HİKAYENİN HER KELİMESİ BANA AİTTİR! (Ç)ALINTI DURUMUNDA YASAL İŞLEMLERE BAŞ VURULUCAKTIR! Aynalar... Gerçekten de gerçekleri mi yansıtıyor? Yoksa sadece görmek istediklerimizi mi? Eğer aynalar yalnızca görmek istediklerimizi yansıtıyorsa, sizce biz insanlar da dünyaya karşı bir ayna tutmuyor muyuz? Sadece görmek istediklerimizi görüp, duymak istediklerimizi duyuyor ve geriye kalan her şeyi görmezden geliyoruz. Ne kadar acımasızca bir tavır... Ama ya görmek istemediklerimiz, aslında görmek istediklerimizden daha değerliyse? Ya onları fark etmediğimiz için kaybediyorsak? Sonuçta hiç birimiz peri masallarındaki prens ve prensesler değiliz. Kaldı ki, bence o masallarda gerçekten dikkat çekici olan tek şey kötü karakterlerdi. Çünkü onlar, 'saf ve masum' prensesler gibi kurtarılmak için bir "iyi" prensi beklemiyorlar. Bunun yerine, istedikleri şey için hikâyenin başından sonuna kadar tek başlarına mücadele ediyorlar. Tüm engellere rağmen pes etmeden savaşıyorlar. Ancak ne yazık ki herkes kendi hayatlarında yenilgiyi tattığı için, çoğu insan hikâyelerde kötülerin kazanmasını istemiyor. Peki, şimdi soruyorum size: Gerçek kötü kim? Bence gerçek kötü, kendi hayatında kazanmayı bilmeyen insanlardır.

--- Küçük kız, omuzları çökük bir şekilde girdiği parkta, gördüğü yüzle sevinçle şakıyarak minik ayaklarını oraya doğru ilerletti. "Gri gözlü!" Küçük çocuk, duyduğu tatlı sesle hızla arkasını döndü ve yeni oyun arkadaşına gülümsedi. Kendinden nereden baksan iki yaş küçük olmasına rağmen, bazen bu çocuğun, ondan bile akıllı olduğunu düşünüyordu. "Unuttun mu beni?" Ah, sonunda o beklediği soru gelmişti! Karşısındaki bu küçüğün, onu her gördüğünde sorduğu tek bir soru vardı: "Unuttun mu beni?" Neden sorduğunu hiçbir zaman anlayamamıştı ama cevabı her zaman aynı olurdu. "Unutmadım, küçük." &&&&&&&&& Genç kız, oturduğu bankta sessizce düşüncelere dalmışken, yanına biri oturdu. Kız, yanına oturan kişiyi görmek için başını çevirdiğinde gri gözlerle karşılaştı. İlk şaşkınlığını atlatıp yeniden önüne döndü, ancak zihni ona bir oyun oynamış olamazdı. Hemen tekrar yanındaki kişiye döndü. Gri gözler mi? Yanındaki kişi sessizce önüne bakmaya devam ediyordu. Ama artık emindi. Bu oydu! Rüyalarında gördüğü o küçük çocuk! Heyecanla yerinde doğrulup ona döndü. Hiç düşünmeden, her karşılaştıklarında söylediği o tanıdık cümleyi bir kez daha dile getirdi. "Unuttun mu beni?" Ancak bu kez aldığı cevap, geçmişte duyduklarından çok farklıydı. "Hatırlamam mı gerekiyordu?"