senieviyom
Aile... Güvende hissetmen gereken yer değil miydi?
Yağmur içinse her gece karanlıkta yankılanan kavgaların ortasında bir hayatta kalma savaşıydı.
Ancak bir gecenin sonunda, o seslerin arasına karışan bir sır, Yağmur'un tüm hayatını alt üst eder.
Kendine bile yabancılaşırken, gerçekleri ararken, kalbinin hiç beklemediği bir yola sapması an meselesidir.
Geçmiş, susturulmuş seslerle doluydu. Ve artık o sesler birer birer uyanıyordu.
__________________________________________
"Sevilmek nasıl bir his?"
Sormadım ama içim haykırıyordu. Gözlerim doluyordu ama o hâlâ bana değil, duvara bakıyordu.
"Sana güvenmek büyük bir hataymış," dedim sessizce. "Ve sen, o güveni yüzüme çarptın."
"Ben zaten hep eksiktim," dedim. "Ama sen... sen beni tamamlayacak gibiydin. Meğer daha da eksiltmek için varmışsın hayatımda."
Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken, içimden bir parça daha kırıldı.
"Sana kalbimi verdim Toprak. O kalbin ne kadar kırık olduğunu bile bile tuttun eline. Ve sen... sen o kalbi bile bile kırdın."
Bir adım attım geriye gittim, sesim parçalanıyordu.
"Artık hiçbir şey istemiyorum. Ne seni, ne sözlerini ne de o sahte umutlarını..."
Arkamı döndüğümde gözyaşlarım sel oldu. Ama bu kez onun da gözleri doluydu. Ve ilk defa, gerçekten pişman görünüyordu.
Ama geç kalmıştı. Çoktan geç kalmıştı.
__________________________________________
Kurgu bana aittir çalınması veya kopyalanması durumunda hukuki işlem başlatılacaktır.