bir tim ve bir kız bebek bir gece vakti askeriyenin lojman kapısına bırakılan bir bebek ve görevden yeni dönmüş 4 kişilik bir tim. Ay timi.

Esir düşen Üsteğmen Deniz Özal. Kurtarıldıktan sonra tüm hayatı büyük bir değişim olur. Yeni bir duygu olan aşk ile tanışır. Bu sırada geçmişin tüm gerçekliği bir bir önüne gelir. Geçmişten kurtulmak için ya ateş olup yakacaktı yada kül olup kavrulacaktı.

"Neden bana dokunmuyorsun?" "Sana dokunacağımı kim söyledi?" "Karı koca değil miyiz?" "Değiliz. Kim ne derse desin bacaksız. Sen benim karım değilsin. Olamazsın da." "Bu dediklerini unutma. Benim de adım Gonca'ysa laflarını sana tek tek yedirmesini bilirim." Toygar, alaycı bir ifade ile karşısındaki gelinlik içindeki kıza bakarken "Sana karım dediğim gün etek giyer mahallede topuklu ayakkabı ile dolanırım." dediğinde Gonca küçük burnunu havaya dikip "O zaman kendine göre ayakkabı ve etek seçmeye başlasan iyi olur asker. Çünkü ettiğin lafları yutarken seni izlemek çok zevkli olacak." dedi. Arkasını dönüp gelinliğin fermuarını açarken omuzunun üzerinden zoraki kocasına baktı. "Madem karın değilim. Öküzün trene baktığı gibi bakma da çık dışarı asker. Sana gösteri yapacak değilim." Toygar, kağıt üzerindeki karısının sözlerinden sonra sinirle iler bir adım atıp kolunu tuttuğu gibi sıkarken "Bana bak bacaksız. O dilini koparırım bir daha derdini anlatacak kadar bile konuşamazsın. Şimdi kırdırma bacaklarını da git banyoda değiş üzerini. Çırpı bacaklarını görmeye hevesli değilim." deyip dişleri arasından hırlar gibi konuştu.

Başarılı bir borda bereli aynı zamanda da istihbarat askeri olan Ayperi'nin gerçek ailesiyle kavuşma hikayesi ve beraberinde gelen aşk...

"İzliyoruz " derken sesinde garip bir dalgınlık oluşmuştu. Dudaklarıma bir gülümseme yerleştirirken kemerimi çıkardım ve son kez ona baktım. "Gidiyorum" derken direksiyonda ki elini kaldırıp yüzüme koydu ve sabah evden çıkmadan önce yenilediğim bandajın üzerinde gezdirdi parmaklarını, gözleri yaramdan ayrılıp da tekrar gözlerimi bulduğun da şok olmuş gibi ona bakıyordum. "Yaralanma olur mu? " dediğinde ne diyeceğimi bilemedim. Sadece ona bakıyordum. Güzel yüzü tam karşımdayken ve bana böyle bir cümle kurarken ne diyebilirdim ki? Ne demeliydim? Kendimi toparlamaya çalışırken onun benden uzaklaşan eline kısa bir bakış atıp gülümsemeye çalıştım ve derin bir nefes alırken yüzümü ondan biraz geriye çektim. Elimi kaldırıp bir asker selamı yaparken, "Emredersiniz Yüzbaşım "dedim gülümseyerek ve hemen ardından bir şey söylemesini beklemeden arabadan indim. Son gördüğüm şey ise dudaklarına yayılan gülümsemesiydi. .....

Aşkın barut kokan hâli... UYARI! → İncelemekte olduğunuz kitap 16 yaş ve üzeri için uygundur. Olumsuz örnek oluşturabilecek unsurlar içermektedir. → Kitaptaki olaylar, mekanlar ve kişiler tamamen hayal ürünüdür. → (Ç)alıntı durumunda yasal işlem başlatılacaktır. → Kapak tasarımı şahsıma aittir. Şimdiden teşekkürler, iyi okumalar ᥫ᭡ #1 hayat (23/07/25) #1 saygı (12/07/25) #1 bayrak (03/02/25) #1 gerilim (28/12/24) #1 düşman (10/10/24) #1 öfke (12/09/24) #1 ayrılık (08/06/24) #1 wattpad (17/05/24) #1 görev (09/04/24) #1 heyecan (01/11/22) #1 sevgi (29/10/22) #1 intikam (03/09/22) #1 hırs (24/07/22)

Az önce Eylül'ün tuttuğu boşta kalan elini yeşil kalın askeri kemerinin üzerine koyup lafa girdi. " Gel ben sana espriyi göstereyim."dedi. Elini kemerinin üzerinden çekip göğsünün üzerinde yazan yazıyı işaret etti. " Bak bakalım burada ne yazıyor?"dedi sesindeki alaycı tınıyla. " Arslan."dedi karşısındaki adam kısık çıkan sesiyle. Ardından Eylül'ün yaka kartını gösterdi Toprak parmak ucuyla. "Peki burada ne yazıyor." "Eylül Arslan." "Aynen öyle." dedi Toprak başını aşağı yukarı sallayarak. Ardından elini kaldırıp yüzüğünü gösterdi. " Bu."dedi sorgulayan sesiyle. " Yüzük." Eylül'ün elini tutup kaldırdı. " Bu."dedi tekrar. Aynı cevabı aldığında ellerini indirip birbirine kenetledi. Ve tekrar kaldırıp herkesin gözüne sokarcasına konuştu. " Birleştir bakalım ne çıkacak ortaya."dedi. Ardından masaya göz gezdirip karşısındaki adama dikti bakışlarını. Birkaç saniye cevap vermesini bekleyip adamın omzundaki elini sıktı. " Evlisiniz."dedi adam fısıltıdan farksız sesiyle. " Doğru cevap." dedi Toprak alayla. Adamın omzundaki elini çekip yüzünü Eylül'e çevirdi. Birkaç saniyeliğine yumuşayan bakışlarını tekrar buza çevirip masaya döndü. Birbirlerine kenetlenmiş ellerini gösterip: " Duyduğunuz gibi biz evliyiz. Daha öncesinde bilmiyordunuz çünkü bilmenize gerek yoktu. Şimdi öğrendiğinize göre herkese afiyet olsun." dedi. Masadan yükselen hayret nidalarını umursamazken masadaki yerine ilerledi. Eylül'ün elini bırakmadan yanındaki sandalyeyi çekip:" Geç güzelim." dedi. Yanlarındaki birkaç kişi duydukları ile küçük çaplı bir şok yaşarken onların gözü sadece birbirleri üzerinde idi.

✔︎🅃🄰🄼🄰🄼🄻🄰🄽🄳🄸✔︎ 𝘽𝙖𝙨̧𝙡𝙖𝙣𝙜𝜾𝙘̧ / 14 𝙏𝙚𝙢𝙢𝙪𝙯 2020 𝘽𝙞𝙩𝙞𝙨̧ / 21 𝙈𝙖𝙧𝙩 2021 Şişt buraya bak ! Gücün kadına mı yetiyor it ! -Bacım sen karışma üflesem uçacaksın zaten. Bırak ! Bu kadın bizim soyumuza leke sürdü. -Acaba ne yaptı da leke sürdü sizin o olmayan soyunuza ! Adamın yanına gittim ve kadına vuracak olan elini havada yakaladım. -Hadi yiyiyosa bana da vursana şeref yoksunu ! Adamın tuttuğum elini kendime doğru çektim ve yüzüne yumruk attım. Tam diğer eliyle vuracaktı ki dizimi yüzüne geçirdim. Etraftaki insanlar bana şaşırmış bir şekilde bakıyordu. -Bak kadın ben buranın ağası Ahmet ağayım. -Bende kıdemli yüzbaşı Beyzanur Ok'um. İster ağa ol,ister paşa umurumda değil. ~~~~~~~~~~~~~ Tam mağaraya girecekken, tek el silah sesi duydum. Arkamı döndüğüm anda yerde yatan Ahsen'i gördüm. O sırada içimden birşey kopmuştu sanki. Hani böyle olur ya kalbine bıçak saplanıyormuş gibi hissedersin. Öyle bir his işte benimkisi de. Sonra bir el daha ateş sesi duyuldu. O esnada hızlıca Buğlem'e atıldım ve kollarımla onu sımsıkı sardım. Hemen sonra da sırtımda büyük bir yanma meydana geldi. -(Arda) Komutanım ! Komutanım iyi misiniz ? -(Buğlem) Asker abla ! Asker abla ! Nolursun kendine gel ! ~~~~~~~~~~~~~ Hepimizin kalbine düştü bu kor ateş. Yakıyor yüreğimi. Ses edersem namerdim ama yakıyor işte. Ne kalbimi kül ediyor ne de yaşamasına müsade. Yakıyor ama biliyorum ki bu ateş de sönecek. Bizimkisi söner de annesinin babasının, kardeşinin yüreğindeki ateş söner mi ? Ne demişler "alışır her insan alışır zamanla" hepimiz alışırız da bir aşığın kalbi alışır mı yanmalara ? Alışır mı onsuzluğa ? Alışır. Mutlaka alışır. En çok da bu koyuyor bana. Alışmak.

TAMAMLANDI. (Düzenleniyor.) Vatanı için kendini feda edecek bir kız düşünün. Karaca Yavuz. Bir de; Mardin'in en büyük aşiretin'in ağa'sı olan. Azat Karahanlı. Başlasın ozaman onların hikayeside... (Yazım hataları vardır.)

Nasırlı elleri, silah tutmaktan sertleşmiş, gözleri alışagelmiş kurşun, saçlarına karışan barut, hayallerini süsleyen şehadet... Umay'ın hayatı kendisine gelen telefona kadar bunlardan ibaretti. Sabah güneş doğmadan kalkar, gecenin zifirinde askerlik yeminini tekrarlayarak bir eli silahında uykuya dalardı. |Hikayede geçen kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.|