Büyük Savaş'ın ardından, Olimpos tanrıları Ayrılma Zamanı'nı başlatır ve iki dünyayı birbirinden ayırır: büyüden yoksun ve yalnızca insanların yaşamasına müsade edilen Ölümlü Dünya ile kaosun serbestçe hüküm sürdüğü Dış Dünya... Aradan geçen beş yüz yılın ardından büyü duvarındaki beklenmedik bir çatlakla Dış Dünya'nın karanlık yaratıkları, Ölümlü Dünya'yı tehdit etmeye başlar ancak tanrılar bu tehdidin farkında bile değildir. Ölümlü bir genç kadın olan Deryn, bedenine istemeden Dış Dünya'dan gelen ve üç dünyanın en büyük güçlerinden birini hapsedip kendini Dış Dünya'nın orta yerinde bulduğunda hayatı birdenbire değişir. İlk Ateş olarak bilinen ve korunduğu yerden çalındığından beri Dış Dünya'nın yaratıklarının peşine düştüğü bu güce sahip olan Deryn, onu ele geçirmek isteyenlerin hedefindedir. Karanlığın hükmettiği bir dünyada Deryn'in hayatta kalmasını sağlayabilecek yegane kişiyse Dış Dünya'da kalan tek tanrıdır. Olimpos'un en gözde ve güçlü ölümsüzlerinden Işık Tanrısı, Deryn'e bir anlaşma sunar. Deryn'in İlk Ateş'i ait olduğu yere götürüp ondan kurtulmasına yardım edecek ve Olimpos'u Dış Dünya tehdidi hakkında uyaracaktır. Karşılığındaysa Deryn, Işık Tanrısı'nın yüz yıllardır aradığı kayıp aşkını bulmasına yardım etmelidir. Ateş'i ait olduğu yere götürmek üzere çıktıkları yolculukta ikili arasındaki ilişki giderek daha karmaşık bir hal alırken hayatı boyunca tanrılara güvenmemiş olan Deryn ile üç dünyadaki bütün kadınlar tarafından arzulanan Işık Tanrısı arasında hissedilir bir çekim doğar. Bu çekim, ikisinin birlikte yaşadığı zorlu deneyimler ve birbirlerine olan yardımlarıyla daha da derinleşir. Yalanlar, sırlar ve tehlikelerle dolu bu yolculukta ikisinin de istediğini alabilmesinin tek yolu, birbirlerine güvenmeleridir. Her ne olursa olsun...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."