"Okulun yeni popüler erkeğini de sonunda gördük." deyip iç çeken Berrak'a çevirdim başımı. "Kim?" "Bak, şuraya oturan yakışıklı. Artık bizim okulda okuyacakmış. Üçüncü sınıf, iç mimarlık okuyor. Çok yakışıklı değil mi?" Berrak, çok meraklıydı. Bizim etrafımızda ne olup bitiyor, her şeyi anında öğrenirdi. Bunu da anında öğrendiği gibi. Başımı gösterdiği kişiye çevirdiğimde gördüğüm kişiyle ağzım açık kalmıştı. Bu, bu oydu. Bu sabah hayatımı kurtaran adamdı. Kaderin böylesi. Yalnız başına oturuyordu ve etrafındaki kızların onunla konuşma çabaları karşılıksız kalıyordu. Çok da cool'uz. "Var ya, adam hiç kimseye yüz vermiyor. Hiçbir kız ona yaklaşamıyor. Sanırım sana bile hayır derdi." Bu çok gereksiz bir cümleydi. Ne gerek vardı bunu söylemeye şimdi. Ama söylediği içime oturmuştu çünkü haklıydı. Bu sabah bana pek yüz vermemişti - tabi ben ona sırnaşmamıştım, konuya açıklık getirelim- ve bu beni biraz sinirlendirmişti. Çünkü ben erkeklerin ilgisine ve hayranlık kokan bakışlarına alışkındım ve tabiki bu benim gururumu okşuyordu. Ama bu adamın böyle soğuk olması... "Emin misin?" "Kusura bakma kankacığım ama öyle görünüyor." Bu neden bu kadar sinirlendiriyordu beni bilmiyorum ama onun beni görmesini, beğenmesini istiyordum. Öfkeme yenik düşerek, pişmanlıktan öleceğim bir cümle döküldü dudaklarımın arasından. "Var mısın iddiasına?"

Altı ay önce çok sevdiği babası ve beraberinde ailesi ortadan kaybolan Avşar sudan çıkmış balığa dönmüş bir halde yaşamını sürdürmeye çalışmaktadır. Gün geçtikçe eski halinden eser kalmadığını gören Avşar üniversite eğitimine ara verip ailesini aramaya başlar. Attığı her adımda karşısına babasının kirli sırları çıkarken onu arayan tek kişinin kendisi olmadığını fark eder. Babasının eski düşmanının oğlu ve şehirdeki suç çetesi de aranan adamın peşindedir ve niyetleri kendisininki kadar iyi değildir.

Merkezin en iyi ajanı olmak nasıl mı? Sanırım bu karışık hangi gözlüğümü takıp baktığıma göre değişir. Ama bildiğim bişey varsa yaşadıklarım beni savaşçı yaptı. Ben bir savaşçıysam intikamımı alıcam. Ama herkesin unuttuğu birşey var intikam aceleye gelmez. Herkese kim olduğumu göstermenin zamanı geldi! (Bir ajanın aksiyon dolu hayatına tanık olmak istiyorsan durma oku)

#Gençkurgu da 1. - 07.03.2017 Ölüm; dört harf, iki hece, içinde sayısız anlam ve acı besleyen, ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli olmayan bir olay. Küçük yaşta gözlerinin önünde ailesi katledilen ve bu nedenle hayata siyah bakan Aras Karahanlı ile, çocukken annesini kaybeden ve babası tarafından terk edilen Eylül Avcı'nın yolları bir gece tesadüfen kesiştiğinde, ikisi de başlarına geleceklerden bihaberdi. Aşk, bazen hiç ummadık bir zamanda, olmayacak kişiyle doğar ve bütünleşir. Peki, ölümle bu kadar erken yaşta tanışmış iki genç insanın nasır tutmuş kalpleri, birbirine bağlanabilir mi?

Sana bakmak canımı acıtıyor.Neden böyle olmak zorunda Rüzgar? Papatyaların canı acımak zorunda mı hep? Hiç bir papatyanın canı acımaz İnci. Yalnızca....Senin canın acır,çünkü sen ait olduğun topraklarda değilsin.Seni kopardım ben toprağından. Sen güzel bir papatyaydın ufaklık.Bense bencil bir adam.Sen güzeldin,bense bencil.Seni topraklarından kopardım,öleceğini bile bile.Dedim ya ben bencil bir adamdım,sen ise güzel bir papatya. Beni kendi gökyüzüne dik o zaman,beni oraya göm.Ait olduğum yere. Ben bir tek senin papatyan olacağım buzul adam.Bir tek senin karanlık gecende solacağım.Olmayan ruhunu bana kiralar mısın? Gel,buyur.Yalnız kusura bakma ruhum biraz dağınık bu aralar. Oturacak yer yok,belki ayakta duracak kadar...

DORUK ILGAZ. Tek bir cümlesiyle özgürlüğümü elimden alan adam... Onun aksine ben rengarenktim. Onun aksine karanlıktan korkardım ve sürekli ağlardım. Yaptığım herşey onun tam zıttı idi. Tabiri caizse o ŞEYTAN ben MELEK'tim. Peki ya Doruk kimdi? Gökten ruhuma damlayan bir kan mı? Yoksa kana susayan bedenimi kurutacak bir ateş mi? Neydin sen Doruk? Bir efsane miydin rüyalarımdan kopup gelen, Yoksa ruhuma fısıldanan cehennem ateşi mi? Fakat çok iyi bildiğim birşey daha vardı. Artık tam anlamıyla bembeyaz olamayacaktım. Çünkü, ruhuma damgalanmış bir söz vardı. Beni ebedi karanlığa ait kılan o söz; ŞEYTANIN GÜLÜ...

(SATIŞTA) O an, bana döndü ama yüzü yoktu. Şaşkınlıkla ona baktığımda gözlerimi kıstım, korkudan nefes alamıyordum. Başında bir pelerin olduğunu ve o yüzden yüzünü sakladığını anladığımda derin bir nefes alabildim ama korkum hâlâ geçmemişti. Ve sonra konuştu. "Gelmişsin," dedi korkunç bir sesle. "Seni arıyor." Sonra garip bir şey oldu, havalandı ve üstümden uçarken bana saldırdı. Bir el ateş sesi duyduğum zaman bilincimi kaybettim. 28 Ağustos 2014

Ruhlarının saflıkları kalplerinin siyahlıklarında yok olmuştu. Kapanmaya yüz tutmuş yaralar yeniden açılmıştı. Hatalıydılar. Ve kendi hatalarını bir başkalarının günahlarıyla kapatmıştılar. Prangaların birbir açıldığı, tabuların tek tek yıkıldığı bir oyuna; binlerce kez hissetmeye var mısınız? Binlerce His Sizlerle... ❤️ "Herkesin hikâyesi vardır ama herkesin şiiri yoktur, der Özdemir Asaf. Sence bizim şiirimiz var mıdır?" "Kim bilir, Talay. Belki de uzaklarda bir yerde, mum ışığının altında mürekkep lekeleriyle bezeli yabancı parmaklar, dolma bir kalemin raks ettiği bir saman kâğıdına bizim şiirimizi yazıyordur. Ya da çoktan şiirimiz yazılmış ve kitap raflarına konuk olmuştur." "Nasıl başlardı bizim şiirimiz?" "Buzdan kalpli bir kızla, çocukluğunu kaybetmiş bir oğlan çocuğu nasıl anlatılabilirse öyle başlardı."

İmkansızlıkların içinde boğulmuş bir aşk hikayesi... Bu bir vicdan özrü... Kendini affettirebilmek için verilen bir savaş! *Bazen gördüklerimiz bizi yanıltır.* Özür Dilerim!

AGAPİ YAYINLARI TARAFINDAN KİTAPLAŞTIRILDIĞI İÇİN SADECE İLK 9 BÖLÜM TANITIM AMAÇLI BIRAKILMIŞTIR. Hiç hesapta yokken çıkardı bazen insanın karşısına aşk. Bazen de çocukluğundan beri yanı başında olurdu. Sanay bilmese de, aslında her ikisine de sahipti, sadece henüz farkında değildi. Çocukluğundan beri yanındaydı Bora ama Sanay, aşkın mı, yoksa mantığın mı ağır bastığından emin değildi. Yine de ilişkisine değer veriyor ve ona zarar gelsin istemiyordu, geleceğe dair planlarında Bora vardı. Ta ki Ural karşısına çıkıp, "Seni seviyorum işte. Kaç farklı dilde söylemem gerekirse öyle seviyorum. Bütün dillerde seviyorum seni. Bütün cümlelerde seviyorum. Hepsinin ana fikri aynı, hepsinin öznesi sen... Ben, seni hep seviyorum," diyene kadar. Şimdi Sanay için hayatının kararını verme vaktiydi. Ya mantığını dinleyecek ve Bora ile yoluna devam edecekti ya da aşka teslim olup hayallerini gerçekleştirecekti.