük kalbim de ve bedenim de ona ait kocaman aşk taşıyordum ama sadece ondan duyduğum tek...
Ben senin annen olurum dedi bu sözü kalbimde ki benim bile unuttuğum yaralarımı sarmıştı ama, tekrar annem gibi gidişi ile o yaralar hiç olmadığı kadar kanadı. Yıllarca kalbimde koca bir umut filizi ile beklediğim kavuşma hayallerine ulaştığım da her şey aynı olacak mıydı? Ben ve o aynı insan olacak mıydık? Değişmedik...
2069. Burada kuralları devlet koyar. Devlet yıkar, devlet bozar. Devlet doğar, devlet yaşar. Hatırla, tüm bunlar kumpas; küçük kafalarımızı köleleştirilmek için kurulmuş bir kumpas. Devlet parçalar, devlet birleştirir. Ve en çok da, öldürür. 2069. Bir deney böyle bir dünyada neyi değiştirebilir ki? xxx İthaf: Distopik...