Soulmates are the same in every universe

O günü çok iyi hatırlıyorum... Bir dövmecide oturmuş onu seyrediyordum. Uzun siyah saçları kadife gibiydi. Kusursuz... Gözleri büyüktü ve benimkilerle buluşunca gardımın düştüğünü ve korktuğumu hissediyordum. Fakat bu korkum hayatımda hissettiğim en tatlı histi. Sol koluna bir yazı yazdırmak istemişti o gün. Bu zorlu hayatında o kelimeyle umut dolu olduğunu söylemişti. Bunun ne olduğunu sorduğumda sadece gülümsedi ve kolundaki yazıyı gösterdi. Euphoria... O gün hafızama kazınan bu kelimeyi ben de sağ koluma kazımak istemiştim. Ve o gün ikimiz de kollarımıza bu kelimeyi kazımıştık. Onun bunu yazdırma sebebi sadece mutluluğu yanında taşıyabilmekti. Fakat benim yazdırma sebebim sadece bu kelimenin verdiği duyguyu onun sayesinde yaşayabilmemdi... O benim Euphoria'mdı...

Popüler ve yetenekli bir yazardım. Ama bu, en başından beri mükemmel yazdığım anlamına gelmiyordu. Yazdığım ilk roman "Tanrıça'nın Çiçeği" en kötü eserimdi. Acemice yazdığım bu kitabın kötü kadını mı oldum?! Herkesin nefret ettiği bir kişi olarak yaşamak çok zor olacak. Böyle düşünüyordum ama neden 2. erkek karakter olan Charles Exeter benimle arkadaş olmak istiyor? (Yan karakterlerden birisi LGBT üyesidir. Rahatsız olacaksanız okumayın.)