27 yıl sonra üvey evlat olduğunu öğrenen Yüzbaşı Arden, onca acıyı boşuna mı yaşamıştı? Peki şimdi ki hedefi neydi? Yeni (öz) ailesine bir şans vermeli miydi? Yoksa hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam mı etmeliydi? Hep beraber göreceğiz, tabi isterseniz... -FİNAL OLDUKTAN SONRA DÜZENLENECEKTİR!-

Acar, gözü pek demekti. Daha öğrenciyken bu lakabı uygun gören komutanı bu zamanlara geleceğini bilerek ona böyle seslenmişti. Bade Demir. Askeriyenin acar kurdu, asenası. Bu zamana kadar tek başına çalışmış ve yalnızlığa alışmış olan Bade, ilk başarısız görevi sonrasında yaşananlarla değişen hayatının yönetimini elinde tutabilecek miydi? (Bu hikayedeki olaylar, kurumlar, kuruluşlar ve şahıslar gerçeği yansıtmamakla birlikte hayal ürünüdür.)

Azra, öldü sanılan komutanı Mete'nin peşine düşüp hayatını kurtarır. Aradan 5 sene geçer ve kendini onun timinde bulur. Bir istihbaratçıyı kurtarıp ondan aldıkları hafıza kartıyla da hikayeleri başlar. Bölücü örgütün finans kolunu çökertmek için harekete geçen Sancak Timi'nin işi hiç de kolay olmayacaktır. Tüm ipuçları onları tek bir düşmana çıkarır ve ona ulaşmak için aralarına gazeteci kılığında sızacaklardır. Bu görev de Mete ve Azra'ya düşer. Bir yandan da gönül işleriyle mücadele eden askerler en çok da bu işte zorlanırlar. Gizli saklı yaşanan sevdalar bir yerden sonra taşınamaz hale gelir ve birer birer meydana dökülür. ♟️ "Ölüm sadece kalbinin durmasıyla olmuyormuş, kalbin atarken de ölebiliyormuşsun." Savaş sadece bileği güçlü olanların değil aklı keskin olanların da galibiyetidir. Tavana asılı bir ip tüm dünyayı alt üst edebilir mi? Ya onun dünyasını? 5 senenin gölgesinde yaşayan ve kaçmaya çalıştıkça tutsağı olan bir keskin nişancı kadın ve üsteğmenin hikayesi... Gökyüzünden yağan mermiler arasında savaşmaya çalışan askerler, teröristlerin içine sızan istihbaratçılar, uğruna canını verebileceğin ama televizyon kumandasını paylaşmayacağın kardeşlikler, bir kırmızı Toros, oluk oluk akan hasretlik, biraz türkü, Mecnun misali aşk, bir hilale bir yıldıza vurgun demir sancağın gölgesindeki Türkler... ♟️ •Bu hikayenin gerçek şahıs, kurum ve kuruluşlarla hiçbir alakası yoktur, gerçek bir hayat hikayesinden de uyarlanmamıştır, tamamen yazarın hayal ürünüdür. Bu sebeple bazı kurum, kuruluş ve eylemler distopya çerçevesinde kabul edilmelidir. (Özellikle kadınların da ateş hattında askerlik yapabildiği bir dünyada geçtiğinden distopik bir dünya olarak kabul edilip bu bilinçle okunmalıdır.) •Şiddet ve olumsuz ögeler içerir. B. 24.09.2020 Y. 02.06.2023 B. 15.09.2024

Dikkat, kitapta yetişkin içerik vardır. (+18) • • • "Gözlerin için sana ne demiştim hatırlıyor musun?" Sessizlik hâkim sürdü ortama. Hatırlıyordum fakat sesimi çıkarmadım. Boğazını temizledi ve devam etti. "Ötüken gözlü demiştim. Gözlerin bana yurt, bakışların yuva oldu demiştim." Sesi sonlara doğru kısılmıştı. Devam etti. "Bir gün ötüken ve vatan arasında kalacağımı hiç düşünmemiştim... Ancak vatan için kendi canımı, gözlerin içinse tüm dünyayı feda edebileceğimi şu an anladım." Kalbim paramparça oldu ve parçaları dilime battı. Konuşamadım. Gözlerim karanlığa gömüldü. (Kurgu yazın kısa bir süre yayımdan kaldırılıp düzenlenecek, bölümler uzatılacak ve kitap formatına dönüştürülecektir.)

Asaf gözünü kırpmadan, "Korkutuyor muyum seni?" dedi. "Korkutur mu beni beklemek seni?" Sonra acı acı gülümsedi. "Dönüşsüz gidişleri hangi kadın ister ki zaten, sen de haklısın. Bir asker olarak bunu sana hiç söylememeliydim, korkuttum belki de seni." Boğazına oturdu büyükçe bir yumru. "Tamam, söylemedim say, konuşmadık say, yoluna hiç çıkmadım, soluma hiç düşmedin bil say."

Küçüklüğümden beri her köşesi zambaklarla dolu acı tatlı bir yerdi burası. İki çam ağacı ile başlayıp geniş bir tepe ile son buluyordu. Tepenin üzerinde mahallenin aksine manolya çiçekleri vardı, her zaman zambaklardan daha çok onları sevmiştim. Ya da onları seven birini. Kabul etmek en zoru demişlerdi. Bir daha asla dönmek istemediğim bu mahalleye yıllar sonra adım atma nedenim gitme nedenim ile aynı kişiydi. Bunu, yıllar sonra kabul etmek zormuş gerçekten. • Eflin Öztekin'in mahallesine konuk oluyorsunuz, yanınıza çekirdek almayı unutmayın. ・⁠∀⁠・

"Kızılım..." tanıdık sesi kulaklarımı, kokusu burnumu, nefesi ise ensemi okşadı. Huylanarak sol elimi ve yanağımı uzun,kabzalı tüfeğimden ayırdım. Kulağımda ki küçük dinleme cihazından gelen seslere odaklanmaya bırakarak ensemi kaşıdım. "Ne zaman ensemde olmayı bırakacaksın?"dedim sinirle, işimi yaparken konsantrasyonu mu bozmasına sinir oluyordum. Elimi tekrar tüfeğime sardım. Duvar dibinden ayrılmadan dürbünden gözlemledim el verdiği kadarıyla etrafı,görünür de kimse yoktu. Ama tedbir açısından bakmam gerekiyordu. Her an her şey olabilirdi ve bu tedbirsizlik beni istemediğim sonuçlara götürebilirdi. "Ben senin her zaman..." dedi,başımı sağ omuzuma eğerek arkaya çevirdim. Konuşmasına devam etmesini ister gibi gözlerimizi birbirine değdirdim.Tek kaşı havalanmış ciddiyetini sürdürüyordu. "Ensende ki nefesim," dedi tok bir sesle.Dudaklarımda peyda olan gülümsemeyi sundum gözlerine.. Bulunduğumuz konum bana kırmızı alarmlar verirken tüfeği tutan elim titredi,tutamadım. Başımı tekrar önüme çevirdim söylediğini duymamış gibi yaparak. Belime dolanan sol kolu silahımı sabitleyerek düşmesini engelledi. Sağ kolu çekti beni kendisine. Nefesini yine ensemde hissederken buna yakıcı dudakları da eklendi. Bir öpücük hissettim orada kısa ama tutkulu. Geri çekilmeden nefesini son olarak tekrar verdi. "Ve hiç bırakmaya da niyetim yok!"

"Kendini benim karşımda tatmin edebilir misin?" Diye sordu. Hiçbir duygu hissetmeyen benliğim ile kaşlarımı çatarak "ne?" Diye sordum. Üzerimdeki bornozun kuşağına getirdiği eli ile hızla iki yana açtı onları ve karşısında çırılçıplak kalmama sebep oldu. Bu onun karışısında ilk çıplak oluşum değildi. "Kendini okşamanı istiyorum, gözlerimin içine bakarak, bunu yapabilir misin?" Diye sordu bu sefer, sabırsız bir ses tonuyla. "En yakın arkadaşımın kocası ile ilişki yaşayan ben, bunu yapamayacağımı mı düşünüyorsun?" Diye sordum alayla, gülümsedi. "Yasak oluşun en çok bu yüzden tahrik ediyor beni, inanılmaz bir kadınsın ve ben her gün senin kuytularına ineceğim" diyerek elini aniden kadınlığıma bastırdı. "Senin kuytularında tam bu noktada Kış Güneşi" dedi ve elini tekrar kadınlığıma bastırdı. "Şimdi kendini okşa" diye devam etti. Üzerimdeki bornozu çıkarttım, kendimi yatağa attım. Yüzümde yer edinen arsız gülümseme ile karşısında durarak kendimi okşadım. UYARI! -Bu hikaye savunduklarınızın aksine günah kokan davranışların olduğu bir hikayedir. Masumiyetin yok olduğu, yasağın taht kurduğu anlarla dolu bir hikayedir. Sizler ise eğer buradaysanız, masum kalamazdınız. Çünkü bu hikayedeki hiçbir karakter masum değildir.- 🕯 (İlk kitabım ve mevcut acemiliğim olduğu için kitapta oldukça fazla yazım yanlışı vardır. Düzenleyeceğimi bilmenizi isterim). (DİKKAT CİNSEL İÇERİKLİ SAHNELER OLDUKÇA FAZLADIR!) B.T= 16.06.2021

☁️TAMAMLANDI☁️

Kalmak istedim, hep yanında kalmak istedim. Gözlerinde kalmak, yüreğinde kalmak, sol yanında, ömründe kalayım istedim. Gitmem için onca bahanem varken, kalmak için sebepler yarattım kendime. Hep kaldım, varlığında da kaldım yokluğundada. Zaman dedim, olur dedim, gelir dedim. Bir tek sözün, bir cümlen yeterdi bir ömür beklemeye. Gelmedi... Olsun dedim, sessizdir anlatamaz, zaman dedim. Her defasında canım biraz daha yandı, biraz daha büyüdü içimdeki "sen" yaram. Senden habersiz ağlayıp, sana gülüşlerim, sana kırılıp kendime küsüşlerim şahittir. Seni sessizce sabırla sevişime senin dışında herkes şahittir, en başında ise Allah şahit. Sonra ne gördüm biliyor musun? Benden esirgediğin sözleri başkalarına kurabildiğini gördüm. Bana ördüğün duvarlarını başkasının yıkabildiğini gördüm. Benden sakladığın yüreğini başkasına açabildiğini gördüm. Asıl mevzu, beni sevmediğini gördüm. Kalk dedim, önce gururunu sonra kendini topla yerden ve git dedim kendime. İçimde belki de hiç geçmeyecek olan bir yarayla gittim senden. Kendi yolumu bulmaya gittim. Bir daha görmeyeceksin beni, duymayacaksın sana dilsiz sesimi. Buğulu gözlerim dalmayacak artık gözlerine. Ben olmayacağım artık hayatında. Herhangi bir keşken, bir pişmanlığın olur mu sonrasında bilmem. Biz olabilirmiydik onu da bilmem. Ama "keşke" yaşayarak öğrenseydik... Ben en uzaklarda her zaman duama katacağım seni. İyilik, güzellik ve sevgi dileyeceğim sana ömrüm yettiğince. Ve sen hayatta hiçbir zaman "beni hiç çok sevmediler" demeyeceksin.. Çünkü ben seni çok sevdim...