Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Endüstri mühendisliği 2.sınıf öğrencisi olan Feride Aytuğ, kendi halinde ve sevdikleriyle çevrili olan küçük dünyasında, okulu ve yaptığı ufak tefek işler arasında gidip gelerek yaşamaktadır. Bir gün yolu, öğrencisi olduğu üniversitenin büyük bağışçılarından olan oldukça nüfuzlu bir iş adamı, Karan Yılmaz ile kesişir. Karan Yılmaz'ın Feride'ye bir teklifi vardır. Bu teklif nedir ve Feride bunu kabul ederse, onları neler bekliyordur?

𝙋𝘼𝙉𝙏𝙃𝙀𝘼 𝙑𝙀 𝙋𝙀𝙏𝙍𝙊𝙑𝙄𝘾𝙃 𝙈İ𝙍𝘼𝙎𝙄 𝙎𝙀𝙍İ𝙎İ, İ𝙇𝙆 𝙆İ𝙏𝘼𝙋𝙏𝙄𝙍. {𝙀𝙩𝙠𝙞𝙡𝙚𝙧𝙞 𝙠üçü𝙠 𝙙𝙚 𝙤𝙡𝙨𝙖, 𝙍𝙤𝙢𝙚𝙤 𝙫𝙚 𝙅𝙪𝙡𝙞𝙚𝙩 𝙧𝙚𝙩𝙚𝙡𝙡𝙞𝙣𝙜'𝙙𝙞𝙧.} 🗝₊˚⊹ Rusya'nın, Romanov ailesine soyu dayanan en asil ailelerinden Petrovich'lerin son oğlu bir suikasta kurban gider. Yakov Petrovich'ten, öldürülen son Petrovich oğlanından 20 sene sonrasında ise, onun bir imparatorluğa çevirmek için uğraştığı örgüt kendi içerisinde bölünmüş, Çekya gücü yeniden ele almıştır. Panthea isimli uluslararası organizasyonun içerisinde, Rusya'nın söz hakkı azalmış ve babasının üretmek adına senelerini harcadığı formül artık tamamen İtalyan Cosa Nostra'sının eline geçmiştir. Her şeyin bittiğini sandıkları yerde, Petrovich'leri bir zehirin bu kadar da kolay öldüremeyeceğini anlayacaklardır. Çünkü Petrovich'ler zehiri gözlerinde ve yüreğinde taşır. Yakov aslında son Petrovich değildir ve Rodeon Kostyev ailesinin mirasını devam ettirecektir. "𝓑𝓲𝔃𝓭𝓮𝓷 𝓫𝓲𝓻𝓲𝓷𝓲 𝓼𝓮𝓿𝓶𝓮𝓴 𝓫𝓲𝓻 𝓲𝓭𝓪𝓶 𝓬𝓮𝔃𝓪𝓼ı 𝓿𝓮 𝓼𝓮𝓷 𝓸 𝓼𝓮𝓱𝓹𝓪𝔂𝓪 çı𝓴𝓶𝓪𝓴 𝓲ç𝓲𝓷 ç𝓸𝓴 𝓱𝓮𝓿𝓮𝓼𝓵𝓲𝓼𝓲𝓷." 🗝₊˚⊹ İsmim Rodeon, Rodya da derler. Dostoyevski'nin en ünlü romanı Suç ve Ceza'daki karakterin isminden geliyor. Tek bir harfi farklı, babam i harfini sevmediğinden olsa gerek onu e ile değiştirmiş. Ama sen bunu bilmiyorsun, sen benim ismimi bilmiyorsun. Ben ise, senin hakkında her şeyi biliyorum. Kimseye söylemediğin günahlarını ve herkesten sakladığın armağanlarını. Küçük kuğu, uçmayı öğrendiğinde geleceğin ilk yer benim kollarım olacak.

Watty's Gizem&Gerilim Kazananı 🏆 🏆 MysteryTR Ödülleri - Yıla Damga Vuran Gizem&Gerilim Hikayesi -*- "Normal insanların, eline anormal olma fırsatı geçmemiş kişilerden oluştuğunu görecek ilk kişi sen değilsin. Tarih, bu gerçeğin farkına varmış krallarla, filozoflarla ve din adamlarıyla dolu. Çürümek ve çürütmek için fırsat kollayan bu yığına, onlar engel oldu. Medeniyeti; toplumun gözünü yasalar, günahlar ve yalanlarla korkutan adamlar kurdu. Çünkü koyduğu kanunları kendisine tanrının yazdırdığını söyleyen Hammurabi, bunun yalan olduğunu biliyordu. Çift boynuzlu miğfer taktığı için halk arasında Zülkarneyn olduğuna inanılan Büyük İskender, bu yalana göz yumdu. Tıpkı topraklarını işgal ettiği Mısır halkının karşısına sarıkla çıkarak Müslüman olduğunu söyleyen Napolyon Bonapart gibi. Napolyon, Mısırlıların başını yalanlarla meşgul etmezse, çıkacak isyanda o başları gerçeklerle almak zorunda kalacağını biliyordu. Vahşetin bir açıklaması olmadığını görecek kadar yükseleceksin. Tıpkı senden öncekiler gibi. Yukarı tırmandıkça ışığın azaldığını fark edecek ve nihayet, karanlığın sadece karanlık olduğunu öğreneceksin. En sonunda ise, sokağa çıkıp yaklaşan kötülüğe karşı uyarmak istediğin insanların, fırsat bulduğunda seve seve o karanlığa dahil olacağı gerçeğiyle yüzleşecek; Ve sonra düşeceksin."

Parmaklarımın doğuştan yetenekli olduğunu çok duydum. Yeter ki bir kalem ya da bir boya verin bana. Başka bir şeye ihtiyacım yok. Ama kalbim sevmeye yetecek mi bilmiyorum. Onun müziğini işiten parmaklarım titremeye başlıyor. Korkuyorum.

"Sen gerçek değilsin," diye fısıldadım. Kendimi buna inandırmaya çalışıyordum ama neden onu da inandırmaya çalışıyormuş gibi bir halim vardı? "Hiç olmadın." Bana baktı, sadece baktı. O gerçek değildi. Rüyalarımın ötesinde olamayacak kadar büyük bir hayaldi. Sonra karanlıkta bile seçilen vişne rengi dudakları yavaşça aralandı ardından o tanıdık sesi duyuldu. "Hayal olamayacak kadar gerçeğim." 13.03.2021/19:13 Tüm hakları saklıdır. +18 içerikler bulundurmaktadır.

"Üstüne tutunan yağmur damlalarını bile taşıyamadığını fark ettim. Omuzların zorlukla dik duruyor." Diye fısıldadı. İrkilişimin hemen ardından yutkundum. Az önce bunu söylemediğinden emindim. Yavaşça şemsiyesini bana uzattı. Gözlerim şemsiyeyi kavramış kemikli ve damarları belirgin güçlü ellerine düştü. Hiçbir şey söylemeden konuşmasına devam etmesini bekledim. "Ne kadar yorulmuş olursan ol, bu şemsiyenin altında kimse seni öyle görmeyecek, çocuk. O yüzden al hadi, ben senin yerine dik dururum, sende benim için düşür omuzlarını." Elim şemsiyesine uzandı. Bu bir nevi kabullenişti ve teşekkürdü benim dilimde. Siyah şemsiyesini ondan aldığım sırada parmaklarına dokunan parmaklarım ince ince sızladı. Gözlerimi kırpıştırdığım sırada o yağmurun altında ıslanıyordu. Bense onun şemsiyesinin altında korunuyordum ve omuzlarım düşmüştü. Arkamı döndüm ve yürümeye başladım. Gidiyordum, bu adamla hiç karşılaşmamaya. Belki de her şeyden habersiz yeniden karşılaşmaya. *Japon inancına göre yağmurlu bir günde bir erkek bir kadına şemsiye uzatırsa kaderleri sonsuza dek bağlanırmış....* Bu isimle yazılan ilk ve tek wattpad hikayesidir! Tüm hakları saklıdır. +18 içerikler bulundurmaktadır.

Gördüklerin yanıltıcıdır. Yaşadıkların riyakardır. Sırların tek gerçek olandır. Kendi savaşında mağlup olduğunu sanan genç adam, kaderinin yirmi yıllık kâğıdını ortasından yırtmıştı. Birisini yakmış, birisini de saklamıştı dibini göremediği mağaralara. O kadar ışık görmeyen yerlere gömmüştü ki o bile bulamıyordu artık. Ama... Sonra karşısına bir aile çıktı. "Sen savaştığını mı sanıyorsun?" dedi ona General. "Savaşta kan olur. Hiç görüyor musun katillerin kanını?" "Zihnimde..." diyebildi sadece. General dediğine alayla güldü. "Zihninde yaşayanlar cesaretsiz olanlardır." Sertçe karşısındaki gencin kafasına vurdu. "Zaten kafandaki oyunlara düşecek kadar zayıfsan belki de gerçekten kaybetmişsindir." "Artık bir şeyleri kaybetmek istemiyorum. Savaşırsam, tek dökülen kan bana ait olmaz." "Barışı isteyen savaşır," dedi sinirle. "Ailenin ruhlarını onların elinden kurtaramayacak kadar korkak bir adam mısın sen?" "Kurtaracağım," dedi kararlılıkla. "Ama ortalık kana bulanmayacak. Karanlıkta kaldığım kadar aydınlatacağım her yeri. Beni ateşlerin ortasında bıraktıkları gibi onları kızıllıklara atacağım." Yumruğunu sıktı. "Yanacaklar. Yandığım kadar." General, elini genç adamın omzuna attı. "Silahlarını kuşan, fedalarını tasarla," dedi gözlerine bakarak. "Bu bir savaş öncesi, Başeğmez. Gücünü topla."

kısa hikaye | Son gece, O son gece, her şeyin sonu, Her şeyin başlangıcı O gece ölüm O gece doğum, Ah o gece, o gece, Beklenmeyen gece. roselyvia | 2019

**** Vedia: Korunması için bırakılan emanet. **** Adli tıpta çalışan ve buzdan bir kalbi olduğu söylentileri arasında yaşayan Laçin'in herkese karşı katı duruşunun belirli bir sebebi vardı. Kalbinde asla sönmeyecek bir alev gibi yanıp duran bir nefret taşıyordu. Bu nefreti iki şeye yönelikti. Kan emiciler ve kan emici seviciler. Kan emicileri sevdirmek için kampanyaların yapıldığı ve bu sahte 'hep birlikte güçlüyüz' imajının verildiği bu zamanlarda, süslenip püslenilen ve televizyonlara çıkarılan bu parazitlerin gerçek yüzünü gördüğünü düşünüyordu. Onlar yalnızca öldürmeye programlanmış hatalı varlıklardı. Laçin'in fikrini ise hiçbir şey ve hiç kimse değiştiremezdi. Yani... 16 Mayıs 2020 gecesine kadar hiç kimse. Zekası ve suçluları yakalamaktaki yetenekleri ile ün salmış Koral'ın hayattaki tek amacı rahatsız edilmeden sakin bir yaşam sürmekti. Tabii bir polis ne kadar sakin yaşayabilirse o kadar. Bir vampir olduğu gerçeği artık insanlar tarafından o kadar korkunç karşılanmadığı için yüz yıl önce yaşanan o güne minnettardı. Irkının gizlenip gölgeler içinde yaşamasının zorunlu olduğu karanlık dönem yüz yıl önce kapanmıştı. Artık vampirler ve insanlar bir arada, yan yanaydı. Her ne kadar vampirlerin kurdukları korku krallıklarının tarihi izleri hala devam etse de Koral, bakıldığında pek de normal bir vampir sayılmazdı. Öfkelenmediği sürece türünün en uysal adamı bile sayılabilirdi. Ki onu öfkelendirmek de o kadar kolay bir iş değildi. Kendi türü arasında onun gibi sakin yapılı ve insanlar içinde yaşayanlara komik bir lakap bile takılmıştı. ''Sivrisinekler'' Bir sivrisinekse öyleydi. Bu lakabın onu rahatsız ettiği söylenemezdi. Ta ki 16 Mayıs 2020 gecesi o soğuk güzelle tanışana kadar. ***** 3 EKİM 2020 Tür: Polisiye/ Fantastik / Romantik