Bir kız... Bir de ses... Hayalet bir ses... Ama gerçek. Biraz da doğa üstü... 《Korku kitabı değildir.》 Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu. Biraz zaman korktu. Biraz zaman kovdu. Ama sonra alıştı o sese. Dokundu. Sarıldı. Öptü. Arkada...
Yeşil iri gözlerini kırpmadan bana bakıyordu. Ne güzel gözleri var. Başındaki yeşil şal ve gözlerinin yeşilliği ile gözlerimi ondan alamıyordum. Gözlerinin içine baktığımda parkta yalnız başına kalmış bir çocuğun kırgınlığı gibi bir duygu geçti içimden. Anlayamadım. Gülümsüyordu ama. Her şeye rağmen... 🍀 Selametle/Ya...
"Hep kaderimin akını diledim Allahtan. Namazlardan sonra oturur uzun uzun dua ederdim. "Allah'ım benim için en hayırlısı kimse onu yaz kaderime" Kaderimin beni hep normal yollarla bulacağını düşünürdüm. Ta ki gün gelip töreme ait berdelle yüzleşene kadar. Hep bir zorunluluk hep bir mecbur kalma hissiyle üzülürdüm t...
"Peki masalda çirkin olan; kurbağa olan prenses olsaydı, yakışıklı prens yine onu öper miydi? Dahası... Prensin etrafı sayısız güzelle çevriliyken o, yine de dönüp kurbağanın yüzüne bakar mıydı?"